[column width=”61%” padding=”6%”]

Het idee

18 mei 2011

Ja, we konden het wederom niet laten en hebben weer een mooie reis geboekt voor deze zomer. Wij zitten inmiddels ook vast aan de zomervakantie. We gaan dit jaar naar Maleisië. De tickets zijn al een aardige tijd geleden geboekt en we (lees Marjan) zijn nog druk bezig met het boeken van de accommodaties. Naast het vaste land van Maleisië gaan we ook in het Borneo deel rondtrekken. We hebben er zin in. We zullen jullie op de hoogte houden van de verdere voorbereidingen via deze site. Ons vluchtschema kun je in het onderstaande plaatje bekijken.
Reisplanning 2011 weergeven op een grotere kaart

Het vertrek

23 juli 2011

Het bleek nog een drukke week te worden vlak voor vertrek. Morris had gisteren zijn laatste schooldag als kleuter en is gistermiddag ‘uit het raam gezet’ op school. Bovendien heeft meneer gistermiddag nog even zijn B-diploma gehaald. Pake en Beppe waren speciaal uit Friesland gekomen om hem aan te moedigen.

De laatste voorbereidingen voor de reis moesten er ook nog even tussendoor, zoals pakken en de duikkeuring. Nadat Ester ons vanmorgen naar Schiphol heeft gebracht zijn we met de Thalys naar Parijs vertrokken. Dit gaat lekker snel, alhoewel we in Parijs Noord ook nog een uur met de metro richting het Orly vliegveld moeten waar we morgen vandaan vertrekken naar Kuala Lumpur. Dan begint de vakantie pas echt. Vanuit Kuala Lumpur vliegen we morgen (eigenlijk overmorgen) gelijk door naar Kota Bharu. Vandaar gaan we met de boot naar de Perhentian eilanden waar we de komende week in een huisje aan het strand zullen zitten (vervelend, maar ja, iemand moet het doen….) We weten niet of we daar wel verbinding hebben, dus het is afwachten wanneer de volgende reispost komt.

We zitten nu in het Novotel nabij het Orly vliegveld. Prima hotel. Als we de kamer binnenlopen bij aankomst zegt Mayra spontaan “Dankjewel dat jullie zo’n mooi hotelletje voor ons hebben geregeld”.  Schattig toch…. Verder is het nog wel een beetje wennen om weer full-time op elkaars lip te zitten, maar na een paar dagen is ook dat weer helemaal gewoon.

De lange reis naar de Perhentian eilanden en de aankomst in het paradijs

Zondag 24 juli 2011

Zondag staan we op tijd op om vanaf het hotel met de gratis shuttle bus naar het vliegveld gaan. We twijfelen of we nu op Orly Zuid of West moeten zijn. Niemand kan dit ons ook vertellen, maar na even snel googelen op mijn mobiele telefoon blijkt dat we op Zuid ofwel Sud moeten zijn.

Het inchecken verloopt allemaal snel, omdat we van tevoren via onze mobiele telefoon al hebben ingecheckt. We kunnen de wachtrij hierdoor overslaan en zijn zowat gelijk aan de beurt. Orly is een veel groter vliegveld dan we het ons hadden voorgesteld. Je kunt hier van alles krijgen, maar wij  beperken ons tot het nuttigen van het ontbijt dat we gisteravond hebben ingekocht bij de lokale benzinepomp. Niet veel later lopen we op ons gemak richting gate en zoeken we ons plekje in het vliegtuig op. De kinderen moeten wel weer een beetje wennen en zijn erg actief. We proberen zo veel mogelijk te slapen, maar dat valt niet mee. Gezien de ‘nacht’ in het vliegtuig al in het begin van de middag begint. Afwisselend slapen we allemaal maximaal een paar uurtjes, behalve Morris. Hij weigert zich over te geven aan zijn slaap en doet de hele vlucht van bijna 13 uren geen oog dicht. Verder doden we de tijd met spelletjes, mp3 spelers en op het laatst kijken de kinderen nog twee tekenfilms op het laptopje.

