De aankomst en de eerste dagen in Mexico
Woensdag 17 december 2008. Cancun, Mexico.
Nadat buurvrouw Nicole zich had verslapen (geeft niet Col) en Arjen ons in zijn pyjama (nou ja, bijna dan) naar Schiphol had gebracht, hebben we nog een lekker bakkie gedronken voordat we aan boord van het vliegtuig gingen. Dat ging best relaxed allemaal. Ondanks een voor ons onverwachte tussenstop in Havana, was het best een goede reis. De ‘comfort class’ van Martinair maakt vliegen best wel uit te houden. Geen gedoe over per stuk afrekenen van een blikje cola, maar alleen de zorg of je wel of geen Baily’s of cognacje bij je koffie wil. Ook zo’n flight entertainment speler met o.a. tekenfilms maakt het voor de kids prima uit te houden. We waren nog geen halfuur in de lucht en toen lag Mayra al op schoot te slapen en later, niet lang voordat we op Cuba landden, viel ze nog een halfuurtje in slaap.
In Havanna moesten we ruim een uur wachten alvorens we verder zouden vliegen naar Cancun. Net voor we zouden opstijgen viel Morris in slaap na achttien (!) uur aan een stuk wakker te zijn geweest. Hij was ook wel helemaal van de wereld en heeft de start, vlucht, landing, douane, autorit en inchecken van het hotel niet bewust meegemaakt.
Het hotel in Cancun zag er gelukkig goed verzorgd uit, dus snel de tentjes voor de kids opzetten en slapen. Het is wel lastig voor die kleintjes om het tijdsverschil van zeven uren te overwinnen. Leg maar eens uit dat ze vier uur ’s nachts stil moeten zijn, hoewel het voor hun eigenlijk al lunchtijd is. Maar ze deden erg hun best en we hebben nog best een redelijke nacht geslapen tot een uur of half vijf. Toen was het energieniveau toch wel zo hoog dat het wel gedaan was met de rust.
Uiteindelijk lekker langzaam opgestaan, rustig ontbeten en hebben we te voet de omgeving in Cancun verkend. Cancun is nou niet echt een aantrekkelijke stad en we hebben er bewust voor gekozen om niet in het erg drukke hotelgebied te verblijven, want dat zou erg veel van de kinderen vragen. Het hotel waar we nu zitten heeft een heerlijke binnenplaats met zwembadje en een soort mini-jungle. Prachtig aangelegd en het geeft een soort rust voor de kinderen.
De huurauto en onze eerste kennismaking met Maya-bouwwerken
Vrijdag 19 december 2008. Ek-balam, Mexico.
Nadat we gisteren in Cancun onze huurauto hebben opgehaald, zijn we vertrokken richting Ek-balam. Hier hebben we een cabana (soort huisje) in een eco-lodge. Dit zijn allemaal aparte huisjes in een prachtige jungletuin. Het leefgedeelte in ons huisje bevindt zich op de eerste verdieping en bestaat uit een bed, bank, zitje en een hangmat. Het dak bestaat uit palmbladeren en aan een kant zit geen muur in het huisje, alleen maar een soort takkenscherm om te voorkomen dat je naar beneden valt. Wel even opletten met de kleintjes dus. Bovendien is het erg gehorig, dus maar hopen dat de kids geen woede of huilbui krijgen, want dan kan de hele buurt meegenieten. Ondanks dat het hier niet echt ontworpen is voor kinderen, en we hier dus ook wel de nodige risico’s zien, hebben de kids het hier prima naar hun zin. We komen geloof ik zo langzamerhand allemaal in de vakantiestemming.
Gisteravond hebben we hier meegegeten bij de lodge, maar dat beviel niet erg goed. De kinderen hebben wel redelijk geslapen, maar je hoort natuurlijk erg veel vreemde geluiden in een jungle-achtige omgeving en dan ook nog eens in een huis zonder muren. Gelukkig hebben de kleintjes ’s nachts steeds de bescherming van hun tentjes tegen de muggen. Wij hebben een klamboe boven ons bed, dus dat gaat ook wel goed.
Vanmorgen vroeg zijn we na een kort ontbijt naar de ruïnes van Ek-balam geweest. Dit was wel een indrukwekkend eerste bezoek aan de Maya-bouwwerken. De ruïnes staan op een steenworp afstand van onze lodge en omvatten een aantal bouwwerken. Het grootste bouwwerk schijnt het hoogste Maya gebouw in Yucatan te zijn en je mag er gewoon bovenop klimmen. Dat liet Morris zich geen twee keer zeggen en hij was dus binnen de kortste keren al een aantal treden onderweg. Ik ben achter Morris aangeklommen en Marjan heeft Mayra in d’r eentje ruim honderd (!) treden (32 meter) mee naar boven gesjouwd. Morris heeft de hele tempel zelf beklommen.
Het uitzicht boven aan de tempel was geweldig en zeker de moeite waard. Maar toen moest de hele familie ook weer naar beneden… Marjan had iets minder vaste benen dan de heenweg en Mor zag de afdaling ook niet zo zitten. Gelukkig is papa ook mee op vakantie, dus papa heeft Morris en Mayra maar op de arm genomen en mee naar beneden getild. Halverwege zijn we nog gestopt bij een muur met beeldhouwwerken wat recentelijk bloot is komen te liggen. Dit is wel apart, want dit was meer dan duizend jaar beschermd tegen weer en wind en bevindt zich als het ware in nieuwstaat.
Terug bij de lodge zijn we onder begeleiding van ‘Lee’, de eigenaresse van de lodge en een paar andere bezoekers een rondje wezen lopen in het dorpje Ek-balam. Ze begeleidde ons eerst zelf en later werd dit overgenomen door Manuele, een lokale gids/werkneemster van Lee. Dit voelde wel erg apart en een beetje terug in de tijd. Het riep bij ons erg veel herinneringen op aan onze vakantie naar Cambodja en Vietnam. Op het eerste gezicht is het behoorlijk armoedig. Mensen leven in toch redelijk primitieve hutjes. De dames houden zich de hele dag bezig met het malen van maïs en het bakken van tortilla’s. Voor een gezin van zes maakt de vrouw, waarbij we op bezoek zijn, er honderd in een uurtje. En dat dus iedere dag opnieuw! Bij deze dame hebben we zelf ook nog tortilla’s gebakken.
Later zijn we bij een familie geweest die hangmatten maken. We hebben gelijk hier maar een goede hangmat aangeschaft. Ik hoop dat we hem ook echt zullen en kunnen gebruiken in Nederland. Het leukste van dit uitje was eigenlijk om het echte Mexicaanse leven mee te maken. Morris en Mayra hebben zich uitmuntend gedragen en waren zich zelf aan het vermaken met steentjes of andere kinderen als wij een saaie uitleg kregen. Morris zag er aan het einde van de dag wel net zo smerig uit als de rest van de lokale kindjes hier, maar dat hoort ook bij het integreren.
Toen het donker werd zijn we naar Vallalolid gereden voor boodschappen en avondeten. Dit is prima bevallen; lekker eten, snelle service, geen gedoe met parkeren. Als klap op de vuurpijl stond er een grote politieauto naast ons geparkeerd met de agenten er nog in. Morris vond dit toch wel heel spannend. Na een (beperkt) praatje te hebben gemaakt met de agenten durfde Morris toch geen handje te geven aan de agenten. Toen we weg wilden rijden deden de agenten de zwaailichten aan. Ik had zoiets van ‘het zal wel’, maar toen bleek de echte bedoeling van de agenten: Ze waren inmiddels druk bezig met het stoppen van het verkeer, zodat wij achteruit vanaf onze parkeerplaats konden rijden. Aardige jongens die Mexicaanse agenten. Ik hoop dat dat zo blijft tijdens deze vakantie.
Flamingo’s en tempels
Zaterdag 20 december 2008. Ek-balam, Mexico.
Op 19 december zouden we flamingo’s en andere mooie bijzondere vogels gaan kijken in Rio Lagartos. Vroeg uit de veren (haha) en op pad. De reis viel echter tegen. De afstand op de kaart leek minder dan de in de praktijk bleek. Met name wat wegwerkzaamheden en nogal beperkte bewegwijzering zorgden dat we bijna twee uren onderweg waren. Uiteindelijk waren we het plaatsje tot op twee kilometer genaderd toen we op een militaire wegversperring stuitten. Hier werden we pardoes een andere kant op geleid. Na nog een minuut of twintig te hebben gereden, kwamen we aan in Las Coloradas. Dit is eigenlijk een ontzettend klein en saai dorpje, maar we hebben hier even lekker op het strand gelegen en naar vissers en pelikanen gekeken.
Morris vond de vissersboot die net aankwam met een verse vangst erg interessant. Mayra gaf Marjan een fijne peeling en scrub met het zand van het strand. Alle dode huidcellen zijn wel weg op haar rug en schouders. Als Marjan dan in het water ging om de dode celletjes af te spoelen schreeuwde ze het uit. Ze heeft het even niet op ‘sjemme’ in de zee. Morris wilde ook niet lekker met water spelen (juist goed voor zijn eczeem) die speelde met zijn hele grote gevonden schelpen onder de parasol.
Op de terugweg konden we ineens wel richting Rio Lagartos, dus dat hebben we maar doorgezet. Rio Lagartos is een vissersdorpje dat als tweede grote bron van inkomsten toeristen rondvaart in het gebied om de uitbundige vogelfauna te laten zien. Er zijn hier bijvoorbeeld verschillende soorten flamingo’s en pelikanen te bewonderen.
Nadat we de eerste mensen die ons een boottochtje wilden verkopen hadden afgeschud, zijn we naar de rondvaartclub gegaan die goed staat aangeschreven in de Lonely Planet. We hadden een boot voor ons alleen en de kinderen kregen na een paar onbegripvolle blikken beide een eigen zwemvest aan. De boot was ongeveer 5-6 meter lang en gemaakt van polyester. Als aandrijving zat er een 60 pk buitenboordmotor aan, dus dat ging wel snel. In eerste instantie een beetje te snel voor de kids, maar dat wende ook wel weer snel.
We zijn eerst naar een grote groep flamingo’s gevaren en konden de groep tot behoorlijk dichtbij naderen. Dit leverde natuurlijk weer mooie foto’s op. Onze gids ging de groep flamingo’s echter zo ver naderen dat de groep ging vliegen en een stukje verder weer ging landen. Dit leverde natuurlijk nog betere foto’s op, maar het voelde toch niet zo goed. De beste manier om de natuur te observeren is niet door de dieren te verstoren, maar ik denk dat de gids dacht ons een dienst te bewijzen.
Later zijn we nog naar een groep witte pelikanen geweest en als klap op de vuurpijl hebben we nog een alligator van zo’ n twee meter van dichtbij gezien. Ook hier kon de gids het niet laten om de alligator bij zijn staart te pakken, zodat ik hem aan kon raken. Weer dat dubbele gevoel: Erg leuk om mee te maken en te voelen hoe een alligatorhuid aanvoelt, maar dit gaat eigenlijk net een stapje te ver.
Op 20 december zijn we naar Chichen Itza geweest. Dit is de meest bekende archeologische site van de Maya’s. Het is hier alom bekend dat rond een uur of elf een grote stoet met bussen uit Cancun de toeristen komen lossen, dus maar vroeg uit de veren om de busjesmensen voor te zijn.
Rond een uur of negen waren we binnen de poorten en hadden het rijk nog redelijk voor ons alleen en we konden nog leuke foto’s maken zonder hordes mensen. De kinderen hadden het redelijk naar hun zin, maar met name Morris vraagt veel aandacht door huilerig gedrag. Niet echt leuk. En inderdaad rond een uur of elf was het er stikdruk. Wij hebben toen maar eieren voor ons geld gekozen en zijn toen weer richting uitgang gegaan. 
Chichen Itza is wel een indrukwekkende site met vele gebouwen, piramides en voetbalvelden. Het winnende of verliezende voetbalteam werd geofferd (daar zijn de geleerden nog niet helemaal over uit). Door het massatoerisme zijn de mogelijkheden erg beperkt. Je mag eigenlijk nergens op de gebouwen klimmen of in de gebouwen kijken. Hierdoor zie je eigenlijk alleen maar de buitenschil van de cultuur en mis je veel.
In het begin van de middag zijn we naar een cenote geweest. Dit is een zoetwaterbron die meestal uit een grot komt. Soms stort het dak van zo’n grot in en dan hou je een soort poel over, maar in dit geval (Cenote X’Keken, niet ver van Valladolid) was het dak nog intact met een gat van zo’n vierkante meter. Na een erg nauwe afdaling (Morris vond dit erg spannend en had het maar over draken en tovenaars) kwamen we in een soort grote hal met stalactieten en helder water. Hier waren een paar mensen aan het zwemmen en anderen zaten op de kant. Mede door de verlichting had het een soort sprookjesachtige, onwerkelijke uitstraling. Ik heb nog even een paar baantjes gezwommen en daarna hebben we eenmaal weer boven nog een echte kokosnoot leeggedronken. Mayra was niet te houden en heeft persoonlijk de inhoud van een hele kokosnoot door een rietje naar binnen gelurkt.
Hierna zijn we in Valladolid nog boodschappen wezen halen (ja, ook dat hoort erbij). Mayra had tijdens het boodschappen doen nog een enorme huilbui. Niet echt leuk. Later zijn we in Valladolid nog op zoek gegaan naar een goede wegenkaart. Daar zoeken we nu al een paar dagen naar, maar die blijken schaars te zijn. Dan maar op de kleine kaartjes van de LP kijken.
Later zijn we nog gaan eten in Valladolid. We hadden hetzelfde restaurant gekozen waar we twee dagen geleden ook hadden gegeten, omdat de kinderen daar hadden gesmuld. Deze keer liep het echter anders. De grenzen die thuis gelden, gelden natuurlijk op vakantie vaak minder strikt. Bij Morris leidt dit de laatste dagen steeds meer tot conflicten met ons beiden. De kids wilden beide niet goed eten en Morris haalde het bloed onder onze nagels vandaan en we zijn erg kwaad op hem geworden. We hebben afgesproken dat we de komende dagen maar weer duidelijkere grenzen moeten aangeven (geen snoep, enz.).
In en rond Campeche
Dinsdag 23 december 2009. Campeche, Mexico.
We zitten inmiddels in Campeche en doen het rustig aan. Eergisteren zijn we vertrokken uit Ek-balam richting Campeche. We hebben (eindelijk) onderweg een goede wegenkaart weten te kopen bij een groot tankstation. Onderweg hebben we een stop gemaakt in Merida. Dit is een grote stad op de route die goed staat aangeschreven. Het was inderdaad een gezellige drukte van jewelste. We waren nog getuige van een leuk dansoptreden in traditionele klederdracht, waarbij de dansers en danseressen snelle rondjes draaiden met een dienblad op hun hoofd. Rare jongens die Mexicanen. We hebben hier wat patatjes, gebakken bananen en fruit op het centrale plein gegeten en zijn daarna weer verder gegaan richting Campeche.
De reis verliep vlot. De kinderen hadden hun dvd schermpjes (bedankt A&N) en de wegen waren prima. Het hotel in Campeche was ook een welkome verassing. Het hotel zag er in werkelijkheid veel beter uit dan op de site. Ruime kamers, goede bedden en ook een goed ontbijt bij de prijs inbegrepen. Wel lekker na het verblijf in Ek-balam, wat toch wel enigszins ‘alternatief’ was.