Eenmaal geland op Kuala Lumpur lopen we de hal van de douane binnen, waarna Morris direct zegt “o, zijn we hier weer, dat weet ik nog van onze lange vakantie”. Wel een beetje decadent als je bedenkt dat we hier inderdaad anderhalf jaar geleden ook al een paar keer doorheen zijn gekomen. Eenmaal buiten aangekomen en we de warmte en de oosterse geuren inlopen kijken Marjan en ik elkaar aan en spreken uit wat we denken “heerlijk, we zijn weer thuis”. We moeten zo’n twee en een half uur wachten voor de vervolgvlucht, dus we besluiten maar even een bakkie te doen bij Starbucks. Even mail checken bij een heerlijke kop koffie is altijd goed. Morris geeft het ook op en valt op schoot bij Marjan in slaap. Maar als ik even later op mijn horloge kijk, schrik ik, want we waren wat later geland dan verwacht en waren best al een tijdje onderweg op het vliegveld, dus we moeten ons snel uit de voeten maken om in te checken voor de vervolgvlucht. We willen ook hier inchecken met ons mobieltje, maar helaas werkt de verbinding niet goed, dus moeten we aansluiten achteraan in de lange rijen met incheckende mensen. Morris is niet echt wakker te krijgen, dus die dragen we slapend mee. Dit momentje levert veel stress op, maar uiteindelijk zitten we nog als een van de eersten in het vliegtuig. Dit komt voornamelijk dat in tegenstelling tot veel vluchten in Europa, je in Azië vaak voor in de rij mag aansluiten als je met kinderen reist (heerlijk).

De vlucht duurt maar een uurtje. Morris slaapt weer verder en Mayra kijkt me vol ongeloof aan als ik na drie kwartier vertel dat we er al bijna zijn. Eenmaal geland staat er keurig iemand ons op te wachten met Marjan haar naam op een bordje. We rijden met nog twee anderen in een minibus richting ons hotel. Nadat Morris een beetje wakker is geweest valt hij in de rijdende bus direct weer in slaap. Mayra slaapt even later ook. Marjan probeert hun hoofdjes te ondersteunen door de snelle bochten die onze chauffeur maakt. De rit naar Kuala Besut duurt ruim een uur, dus dat is ook nog een lange zit. In het kantoortje in Kuala Besut worden eerst de financiële zaken afgewikkeld, voordat we met de boot mee kunnen. Morris slaapt verder op de stoel. We vragen ons wel af of we niet te veel vragen van de kids, maar onze redenering was dat een extra overnachting ook veel extra gedoe in zou houden, dus dan maar even doorzetten en op onze bestemming lekker uitgebreid bijkomen. Even later zitten we in een volle speedboot met twee behoorlijke aanhangmotoren die ons in korte tijd naar de Pulau Besar van de Perhentian eilanden brengt. Het gaat behoorlijk hard en we zijn dan ook blij dat we redelijk passende zwemvesten voor onze kids hebben. Anders moeten we de opblaasbare vesten nog uit onze rugzakken zoeken en opblazen. Tijdens de overtocht zijn de kids weer helemaal wakker. Mayra schreeuwt het uit zo mooi vindt ze als we over de golven stuiteren. Morris vindt het ook wel leuk maar deze kermisattractie is bijna te heftig voor hem. Hij zoekt steun door op mijn knie te gaan liggen, en even later slaapt hij weer in de stuiterende boot…. Gerekend van deur tot deur (van Parijs tot onze chalet op de Perhentians) kostte ons zo’n 19 uren reistijd. Best pittig, maar de moeite zeker waard.