Gisteren hebben we eigenlijk niets gedaan. We hebben een beetje in Campeche rondgewandeld en de kinderen hun rust gegund. Campeche is een gezellige stad met een rijke historie. In de tijd van de Spaanse kolonisten in de 16e eeuw is Campeche vele malen aangevallen door piraten. Uiteindelijk hebben de Spanjaarden een hoge muur rond de stad gebouwd die de stad goed beschermde vanaf die tijd. Deze muur staat er grotendeels nog en is op sommige plekken wel acht meter hoog. Het thema ‘piraten’ kom je nog overal tegen in de stad.
Vandaag zijn we naar Edzna geweest. De heenreis verliep niet echt soepel. We waren al later dan gepland en door de slechte bewegwijzering zijn we ook nog een paar keer fout gereden. Maar door de hulp van behulpzame Mexicanen lukte het uiteindelijk bij Edzna te komen.
Edzna is een zeer indrukwekkende historische Maya site. Edzna wordt niet overspoeld door toeristen en je mag gewoon op de gebouwen klimmen. Het centrale gebouw in Edzna is erg hoog en de hele familie Jager is natuurlijk weer naar boven geklommen. Erg mooi om de site van boven te bekijken. De trap was deze keer echter wel erg stijl. Ik durfde het niet aan om met twee kinderen tegelijk naar beneden te gaan, dus vroegen we Morris of hij zelf naar beneden durfde, en dat durfde hij wel. Ik heb Mayra naar beneden getild en Marjan is voor Morris naar beneden gegaan, maar Morris is zelf dus het hele eind naar beneden geklommen. Erg stoer!
Vanavond hebben we gegeten in een Mexicaanse eettent waar geen toeristen komen. Het eten was dus ook echt Mexicaans. Dit is ons prima bevallen en de kids hebben ook lekker gegeten. Met name Mayra is erg in trek hier. Iedereen vindt haar een schatje en ze krijgt alle aandacht en ze is zich dan ook behoorlijk aan het uitsloven door gek te doen of te dansen. Morgen vertrekken we naar Palenque, dus redelijk vroeg weer op.
Zwemmen met kerst
Donderdag 25 december 2008. Palenque, Mexico
Het is eerste kerstdag! Nogal een gek idee bij 30C. We zitten inmiddels in Palenque en overal zijn versierde huizen en bomen. Gisteren zijn we hier naar toe gereden. De reis verliep goed en de wegen waren beter dan verwacht, dus we waren er mooi op tijd. Tijdens de reis kreeg Marjan echter nogal buikpijn wat ook in de loop van de avond niet weg ging. Waarschijnlijk toch iets verkeerds gegeten. We hadden tussen de middag al een warme snack gehad, dus de rest van de familie heeft toen nog een paar lekkere zoete broodjes weggewerkt.
Mexicanen zijn overigens verzot op zoetigheid. Het meeste brood barst van de suiker en veel kinderen lopen continu te snoepen aan lollies of ander snoepgoed. De meeste Mexicanen zijn overigens ook wel behoorlijk aan de maat (in de breedte welteverstaan).
Marjan had nog behoorlijk buikpijn en ging al vroeg naar bed, dus kerstavond had weinig speciale betekenis in huize Jager. Vandaag, eerste kerstdag, zijn we naar Agua Azul geweest. Dit is een waterval op zo’n zestig kilometer van Palenque. Marjan haar buikpijn was niet over, maar het ging al wel weer wat beter.
De watervallen van Agua Azul bestaan uit een serie van watervallen achter elkaar. Het water bevat veel kalk, dus het is prachtig helder blauw en de stenen in de watervallen worden steeds groter, doordat er telkens weer een nieuw laagje kalk wordt afgezet. Langs de watervallen staan een hele rij met kraampjes met mooie kleren en eettentjes. Je kunt ook zwemmen tussen de watervallen in. Ik ben er dus ook even lekker ingedoken met Mayra. Morris wilde in eerste instantie niet, maar toen hij zag dat Mayra en ik het prima naar ons zin hadden, moest hij er natuurlijk ook in. Marjan had niet zo zoveel zin in zwemmen en bovendien was haar buikpijn nog niet over. Wel een gek idee dat het in Nederland behoorlijk gaat vriezen en wij lekker afkoelen in heerlijk zwemwater.
In de loop van de middag hebben we nog in een van de kraampjes iets gegeten en zijn weer richting hotel gereden. De reis naar en van de watervallen is een verhaal apart. Het is een prima weg door de bergen. In de bergen hier zijn de mensen nogal eigenwijs en leven volgens hun eigen principes en regels (tot op zekere hoogte). Toen we vandaag op het bochtige weggetje naar de watervallen reden stonden er ineens een aantal mensen op de weg die een touw over de weg heen gingen spannen toen wij aan kwamen rijden. In eerste instantie schrik je dan wel even. Het bleken uiteindelijk mensen (voornamelijk kinderen) te zijn die ons gebakken etenswaar en fruit wilden verkopen. Op zo’n brutale verkooptechniek waren we echter niet voorbereid en bij de eerste keer dat dit gebeurde stonden we stil met een stuk of vijf mensjes rond de auto, waardoor Mayra wakker werd. Maar goed, uiteindelijk blijkt de truc te zijn om iets af te remmen en gewoon door te rijden. Ze laten dan het touw zakken en kan je gewoon doorrijden.
Veel van die verkopers staan overigens ook bij de topes (=verkeersdrempels). De topes in Mexico dwingen je wel om af te remmen. Ze zijn erg kort en hoog, waardoor je zowat tegen het dak zit als je er een over het hoofd ziet, wat overigens niet zo gek is want de belijning op de wegen in Mexico is meestal nogal magertjes.
Vanavond hebben we heerlijk gegeten in Palenque. Het kan soms erg verschillen, maar dit was echt een toppertje. We zijn wederom naar een restaurant gegaan dat goed staat aangeschreven in de LP. Het eten was inderdaad heerlijk en we hebben alle vier gesmuld. Bovendien hebben Morris en Mayra zich voorbeeldig gedragen. Ze hebben beide flink gegeten en uiteindelijk heeft Morris nog met twee lokale jongetjes en hun autootjes gespeeld. Op zo’n moment is het toch heerlijk dat je dit met z’n vieren kunt delen.
We beginnen allemaal ook een beetje aan elkaar te wennen (24/7 samen) en aan het Mexicaanse ritme. De kinderen slapen overdag wat langer en zijn dan bijna de hele avond in touw. Vanavond was het wel erg laat. Ze gingen pas rond half elf slapen na een geslaagde dag. Nu maar hopen dat Marjan haar buik morgen beter aanvoelt, want de ruïnes van Palenque staan op het programma.
Maya tempels kijken op tweede kerstdag
Vrijdag 26 december 2009. Palenque, Mexico.
Het is vandaag 2e kerstdag. Niks geen nachtvorst, glühwein, koek & zopie of andere winterse taferelen. Wij gaan bij 30C tempels kijken in Palenque. We kunnen niet ontbijten in ons hotel, dus vanochtend ons laatste brood gesmeerd als ontbijt en redelijk vroeg op weg naar de tempels.
Het is maar een kwartiertje rijden, maar als we daar aankomen zien we taferelen die we niet echt hadden verwacht. Buiten Chichen Itza hebben we alleen maar tempel-sites gezien waar het rustig was en we alle ruimte en vrijheid hadden om alles te ontdekken. We zijn zeker niet gewend om in de rij te staan voor de entree kaartjes. Helaas moest dit in Palenque wel. Het was een komen en gaan van bussen en parkeergelegenheid was er nauwelijks, dus iedereen stond langs de weg geparkeerd.