Eenmaal aangekomen bij het eiland moeten we overstappen in een kleiner bootje waarmee we op het strand worden afgezet. Het is nog steeds vroeg in de ochtend en ondanks dat het eerst bewolkt was, breekt de zon nu lekker door. Het is dus geen slechte ervaring om met een speedboot door kristalhelder water naar jouw tropisch eiland te worden gebracht waar de palmbomen op het witte strand zachtjes heen en weer staan te wiegen. Om het nog erger te maken staat onze seaview chalet ook ècht direct aan het strand met alleen een palmboom en een vijgen struik die een beetje schaduw geven. De chalet die we geboekt hebben bij “mama’s” is prima. Het is een groot houten twee-onder-een-kap gebouw met twee tweepersoons bedden. Genoeg plaats voor iedereen dus. Bovendien is er airco op de kamer, dus dat verzekert ons van een redelijke temperatuur gedurende de nacht, zodat we niet ons bed uitdrijven van het zweet.  Ons deel van het eiland doet relaxt aan. Het is er niet druk ondanks dat alles wel volgeboekt lijkt. Het strand is van koraalzand en niet altijd even lekker om op te lopen en er liggen veel koraalbrokken/stenen waardoor het wel oppassen is. Maar we vermaken ons de eerste middag op z’n zachtst gezegd prima. We springen direct de zee in om af te koelen van de reis. Na de  lunch gaan we eerst en stukje wandelen om ons te oriënteren. Als ik op een paar rotsen klim om even ‘om het hoekje’ te kijken glijd ik uit en val hard en bezeer mijn ribbenkast en komt de tas met foto en videocamera er maar ternauwernood goed vanaf. Hier waren we alle vier behoorlijk van onder de indruk, maar uiteindelijk is waarschijnlijk alleen mijn rib licht gekneusd. Gelukkig is het niet harder aangekomen, want anders kan ik de duiken ook wel op mijn buik schrijven. Even later liggen we alle vier in water wat net zo helder is als kraanwater en net zo warm is als het bad thuis. Morris en Mayra zijn niet uit het water te slaan. Met name Mayra laat mij geen moment uit haar buurt en zit het  liefst in het water op mijn rug te knuffelen. Ze is blij dat het vakantietijd is. Morris is heerlijk zijn wereld aan het ontdekken en wil naast onze aandacht ook duidelijk een stukje zelfstandigheid. We gaan vroeg in de avond eten bij het restaurant van mama’s. Dit is ongeveer 50 meter van onze voordeur, het is goedkoop en ze kunnen er nog lekker koken ook. Tijdens het eten begint het ontzettend te onweren en we moeten nog even wachten voordat we terug kunnen gaan naar ons huisje, want er is geen doorkomen aan. Dit is zowat de normale gang van zaken hier wordt ons verteld. Rond zeven uur liggen de kinderen op bed. Ze vallen heel snel in slaap na zo’n nachtje doorhalen. Een uurtje later ligt ook Marjan in dromenland. Ik denk nog wel even het reisverhaal te kunnen tikken op de computer, maar om half tien ga ik ook maar slapen, nadat ik al een uurtje had gedut met de laptop op schoot. We slapen allemaal het klokje rond en zelfs dan vallen we opnieuw in slaap. Uiteindelijk zijn we pas rond half twaalf allemaal wakker.

 