Ik vond het een goed idee om voor we naar binnen gingen nog een paar bananen te kopen. Handig, schoon en voedzaam eten. Morris was in de buggy alvast een banaan aan het eten toen we bij de kaartjescontrole werden tegengehouden. Er mocht geen eten mee naar binnen. Marjan stond op het punt om over de andere bananen onder in de buggy te beginnen, maar ik zei snel ‘oké’ en at ter plekke Morris zijn banaan op en we gingen snel verder. Vreemd genoeg was er binnen dus ook helemaal geen eten te krijgen, dus uiteindelijk bleken de bananen onmisbaar.
Het moet gezegd worden dat Palenque een indrukwekkende site is. Er staan veel grote gebouwen en je mag bijna overal op en in klimmen. Morris en Mayra vinden dit reuze leuk, maar het is wel oppassen met die twee klimgeiten. Het grootste deel was helemaal keurig toegankelijk en onderhouden, maar een ander deel was nog volledig ingegroeid in de jungle. Erg leuk. Jammer genoeg waren er veel trappen, dus dat was zweten met twee kindjes en twee buggy’s!
We hebben ook nog een groep wilde apen gezien. Ik heb geen idee wat voor soort apen (zwart met een lange staart), maar het was wel indrukwekkend om die in de vrije natuur te zien. Morris vond het ook wel interessant, maar had eigenlijk meer aandacht voor klimmen, stokken en stenen. Mayra heeft er niets van meegekregen, want die lag lekker te pitten in de buggy.
We hadden een plattegrond bij ons uit de LP. Hier stond de mogelijkheid om een soort rondje over de site te maken. Helaas staan er geen hoogteverschillen op de kaart, dus uiteindelijk resulteerde dit in een fikse afdaling en een nog fiksere klim met buggy’s en kindjes. Gelukkig was Morris (na een wat mindere start) in goede doen en wilde zich graag bewijzen door zelf te klimmen. Uiteindelijk heeft Morris het zelfde traject als wij afgelegd (weliswaar niet met Mayra en de buggy’s onder de arm), maar al die trappen leken hem nauwelijks te deren. Toen wij bij het eindpunt waren aangekomen, moesten wij eerst even tien minuten bijkomen, maar Morris huppelde alweer rond op zoek naar de volgende uitdaging. Respect voor het mannetje.
Onderweg naar de uitgang had Morris overigens nog twee bijdehante opmerkingen. Toen wij op het rolstoelpad reden en er een groep mensen ons de weg versperde, zei ik in mijn beste spaans perdone om even ruimte te vragen. Kort daarna klonk uit de buggy ‘goedzo papa’. Ik vroeg hem wat hij bedoelde en hij zei ‘dat je perdone zei toen je er langs wilde’. Dat lijkt me nogal bijdehand voor een driejarige. Even later hobbelde ons een behoorlijk dikke Mexicaan voorbij. Toen klonk het uit de buggy op luide toon: ‘Die meneer heeft een dikke kont!’. Marjan en ik proestten het bijna uit van het lachen. Gelukkig spreken ze hier over het algemeen niet zo goed Nederlands. Het zal straks wel weer uitkijken zijn met wat we zeggen als we weer terug in Nederland zijn, want Morris begint zo langzamerhand een echte ‘praatjesmaker’ te worden. ’s Avonds zijn we nog lekker relaxt uit eten geweest. Hierna gaan we richting San Cristobal waar we vier nachten blijven.
San Cristobal de las Casas en andere Maya bergdorpen
Zondag 28 december 2008. San Cristobal de las Casas, Mexico.
Gister zijn we redelijk op tijd richting San Christobal gegaan. De rit viel op zich wel mee, maar ik heb nu wel schoon genoeg van die vervloekte ‘topes’ (drempels). Ze geven hier niet aan dat er een dorpje aankomt, maar ze hebben gewoon per dorp om de honderd meter een paar topes die de auto vernielen als je er te hard overheen rijdt. Op zich zijn de topes niet zo erg, maar ze zijn lang niet altijd goed aangegeven of zichtbaar. Dit heeft dus al een keer piepende banden tot gevolg gehad en twee keer dat we aardig in de auto zaten te stuiteren. Aan de achter/onderkant is de auto inmiddels een beetje beschadigd door zo’n tope. Misschien hadden we toch die extra verzekering moeten nemen.
Morris voelde zich gisterochtend niet zo lekker. Hij wilde niets eten en nauwelijks drinken. Toen we eenmaal in het hotel waren ging het al weer een stuk beter. Intussen hebben wij lekker Mexicaans (guacamole voor Jan en tortillas met vulling en tomatensaus voor Marjan) gegeten en de kinderen een pannenkoek met banaan en kaas. Mayra is direct in slaap gevallen en Morris vertelt net door een kiertje van de tent dat hij niet moe is! Nee, het is ook nog maar negen uur en meestal is het tien of elf uur! Haha, De boeven wennen erg snel aan een ander ritme.
Morgen gaan we naar de markt in plaatsjes in de buurt, daar schijnen de bergvolken te wonen met mooie klederdracht en weer andere gewoontes. En we hebben besloten nog een dag langer te blijven omdat we Palenque als dorp niet zo leuk vinden als deze stad en ook dit hotel heeft meer. We gaan dus oud-en-nieuw vieren in San Cristobal!
Vandaag zijn we naar het indianendorp San Juan Chamula geweest. We hebben dit gelijk op onze eerste dag gepland omdat er vandaag een weekmarkt is, waar mensen uit de hele regio op af komen om kleding, vee, groente en fruit te verhandelen. De mensen uit Chamula en omgeving zijn nogal eigenzinnig en houden er hun eigen klederdracht, gewoontes en tradities op na. Deel van deze tradities is dat de leiders van de kerk en de stad niet gefotografeerd mogen worden. Hier wordt streng op toegezien en volgens de verhalen is fysiek geweld niet uitgesloten als je niet gehoorzaamd. Oppassen dus. Op de markt mag je in principe wel fotograferen, maar ook hier worden we soms kwaad aangekeken als ze ons met de camera in de weer zien.
De kleurrijke kleding die op de markt wordt aangeboden is geweldig, maar we besluiten eerst een kijkje te nemen in de kerk. Dit schijnt volgens de verhalen nogal apart te zijn. Ze hebben hier een eigen invulling van het katholieke geloof. Ze aanbidden wel dezelfde heiligen, maar doen dit op hun geheel eigen manier. Wat we daar binnen in die kerk zagen, was op z’n minst nogal apart. Er lagen lange dennennaalden verspreid over de hele vloer en het was er erg donker. De geur van de dennennaalden en een ander soort rokerig hout, waarschijnlijk dennenhout, was zwaar aanwezig en er hingen versieringen variërend van bloemen en ballonnen tot kitscherige kerstverlichting. Door de hele kerk zaten mensen te bidden en kaarsjes te branden. Dit branden van kaarsjes gebeurde meestal op de vloer. De dennennaalden werden dan aan de kant geveegd en daarna werden er een paar rijen kaarsjes op de tegelvloer gesmolten en gingen ze erbij zitten te bidden. Dit geheel gaf een nogal onwerkelijk totaalbeeld, wat een ontzettende indruk maakte op ons. Ook Morris en Mayra waren hier van onder de indruk, hoewel zij het inzicht in hoe bijzonder dit is natuurlijk nog niet hebben.
Nadat we van de eerste indrukken bekomen waren en we verder de kerk inliepen, bleken onze kindjes een nog grotere aantrekkingskracht te hebben op de lokale bevolking dan de heilige beelden en de gebeden. Op een bepaald moment waren we omringd door zeker vijfentwintig mensen, voornamelijk vrouwen en kinderen, die allemaal Morris, Mayra of Marjan over de bol en/of wang wilden aaien. Mijn haar is te donker en ik ben dus niet zo interessant. Ze zaten aan alle kanten aan de kinderen en waren zeer onder de indruk. Morris en Mayra wisten niet zo goed wat ze hier mee aan moesten en ondergingen hun lot tot op zekere hoogte. Toen Mayra dreigde van hand tot hand te gaan zette ze het op een schreeuwen, waarop wij ingrepen. De belangstelling voor de kindjes bleef echter erg groot. Jammer genoeg hebben we hier dus geen foto’s van, want dat was ten strengste verboden.
Na ons bezoek aan de kerk zijn we verder gegaan over de markt en hebben nog een aantal leuke, kleurrijke kledingstukken gekocht. De topper was wel een poncho voor Morris en Mayra. Na enige overtuigingskracht wilden ze beide wel een passen. Dat passen was alweer een lokale attractie, want binnen de kortste keren zat er een groep lokale mensen en toeristen de kids te bewonderen. We hebben de poncho’s met bijpassende riemen gekocht en de kinderen waren opnieuw de attractie van de markt.
We zijn in het begin van de middag weer richting hotel gegaan voor een middagdutje voor de kids. Morris gaf aan dat hij zich niet zo lekker voelde en klaagde over buikpijn, dus dat leek een goed idee. Helaas dachten de kids er anders over (en Morris zijn buikpijn was plotsklaps weer over). Ze besloten niet te gaan slapen maar te gaan ouwehoeren. Dit leverde even de nodige spanning op, want je probeert het programma niet te vol te proppen om de kindjes niet te veel te belasten en dan resulteert dat uiteindelijk in dat we zelf meer worden belast, doordat ze eigenlijk die rust niet zo nodig blijken te hebben. ’s Nachts slapen de kinderen over het algemeen wel prima. Ze slapen meestal tot een uur of zeven, halfacht, wat aardig overeen komt met ons programma.
Op grote hoogte in Canon Sumidero
Dinsdag 30 december 2008. San Christobal de las casas, Mexico.
Maandag hadden we een rustdag ingepland en zijn we wat gaan wandelen en shoppen in San Cristobal. De stad is erg mooi en het barst hier van de gezellige kerken, pleinen en markten. Het klimaat is wel even wennen, want op het eerste gezicht lijkt het weer sterk op het weer in het eerste deel van de reis, maar omdat we hier op ruim twee kilometer hoogte zitten, kan het behoorlijk fris zijn, vooral als het bewolkt is. Gisteren was het voornamelijk bewolkt (ja, ook hier gebeurt dat wel eens), dus we zijn in de loop van de middag maar weer naar het hotel gegaan.
Morris had vandaag behoorlijk zijn bokkenpruik op en heeft een paar keer een scene geschopt op straat. Maar goed, dat hoort er ook bij als je met kinderen op vakantie gaat. Dat gebeurt thuis ook wel eens. We hadden eigenlijk verwacht dat vakantie met Morris op zijn leeftijd iets gemakkelijker zou zijn dan Mayra haar leeftijd, maar het tegendeel blijkt waar. Voor Morris is er normaal gesproken nogal wat afwisseling in waar hij is en met wie. Nu moet hij het 24 uur per dag met ons doen. Dit leidt wel eens tot een machtstrijd. Voor Mayra is dit allemaal nog niet van toepassing.
Vandaag zijn we er weer eens op uit geweest. We zijn naar Canon Sumidero en Chiapa de Corso geweest. Dit ligt op ruim een uur rijden van San Cristobal. Canon Sumidero is een serie van uitzichtpunten rond een gigantische kloof. Het geheel bevindt zich in een nationaal park. Het schijnt dat Maya’s die de onderdrukking van de Spanjaarden niet konden verdragen bij deze kloof naar beneden zijn gesprongen om zelfmoord te plegen. Dit was zeker een effectieve methode, want dit is een afgrond van ongeveer één kilometer (!).
Een paar van de uitzichtpunten lagen in de wolken, maar bij de rest was het uitzicht indrukwekkend. In de LP stond niet zo veel geschreven over dit gebied, maar in de ANWB reisgids stond omschreven dat je hier een hele dag lekker kon relaxen, wandelen en in hangmatten kon liggen, dat leek ons wel wat, maar… not. Dit zou, volgens een Mexicaan die we vroegen hoe het zat, in Chiapa de Corso zijn… Dus omdat hier verder niet veel meer te beleven viel zijn we richting Chiapa de Corso gereden.
We waren in eerste instantie al een tijdje bezig geweest om de weg te vinden naar Canon Sumidero en ook nu bleek de bewegwijzering niet erg duidelijk en kostte het ons het nodige zoekwerk. Uiteindelijk zijn we aanbeland bij een leuke waterval en wat kleine meertjes waar we een beetje konden zwemmen en Morris lekker kon spelen en kliederen in het water. Ik heb met Morris ook nog kikkervisjes gevangen. De waterval kwam uit een ondergrondse rivier die uit een berg kwam. Je kon hier ook vandaan gaan canyonen, maar dat doe ik wel eens met Morris als hij wat ouder is.
Volgens wederom de ANWB gids zouden hier allemaal dieren te spotten zijn, zoals kleurrijke vogels, apen en misschien zelfs poema’s… not. Morris had nog wel hoge verwachtingen, want hij vroeg een paar keer wanneer we diertjes gingen kijken, maar het enige wat we gezien hebben is een grote blauwe vlinder.
Mayra voelde zich vandaag niet zo lekker. Ze was een beetje koortsig en had eigenlijk nergens zin in, maar ze deed erg haar best om mee te doen. Toen Morris en ik in het water lagen, wilde ze ook zwemmen. Maar toen ze er ook in mocht, vond ze het toch niet zo’n goed idee en begon zachtjes te piepen en zei dat ze toch liever bij mama op schoot zat. Er waren bij deze waterval geen toeristen en aandacht voor ons kwartet was er dan ook weer volop. Marjan had al snel haar bikini aangetrokken, maar dat leverde nog meer aandacht op. Dus om maar niet te veel te forceren heeft Marjan maar een topje aangetrokken.
Hoewel we in het begin met argusogen werden bekeken, begon het ijs al snel te breken. Uiteindelijk, toen we weg gingen werden we vriendelijk uitgezwaaid door de andere kinderen. Later hebben we nog een Mac’je gegeten en zijn de kids op tijd naar bed gegaan. Mayra was nog steeds een beetje koortsig en viel als een blok in slaap toen ze haar bed rook. We hopen dat ze zich morgen weer wat beter voelt. Morris is de hele dag erg lief geweest en is ook flink gaan slapen. Morgen is het oudjaarsdag.
Oud en nieuw in Mexico
Donderdag 1 januari 2009. San Christobal de las casas, Mexico.
Gisteren was het oudejaarsdag. Mayra voelde zich weer wat beter en was in eerste instantie niet meer koortig. Marjan had ergens verderop in de stad een grote speeltuin gezien. In verband met oud en nieuw wilden we het vandaag wat rustig aan doen, dus die speeltuin leek wel een goed idee. De speeltuin was echter meer bestemd voor wat grotere kinderen, maar Morris kon zich wel lekker uitleven. Mayra had het wat minder naar haar zin, had last van krampen en moest erg huilen. We zijn dus in het begin van de middag maar weer richting hotel gegaan waar beide kindjes lekker hebben geslapen.
Om vijf uur ’s middags hebben we even naar onze ouders gebeld om ze gelukkig Nieuwjaar te wensen. Familie Jager was blij verrast en familie de Vries konden we (nog) niet bereiken, dus hebben we een voicemail achter gelaten. Mayra kreeg het in de loop van de middag weer erg warm en begon nogal glazig te kijken, dus die heeft ’s middags veel geslapen. Daardoor zaten wij een deel van de middag van onze laatste dag in San Cristobal aan de hotelkamer gekluisterd. We hadden voor Mayra een potje eten opgewarmd, maar helaas kwam dat er met dezelfde vaart weer uit zetten. Later toch maar uit eten geweest, want wij moeten toch ook eten.