Even lekker bijkomen in het paradijs

Dinsdag 26 juli 2011

We slaan het ontbijt dus over en beginnen de dag met een lekkere lunch. Het weer is weer heerlijk. Dus na de lunch gelijk iedereen insmeren en lekker dat hele eind (10 meter….) naar het strand lopen. Ik heb ook Morris zijn nieuwe duikbril en snorkel uit de koffer gezocht. In eerste instantie zegt hij dat hij niet wil, maar nadat hij het een keer heeft geprobeerd en zowat over zijn toeren draait als hij onderwater echt visjes heeft gezien is hij niet meer tegen te houden. Hij heeft het grootste deel van de middag zijn bril opgehouden en veel met zijn hoofd onder water gelegen. Net zijn vader. Ik ben alleen een rondje wezen snorkelen en heb aardig wat vissen gezien, maar er is nauwelijks levend koraal voor de kust van ons verblijf. Toch is het altijd weer leuk als je in ondiep water onverwacht Nemo tegenkomt. In de loop van de middag gaan we lekker fruit eten bij ons restaurantje en spelen we met z’n vieren een paar potjes kroko-loco (altijd een succes op vakantie). Daarna nog even lekker een paar uurtjes zwemmen tot het diner. Ja, het is echt afzien hier. Ik loop ook nog even langs Turtle Divers. De duikshop even verderop om te zien wat de plannen hier zijn. Het voelt goed en even later boek ik twee duiken voor morgen. Er gaat dan een groep van 5 (incl. mezelf) naar Redang island, een eilandje een uur varen van de Perhentians. Ik besluit hier mee te gaan, want deze trip wordt niet elke dag gemaakt. De duiken rond de Perhentians vinden elke  dag wel plaats, dus dat valt gemakkelijker te plannen. Het diner bestaat voor Marjan en ik uit een lekker visje van de barbecue. Een grote moot makreel en twee inktvissen. De makreel is heerlijk en de inktvis wel lekker. Marjan heeft ook inktvis geproefd (!), maar de smaak viel een beetje tegen. De kids mogen vandaag patat en een omelet. Iedereen eet lekker, maar is al half tien voordat we klaar zijn. Tien minuten later liggen de kids alweer in dromenland. Wij lezen nog wat op onze veranda en ik werk het reisverhaal bij op lappie. Ondanks veelvuldig flitsen en rommelen blijft de hevige regenval vanavond uit en blijft het bij wat buien.

 

Over duiken, snorkelen en enge beesten

woensdag 27 juli 2011

Ik moet er vanmorgen vroeg uit om te gaan duiken, dus ik heb de wekker gezet. Als ik er eenmaal in lig zie ik even later Morris zich oprichten en even later mijn wekker pakken.  Ik vraag  waarom hij dit doet, maar krijg geen antwoord en zet de wekker terug. Even later begint hij zachtjes te huilen. Het bleek dat (inventief als hij is) het lampje in de wekker te willen gebruiken om zijn knuffel Meindert te zoeken, en nu is hij hem nog steeds kwijt. Natuurlijk help ik hem om Meindert terug te vinden.

Iets voor zeven uur gaat de wekker en ga ik snel op zoek naar ontbijt. Helaas zijn alle restaurants nog dicht en gaan pas om half acht open. Dit is ook de vertrektijd van de duikers boot, dus dat gaat niet lukken. Gelukkig kan ik bij een van de restaurants wel een paar plakken cake scoren, dus daar moet ik het maar mee doen. De duik is met vijf anderen, waaronder twee begeleiders. Er gaat ook nog een Noorse snorkelaarster mee. De boot is een typische duikersboot waar een man of 10-15 in kunnen met een lading  luchtflessen. Er hangen ook hier twee aardige motortjes achter, dus we schieten weer over het water naar Redang Island. Ik had ingeschat dat het duiken wel goed zou gaan met mijn ribje, maar ik heb niet echt gerekend op een speedboot die stampend van golftop tot golftop beukt. Maar na een uurtje afzien (het went wel) komen we op onze bestemming aan. De eerste duik is een leuke duik. Het water is erg helder met zicht van meer dan 25 meter. Bovendien is de watertemperatuur constant 30 C. Tussen de duiken door gaan we even wat drinken en eten op een strandje op Redang island. Hier snorkelen we ook nog even bij een wrak wat voor de kust ligt. De tweede duik is een nog mooiere duik. We zien twee black tip haaien (waarvan één van zo’n anderhalve meter), twee blue spotted stingrays, een stuk of wat grote murenen en nog veel andere vissen. Ik krijg het ook nog even aan de stok met een grote trekkervis. Hij is blijkbaar van mening dat ik in zijn territorium ben, dus doet hij schijnaanvallen op mij. Gelukkig ben ik niet zo snel bang en vind hij mij toch blijkbaar ook wel groot en indrukwekkend (=interpretatie en niet gebaseerd op feiten), waardoor het niet tot een directe aanvaring komt. Als ik weer naar de groep toe zwem voel ik toch nog iets aan mijn vin. De boef vond het toch nog nodig om me even een bijt na te geven toen ik in zijn ogen het gevecht opgaf J. Na de duiken gaan we weer stuiterend over de golven terug naar de Perhentians. Duiken is hier overigens prima betaalbaar. Je betaalt voor een duik rond het eiland maar zo’n 16 euro, inclusief huur van  alle spullen (!). De trip naar Redang Island is natuurlijk wel duurder, maar voor een totaal van zo’n 65 euro is dit ook prima te doen.