Morris is erg flink geweest vandaag. Wel een groot verschil met een paar dagen geleden. We zullen nog eens nagaan of we er achter kunnen komen waar dit nou door komt, dan kunnen we ons voordeel daar mee doen.
We hebben nog een paar handwerksouvenirs gekocht en bij een groep artiesten, die met vuur aan het jongleren waren, wezen kijken voor we weer terug naar het hotel zijn gegaan. Eenmaal terug in het hotel begon Mayra weer zieker te worden. We zouden eigenlijk de kids wakker maken om de jaarwisseling mee te maken, maar met een zieke Mayra leek ons dit geen goed idee. Ik ben na middernacht nog even buiten wezen kijken, maar ik had ook niet meer echt zin om iets te vieren.
Mayra heeft een onrustige nacht gehad en nog een paar keer overgegeven. Niet echt een oud en nieuw om te herinneren. Vandaag zijn we weer vertrokken uit San Cristobal. Weer een lange en bochtige route terug naar Palenque. We zijn onderweg nog even gestopt bij een waterval in Misol-Ha, maar buiten deze mooie waterval bekijken kon je hier niet veel. Mayra is gelukkig een stuk opgeknapt en heeft vanavond alweer meegegeten.
Calakmul: Maya gebouwen in de jungle!
Zondag 4 januari 2009. Chetumal, Mexico.
Vrijdag zijn we vroeg vertrokken uit Palenque naar Xpujil. De rit viel erg mee. Al rond half twee kwamen we aan in ons ecovillage. Dit is een verzameling van huisjes in een jungle-tuin omgeving. De kamers zijn lekker ruim en we hebben een kingsize bed en een ruim balkon. Ik zit nu ook te typen op dat balkon. De kinderen liggen te slapen en ik luister naar het geluid van krekels op de achtergrond terwijl ik het reisverhaal bijwerk.
Na aankomst zijn we eerst lekker gaan zwemmen in het zwembad. Ondanks dat het zwembad niet echt geschikt is voor pieren (je weet wel, van een pierenbad), konden Morris en Mayra hun lol niet op om met papa en mama te zwemmen (of ‘sjemme’ volgens Mayra).
Gisteren zijn we vroeg opgestaan en hebben ons verbaasd over alle vogels en vogelgeluiden rond ons huisje. Een continue symfonie van schreeuwende en krijsende vogels en spechten die zich allemaal uitleefden bij zonsopkomst. We zijn nog even buiten gaan kijken en daarna zijn we snel op pad gegaan richting Calakmul. In Calakmul zijn ook ruïnes uit de Maya tijd. Deze opgravingen liggen midden in de jungle en er is een kans dat we ook nog wat wilde beesten of vogels kunnen spotten.
Na een fikse wandeling met de buggy door de jungle kwamen we bij de eerste opgravingen. Onderweg hebben we naast een paar vogels ook nog een groep wilde apen gezien. Ik weet nog steeds niet wat voor soort, maar het waren weer van die zwarte. De opgravingen waren deels begroeid met bomen. Dit geeft het geheel wel een hoog ‘Tomb Raider/Indiana Jones’ gevoel. We zijn op een paar erg hoge gebouwen geklommen en hadden hier een prachtig uitzicht over de jungle en andere opgravingen. We zijn redelijk op tijd weer terug gegaan naar onze ecovillage. De kids waren moe van het klimmen en klauteren en hebben de hele terugweg geslapen.
Eenmaal weer ‘thuis’ in de ecovillage hebben we lekker met z’n vieren een zak chips verorberd op het balkon en zijn nog even wezen wandelen. Het was een stuk rustiger qua vogels, maar we hadden wel het voorrecht om een kolibrie in actie te zien. Gaaf! Zo’n klein beestje dat perfect stil hangt voor een bloem om hier de nectar uit te zuigen. Het is me zelfs nog gelukt om hier een paar goede foto’s van te maken.
De kinderen hebben elk een potje gegeten (we hadden een paar meegenomen uit Nederland) en zijn een keer vroeg naar bed gegaan. Wij hebben een bord pasta laten bezorgen door de roomservice op ons balkon. Heerlijk!
Vandaag ben ik vroeg uit de veren gegaan om nog een paar goede foto’s te maken van mooie vogels. Ik had een beetje hoop om een Toekan te zien en te fotograferen, maar dat zat er niet in (dan maar weer naar van der Valk…). Er waren ook veel minder vogels dan de dag ervoor. We hebben het vanochtend verder rustig aan gedaan en zijn in de loop van de ochtend gaan rijden richting Chetumal. Dit was een rit van maar twee uurtjes. In Chetumal zijn we lekker gaan zwemmen.
Chetumal ligt aan een soort grote baai die uitmondt in de zee. We hadden verwacht dat het water zout zou zijn, maar het was zoet. Er was een ondiep stuk waar de kids zich prima en veilig konden uitleven. Ze voelden zich beide als een vis in het water en papa moest het regelmatig ontgelden. Marjan had het iets minder naar haar zin. Op dit strand waren geen toeristen en de Mexicanen zijn nogal preuts, dus de dames zwemmen het liefst in hun kleren, wat ze ook veelvuldig doen. Marjan heeft toch even de stoute schoenen aangetrokken en het topje uitgetrokken en even in de bikini op het strand gelegen (met broek nog wel aan). Dit trok al veel bekijks.
Later in de middag zijn we richting ons nieuwe hotelletje gegaan, waar we rond zes uur aankwamen. Moe van het zwemmen lagen de kinderen in de auto te slapen toen Marjan even ging checken waar onze kamer was. Helaas was er geen reservering onder onze naam. We hadden nog wel de eerste overnachting betaald. Toen we zelf alle emails konden laten zien, bleek het allemaal toch nog te lukken. Gelukkig, want we wilden niet graag in de avond met twee kindjes die al erg moe waren op zoek naar een ander hotel.
Het hotel is eigenlijk een soort bungalowtje met een paar kamers. Het gebouwtje heeft uitzicht over een groot meer. De kwaliteit van de faciliteiten valt overigens een beetje tegen, maar we zullen toch veel onderweg zijn, want we zitten niet ver van de Caribische kust, waar we morgen waarschijnlijk een kijkje gaan nemen.
De Caribische kust in Mexico: Strand en Zee
Dinsdag 6 januari 2009. Chetumal, Mexico.
Toen we gistermorgen wakker werden begon het buiten bij onze bungalow al snel op te warmen. Ik heb mijn kleine thermometer even buiten in de zon gelegd en ’s ochtend om acht uur gaf hij al 40C aan. Nogal een extreem verschil met Nederland (-15C!).
Gistermorgen zijn we eerst richting Bacalar gereden om onze was naar een wasserette te brengen. Eerlijk gezegd is de was voornamelijk Marjan haar afdeling en kan het mij allemaal wat minder boeien (als de onderbroeken op zijn, kan je toch ook gewoon nieuwe kopen?). Marjan stelt echter erg veel prijs op haar schone was. Nadat we de wasserette hadden gevonden en Marjan voor een prikkie een aardige zak was had afgeleverd, was haar humeur plotseling een stuk beter.
Later zijn we richting de Caribische kust gereden, en wel naar het kustplaatsje Mahahual. Dit dorp was bijna volledig verwoest in augustus 2007 toen orkaan Dean hier nogal hevig heeft huisgehouden. Ze zijn nu druk bezig alles weer op te bouwen en eigenlijk vanaf het moment dat we het dorpje binnen reden hadden we al een goed gevoel bij Mahahual. We hadden een prachtig rustig plekje op een heerlijk tropisch strand.
Het eerste stuk water was ondiep, dus de kinderen hebben heerlijk in het water gespeeld. De watertemperatuur in het eerste deel was zo’n 28 C. Heerlijk. Ik ben in het begin van de middag nog even een uurtje wezen snorkelen. De eerste vijftig meter was ondiep (ongeveer 1m) en daarna was er een koraal barriëre met zo’n twintig centimeter water, waarna het weer wat dieper werd. Ik ben eerst even op verkenning gegaan in het ondiepe deel. Tot mijn grote verrassing zag ik opeens een barracuda van zo’n zeventig(!) centimeter. Hij zat me van een afstand van zo’n 2-3 meter te observeren en ik hem. Ik had natuurlijk nog geen camera bij me (thuis geloven ze me nooit…). Later ben ik met mijn volledige snorkeluitrusting nog naar het diepere deel geweest, maar daar heb ik eigenlijk alleen maar wat meer gemiddelde vissen gezien (ja, ik weet het, ik raak een beetje verwend…). Toen ik weer terug zwom naar land via het ondiepe deel zag ik plotseling nog een grote (ongeveer 50 cm) egelvis. Deze lag op zo’n tien meter van de kustlijn. Helaas was hij te snel voor mijn camera (idd, thuis geloven ze me nu helemaal niet meer…).
We zijn de hele middag op het strand geweest en zijn toen het bijna donker werd maar weer richting hotel gegaan. Dit was nog wel een aardige rit van bijna anderhalf uur en de kindjes hebben lekker geslapen in de auto. ’s Avonds heeft Marjan nog een massage geregeld. Heerlijk.
Gisteren had ik voor vandaag twee duiken gepland in Mahahual. Vanmorgen vroeg om zeven uur al op pad. Marjan en de kids zijn op het strand blijven zonnen en spelen. De duiken waren best aardig, maar ook niet heel veel meer dan dat. Buiten een gigantische rog van ongeveer een meter in doorsnee en een tonijn heb ik niet heel veel spectaculaire vissen of koraal gezien. Maar misschien ben ik inmiddels ook wel een beetje verwend door de rode zee.
Marjan en de kinderen hebben zich prima vermaakt. Morris had contact gemaakt met een jongetje met een jong poesje. Het poesje kwam later naar Morris toe en heeft minstens een uur heerlijk bij Morris in de handdoek liggen slapen. Beide kinderen hebben het prima naar hun zin gehad op het strand. Mayra heeft zelfs het ochtendslaapje overgeslagen. Pas later in de middag zijn we teruggegaan naar het hotel. Onderweg hebben we de was nog opgehaald, dus was Marjan ook blij. We zijn ook nog even gestopt bij een soort openlucht garage om even naar de schade van de auto te kijken door de topes onderweg naar San Cristobal. De baas heeft er een beetje op omgetimmerd en nu lijkt het wat minder erg. We hopen dat de verhuurmaatschappij het overmorgen niet ziet als we de auto weer moeten inleveren.
Vanavond bij het avondeten kwamen we een stel uit Quebec (Canada) tegen die onderweg waren met een baby van negen maanden oud. Zij stonden nog aan het begin van de reis, dus hebben we hun wat tips meegegeven over bezienswaardigheden en hotels. Ik zit inmiddels op de hotelkamer en heb Mayra net naar bed gebracht en Marjan zit nog te praten in het restaurant. Morris zit er ook nog bij, want die wilde nog niet naar bed.
Ruïnes van Tulum aan zee en weer terug in Cancun
Woensdag 7 januari 2009. Cancun, Mexico.
Vanmorgen hebben we eerst rustig ontbeten en toen zijn we weer vertrokken richting Cancun. Onderweg hebben we nog een pitstop gemaakt in Tulum en zijn hier ook nog gaan kijken bij een paar ruïnes aan de kust. Dit is de enige plaats in Mexico waar Maya gebouwen zijn gevonden aan de kust.
Helaas ligt Tulum binnen een redelijke afstand van Cancun en Playa del Carmen, waardoor het er wemelde van de bussen en de te dikke en witte toeristen, met name Amerikanen. Hierdoor viel het een beetje tegen, hoewel de tempels in combinatie met een prachtig blauwe zee wel indrukwekkend waren. Na ruim een uur hadden we besloten dat we nu wel genoeg tempels hadden gezien voor deze vakantie en hebben we onze reis voortgezet richting Cancun.
Dit viel wel een beetje tegen, omdat we nu midden in de hotelzone waren aanbeland, waardoor onze gemiddelde snelheid erg daalde. De laatste honderd kilometer was eigenlijk best wel een beetje vreemd. Gigantische hotels en resorts overal langs de weg. Volgens ons idee heeft dit weinig met Mexico te maken, maar dit levert natuurlijk wel veel geld op. We waren pas rond half acht in het hotel in Cancun. We zijn toen gelijk maar wat gaan eten bij een pizzeria waar we al eerder hadden gegeten en daarna hebben we de kids snel naar bed gebracht. We hebben vanavond ook de auto nog uitgeruimd, want die moet morgenochtend terug naar de verhuurmaatschappij. Marjan heeft net geprobeerd vervoer voor morgen te regelen naar Chiquila (ca. twee uur rijden). Dit is de haven waarvandaan de boot naar het eiland Holbox vertrekt. We gaan nog een weekje relaxen op het strand.
Even bijkomen van de vakantie op een tropisch eiland
Vrijdag 9 januari 2009. Holbox, Mexico.
Gister zijn we weer vertrokken uit Cancun. Morris was afgelopen nacht onrustig en werd wakker met een beetje verhoging. Maar na een paracetamolletje ging het best aardig. Na het ontbijt heb ik de auto terug gebracht naar het verhuurbedrijf. Dat was wel even spannend, want de schade aan de onderkant van de auto door die vervloekte topes was niet gedekt. Gelukkig heeft de timmeractie van de openluchtgarage zijn vruchten afgeworpen, want ze hebben niets gezien. Nog wel een beetje gedoe over een ander krasje, maar dat zal wel niet zo erg in de papieren lopen.
We moesten nog ruim twee uur rijden naar de boot om naar het eiland Holbox te gaan. We hadden gisteravond gesproken met taxichauffeur Eduardo die ons ruim drie weken geleden van het vliegveld had gehaald, maar die vroeg erg veel voor de rit. Het voordeel was wel dat hij een grote auto had. Maar goed, uiteindelijk heeft Marjan een gewone taxi geregeld voor de helft van het geld wat Eduardo vroeg. Het was echter wel passen en meten. We hebben gewoon veel te veel bagage meegenomen. Zolang we een redelijk grote huurauto hadden was dit niet zo’n probleem, maar nu zijn we echt autoloos, dus moeten we alles meeslepen. De kofferbak kon niet dicht en zat met een rekker vast. De kids zaten in hun autostoel met Marjan achterin met een koffer en een tas voor de voeten en ik zat voorin met twee buggy’s op schoot. Gelukkig had de taxi wel airco en verliep de rit voorspoedig.
We waren mooi op tijd in Chiquila (vertrekhaven boot). De boot was een kleine passagiersboot, geschikt voor zo’n dertig mensen. Op Holbox aangekomen stonden we op de pier met onze stapels koffers, toen de wind mijn hoed af blies in het water. Gelukkig waren een paar vriendelijke Mexicanen in een boot bereid om hem weer uit het water te vissen. Na een paar minuten kwam er ook een Mexicaan op een bakfiets polshoogte nemen. Hij wilde wel voor een paar centen onze koffers meenemen naar het hotel. We hadden geen idee hoe ver het hotel bij de boot vandaan was, maar wij vonden het wel best. Mayra in de buggy en de rest van de bagage bij die meneer op de bakfiets.
Het hotel was maar ongeveer een vijfhonderd meter van de boot, dus geen probleem. Het hotel staat op het strand en we hebben een kamer op de begane grond aan het strand! Nadat we even waren bijgekomen op het balkon in de relaxte stoelen en de hangmat zijn we gelijk de zee ingedoken met z’n vieren. Heerlijk! Er zijn nog meer stellen met kinderen in het hotel en Morris en Mayra hebben al heerlijk in het zand gespeeld met een Russisch kindje en twee Italiaanse kinderen.