Rond half twee kom ik weer aan bij de duikschool. Marjan ziet me aankomen en even later staan Morris en Mayra al bij me. De familie heeft weer uitgeslapen tot half elf. Dit is geen goed idee om van de jetlag af te komen, maar het is wel lekker. We gaan met z’n allen een hapje eten en gaan daarna naar een ander strandje in de buurt waar minder stenen zouden moeten liggen. Dit is maar ongeveer een kwartiertje lopen, dus geen probleem. Het eiland is van oorsprong vulkanisch en het toeristische leven speelt zich vooral af in een paar smalle kuststroken. De rest van het eiland bestaat vooral uit jungle. Hierdoor kom je ook nog wel eens wat vreemde beesten tegen. Zo zien we in een boom vlak bij het strand een soort vliegende hond (flying Nemo?) en even later een grote leguaan van ruim een meter lang en een spin van 7-8 cm doorsnee. Ook huppelen er regelmatig eekhoorntjes langs ons door de bomen. Morris en Mayra gaan helemaal op in de actie en proberen steeds meer dieren te spotten. Ze vinden zichzelf de dierenspotters  van de dag. Het strand verderop is helemaal top. Geen stenen, alleen maar zacht zand en warm superhelder water. Bovendien zit er een afgeschermd deel koraalrif naast waar je snorkelend heel veel mooie vissen kunt bewonderen. Marjan trekt al snel de stoute schoenen aan en gaat met mijn snorkelset op pad. Ze komt helemaal enthousiast terug en vraagt of Morris mee gaat. Helaas heb ik gisteren Morris gewaarschuwd dat hij niet op koraal moet gaan staan en dat dit pijn kan doen. Hierdoor heeft hij koraal sterk geassocieerd met angst en is dus erg angstig zodra ze in de buurt van koraal komen. Ze komen even later huilend en teleurgesteld weer naar Mayra en mij toe. Even later probeer ik het nog een keer met hem. En ondanks dat hij nog steeds behoorlijk angstig is, kan hij met mijn hulp toch net over de drempel heen komen en is erg enthousiast over alle kleuren vissen die hij ziet. We blijven niet te lang om de positieve ervaring vast te houden. Later gaan we het weer proberen. Nabij het gewone strand begint hij het gebruik van de snorkel al aardig door te krijgen en ontpopt zich als verwacht tot een echte waterrat met salto’s voorover en achterover onder water. Hij kan er 5 voorover zonder te stoppen.

Tegen het eind van de middag gaan we weer richting chalet voor een douche. Helaas is de stroom er nog steeds niet weer op, dus het blijft bij een koude douche. De stroom is er standaard af tussen 12 en 3 (wij blij dat onze kids geen middagdutjes meer doen). Later gaan we weer eten in het restaurantje om de hoek waar ik lekkere verse gamba’s eet van de barbecue en Marjan een hete curry. Het duurt lang omdat het druk is. We ontmoeten nog een Nederlands/Australisch stel wat met 2 kinderen waar we leuk mee praten. Daarna de kids maar snel naar bed, omdat we morgen het goede voornemen hebben om op tijd op te staan.

 

Jungletrekking met enge beesten en nog meer snorkelen

Donderdag 28 juli 2011

Het is gelukt vandaag vroeg op te staan. Om half tien hebben we het ontbijt achter onze kiezen en staan klaar om de jungletocht te doen. Zoals ik al eerder schrijf, bestaat het grootste deel van het eiland uit jungle. Het is mogelijk om van achter ons resort een paadje te volgen waar je door de jungle kunt lopen tot aan de andere kant van het eiland. We weten niet precies hoe zwaar dit is, maar zorgen dat we wat informatie inwinnen bij de receptie. De verhalen van de lengte van de tocht variëren tussen 30, 45 en 60 minuten. We gaan er vanuit dat we met de kids gauw anderhalf uur onderweg zullen zijn. Zwemspullen en een fles water mee en gaan. Het pad is redelijk met hier en daar wat steile afdalingen er in, maar Morris en Mayra slaan zich er prima doorheen. Er valt ook best veel te zien onderweg. Het eerste stuk is rustig, maar later zien we eekhoorns, sprinkhanen, hele grote mieren (2 cm), vogels, hagedissen en best grote varanen. De meeste varanen zijn rond de halve meter lang, maar vlak voor het einde van de tocht zie ik een van tegen de twee meter. Jammer genoeg ziet de rest hem niet, maar horen wel een imposant geritsel uit de bosjes. De tocht duurt inderdaad zo’n aderhalf uur voor ons, en de kids hebben alles zelf gelopen. Als we op het strand aan de andere kant van het eiland aankomen stinkt het nogal, want vlak achter de huisjes zit een soort van open riool. We zijn blij dat we hier niet zitten. Even verderop op het strand wordt het beter en gaan even wat drinken bij een restaurantje op het strand. Even later schuift er nog een gezin aan wat we gisteravond ook in het restaurant hebben gezien. Het is ook een Nederlands stel met twee kinderen (Frank, Katja, Krijn(8) en Jasha(4)). We raken aan de praat en ik lig in het water met de vier kinderen, terwijl Marjan verder kletst met dit gezin wat ook al de nodige reiservaring heeft. Over een paar dagen vertrekken ze naar Vietnam. Ik speel lekker met alle kids in het water en ben veelvuldig slachtoffer waarbij ik lang onder water wordt geduwd. Jasha noemt me als we het water uit komen al de ‘speelgoedpapa’. Even later besluiten we met elkaar verderop naar een stuk strand te gaan, want het schijnt dat hier een mooi plekje is voor snorkelen en een lekker strandje om te zwemmen voor de rest. Ik probeer Morris weer zo ver te krijgen dat hij een stukje met me mee gaat snorkelen, maar in eerste instantie wil hij hier niks van weten. Hij schiet weer in zijn paniekmodus, maar door praten als brugman krijg ik hem er uit en niet veel later snorkelen we arm in arm over het koraal. Hij is helemaal enthousiast als we ‘echte’ nemo visjes zien. Er zitten twee in een anemoon. Helemaal top. Mayra kijkt liever vanaf boven water naar de visjes. Als Marjan aan Mayra vraagt of ze ook eens door de duikbril van Morris wil kijken antwoord ze steevast “nee, dat doe ik wel als ik vijf ben”. Vervolgens vraagt ze zich hardop af of de visjes haar ‘Hello Kitty’ zwembandjes ook mooi vindt, waarna ze de bandjes onder water houdt. Frank en ik gaan even later snorkelen. Het eerste stuk vanaf de kust is erg lastig, want het koraal is erg ondiep. Ik hoorde van Frank dat het verderop beter was en dat hij haaien had gezien, dus even later ga ik ook naar het diepere deel. Dit is zeker een succes, want ik heb hier zes (!) black tip reef sharks gezien. Drie kleinere, twee van ruim een meter een als klap op de vuurpijl een grote van zo’n twee meter. De terugweg valt behoorlijk tegen, want het wordt eb en het is bijna klunen geblazen om weer terug naar het strand te komen. Gelukkig is er een geultje voor de boten waar ik nog genoeg water heb om het laatste stuk terug te zwemmen. Marjan en de kids hebben zich prima vermaakt op het strand met uitwisselen van reiservaringen en spelen. Iedereen heeft het naar zijn zin. Even later laten we ons – samen met het andere gezin – per boottaxi terugbrengen naar het hotel. Ik vraag aan Mayra om zich goed aan mij vast te houden, en ondanks dat ze dit wel even doet, ziet ze duidelijk het nut hier niet van in. Deze boot gaat immers veel minder hard dan die waar we een paar dagen geleden in zaten….