Na een dutje aan het eind van de middag moest Morris naar de wc en bleek dat hij behoorlijk aan de ‘snelle’ was. Hij wist ons zelf heel wijs te vertellen wat er aan de hand was: ‘Ik heb iets gegeten wat niet goed voor mij was’. Gelukkig heeft hij er verder die middag en avond geen last meer van gehad.
Vandaag hebben we het erg rustig aan gedaan, net zoals iedereen op Holbox. Eigenlijk hebben we alleen maar een beetje gezwommen, gespeeld, geslapen en gegeten. We hebben het prima naar ons zin en zijn ook niet meer van plan heel veel te ondernemen.
Nog even voor de duidelijkheid: Het hotel staat op het strand, het is hier overdag ruim 30C en tot op heden onafgebroken zonnig. Onze kamer is ruim en netjes en het water in de douche stroomt uit een mooie grote schelp. Voor ons hotel staan een aantal palmen met kokosnoten en er zijn ruim voldoende ligstoelen beschikbaar voor alle gasten. ’s Avonds en ’s nachts hoor je de branding van de zee als je in de hangmat ligt op het balkon of vanuit het bed door het open raam. Als dit geen vakantie vieren is, wat dan wel? En nou niet te jaloers worden allemaal vanuit ons bevroren kikkerlandje. Binnenkort zijn wij ook weer van de partij, maar ons bruine velletje blijft nog wel even zitten.
De laatste dagen van de vakantie op het tropische eiland Holbox
Zondag 11 januari 2009. Holbox, Mexico.
Hierbij toch nog een verslag van onze laatste dagen van de vakantie op het eiland Holbox. Het regent vandaag, onze laatste dag op het eiland, dus ik heb wel even tijd om dit te schrijven en te publiceren.
Zaterdag hebben we het rustig aan gedaan. Morris heeft gisteravond een ongelukje gehad in zijn slaap. De tent was natuurlijk ook vies, dus Morris heeft na een wasbeurt naast mij geslapen. Onrustig nachtje dus. Vanmorgen hebben we zelf een broodje gesmeerd, en weer op naar het strand. Ik had nog even met de man van het hotel gesproken over een boottochtje. Binnen een kwartier stond al iemand voor onze neus die dit kon regelen. We hebben besloten dat we morgenvroeg vertrekken voor een boottochtje waarin we gaan vissen, snorkelen en eten.
Toen de kindjes ’s middags sliepen ben ik een kilometer of vier wezen lopen langs het strand om het eiland te verkennen en om schelpjes voor Morris te zoeken. Na bijna anderhalf uur was ik weer terug met een zak vol schelpen. Morris was helemaal blij toen hij van bed kwam en vroeg me blij: ‘Zijn echt al die schelpjes voor mij?’.
Zondag vroeg op pad. Om zeven uur werden we al opgepikt door een taxi-golfkarretje om honderd meter verderop te worden afgezet bij een speedboot voor ons tripje wat we de dag ervoor hadden geregeld. Het was een boot met ruimte voor zes mensen, maar wij waren de enigen. Liz was onze begeleidster en er was een kapitein, van wie de naam mij ontschoten is. Eenmaal op zee gooiden we een net uit om aasvisjes te vangen die we later op de dag zouden gebruiken om grotere vissen te vangen. Als we visjes zagen gooiden we het net overboord en ging de kapitein rondjes rond het net varen om de visjes naar het net toe te drijven. De eerste poging leverde maar drie visjes op, maar de tweede poging resulteerde in wel bijna honderd visjes. Ruim genoeg aas dus. Morris en ik hebben geholpen om het net uit te gooien en binnen te halen en de visjes uit het net te schudden. Morris vond de visjes erg interessant en heeft later nog met een paar op de bodem van de boot gespeeld.
Daarna zijn we een heel eind gaan varen naar de punt van het eiland, ik schat gauw zo’n twintig kilometer. Daar zijn we gaan vissen zonder hengel, met vislijn, haak en lood. Nadat we een aasvisje aan de haak hadden gedaan gooiden we dit dan overboord en moesten we wachten tot we beet hadden. Nou, dat was best leuk. Binnen een halfuur hadden we toch al zo’n tien best grote vissen gevangen. Ook Marjan en ik hebben er een paar gevangen. Morris en Mayra vonden dit maar een beetje eng, maar wel reuze interressant. Deze vissen waren ruim voldoende voor de Cheviche (visgerecht) wat we later zouden gaan eten.
Hierna zijn we naar een ander stuk gevaren, waar we konden snorkelen. Ik heb samen met Liz een halfuurtje gesnorkeld en eigenlijk dezelfde soort vissen gezien die we eerder hadden gevangen. Toen zijn we naar een stukje verlaten strand gegaan waar de kinderen even hebben gespeeld, terwijl onze kapitein de Cheviche klaarmaakte.
Cheviche is een typisch Mexicaanse visschotel, waarbij de rauwe vis wordt ondergedompeld in citroensap en wordt geserveerd met tomaat, beetje ui en kruiden. We hadden voor de kids een broodje chocoladepasta meegenomen, maar Marjan en ik hebben heerlijk van de Cheviche gegeten. Ja, zelfs Marjan heeft dit gegeten en vond het lekker.
Op de terugweg zijn we nog een groep dolfijnen tegengekomen. Ook erg leuk om mee te maken. Uiteindelijk waren we pas rond half twee terug bij het hotel. We hebben allemaal genoten van dit uitje. Verder hebben we die dag niet zo veel meer gedaan. ’s Avonds hebben we ons alleen nog doodgeërgerd aan de langzame bediening in het restaurant waar we zijn gaan eten. We hebben ruim een uur gewacht op ons eten. Dit was een behoorlijke beproeving, met name voor Morris, maar het ging allemaal prima. Toen we weg wilden was het bovendien erg moeilijk om de ober te bereiken. Uiteindelijk heeft diezelfde ober helemaal geen fooi meer gehad.
Gisteren hebben we eigenlijk helemaal niets gedaan. Het was eerst zonnig en we hebben op het strand gelegen en gezwommen, gelezen en gespeeld. In de middag werd het bewolkt en vielen er zelfs een paar spatjes regen. Doordat het niet zo warm was hebben de kinderen ’s middags lekker geslapen. ’s Avonds voor het eten hebben we nog een paar kettinkjes gekocht voor ons alle vier, waaronder een haaientand voor Morris en mij. Ik had dit al een tijdje op mijn wishlist staan.
Vandaag is onze laatste dag op Holbox. Morgen vertrekken we weer richting het vliegveld in Cancun om weer naar huis te gaan. Helaas heeft het de hele nacht en ochtend geregend. Gelukkig klaart het nu, aan het begin van de middag, weer een beetje op. Die regen is niet helemaal hoe we ons laatste dag op ons tropisch eiland hadden voorgesteld, maar het weer heb je nou eenmaal niet in de hand. Helaas zijn er op het eiland geen binnenactiviteiten, maar toen we vanochtend een bakkie gingen doen, hebben de kinderen heerlijk in de regen en in het zand gespeeld, dus dat was dikke pret. Verder gaan we ons vandaag voorbereiden op de terugreis morgen. We kunnen in elk geval terugkijken op een lange, prachtige, zonnige vakantie.
De terugreis verliep prima. Het vliegtuig zat niet helemaal vol en we kregen met z’n viertjes twee rijen met drie stoelen toebedeeld. Bovendien was de vlucht nog een uurtje korter dan gepland door gunstige wind. De kids hebben beide kort geslapen. Het was wel erg koud toen we de deur uit stapten op Schiphol, maar het was wel weer heerlijk om thuis te zijn.