Later op de avond gaan we in een restaurantje verderop eten, maar dit is maar een beperkt succes, want Morris vind het nodig om dwars te zijn en niet veel te eten. De kinderen eten, op advies van het vandaag ontmoette gezin, fish en chips en ook wij eten heelijke aziatische maaltijden.  Na de maaltijd  gaan we nog naar een souvenirwinkeltje waar de kids een kleinigheidje mogen uitzoeken omdat ze in de afgelopen dagen de nodige complimentpunten hebben verzameld. Dit is een systeem wat we op onze vorige wereldreis hebben bedacht waarbij de kids punten kunnen verdienen als ze iets goed doen (flink eten, ongevraagd iets liefs doen, flink slapen, enz.). Ze kunnen ook punten verliezen als ze stout zijn. Bij tien punten mogen ze een kleinigheidje uitzoeken. Morris kiest een in epoxy gegoten vorm van een vis met schelpjes er in en Mayra kiest een sleutelhanger van een mooie roze vis. Marjan ziet nog een chinees jurkje hangen (maat is voor ongeveer 8 jaar, maar dat moet Mayra passen) en kan het niet laten om die voor Mayra te kopen. Het blijft vanavond droog, alhoewel het in de verte wel weer rommelt.

 

Op kraambezoek bij de waterschildpadjes

Vrijdag 29 juli 2011

Omdat het gisteren laat is geworden staan we vanmorgen niet zo vroeg op. Rond een uur of negen rollen we uit bed. Het is vandaag bewolkt, maar nog steeds boven de 30 graden. Na het ontbijt besluiten we ons naar Turtle Beach te laten brengen met een watertaxi. Dit is een strandje dat 10 minuten varen verderop ligt. Het verhaal gaat dat zich hier veel nesten van schildpadden bevinden die –als je geluk hebt – uitkomen als je erbij bent. We hebben geen idee wat we kunnen verwachten, maar bij navraag blijkt dat er in elk geval geen restaurants bij dit strand zijn, dus we bestellen vier take-away pannenkoeken om mee te nemen als lunch. Helaas is de watertaxi van ons hotel even onderweg, maar verderop vinden we een vrije watertaxi die ons voor een redelijk bedrag heen wil brengen en later die middag weer wil ophalen. Als we er zowat zijn blijkt dan we de zwembandjes van Mayra vergeten zijn, dus ga ik terug met de watertaxi om die alsnog op te halen. Onze taxichauffeur kapitein vindt het allemaal geen probleem en wil dit graag doen en vraagt hier ook geen extra geld voor. Als ik eenmaal terug ben bij Turtle Beach, staat er een groepje niet ver van waar wij zitten. We gaan een kijkje nemen en zien een klein schildpadje in een piepschuim bak zitten. Hij is één van de ongeveer veertig schildpadden die een halve dag geleden uit het ei zijn gekropen. We mogen hem even vasthouden en er mee op de foto gaan. Het is nog niet precies duidelijk wat er met de andere schildpadjes is gebeurd, maar het is wel duidelijk dat het hier over een project gaat wat er voor moet zorgen dat de overlevingskansen van de kleintjes wordt vergroot. We zijn blij dat we dit meemaken.

Marjan gaat even later snorkelen. Het is een mooi strand met wederom een mooi koraalrif wat al na een meter of tien vanaf de kust begint. Marjan komt even later helemaal blij terug en zegt dat ze allemaal grote, mooie vissen heeft gezien en zelfs een kleine pijlstaartrog. Ik ga later ook nog een stuk snorkelen. ik zie helaas de pijlstaartrog niet, maar kom later wel nog een kleine black tip reef shark tegen.

Vlak bij waar wij op het strand zitten is een afgeschermd gedeelte waar allemaal stokken in de grond steken waaronder de nesten met schildpadeieren in begraven liggen. Deze nesten worden elders op het eiland opgegraven en hier opnieuw begraven, omdat anders de de locals ze opgraven en verkopen op de markt. Helaas is dit een lokale lekkernij, waardoor de populatie op de eilanden sterk wordt bedreigd. Later in de middag gaat een van de mannetjes die er bij hoort graven bij een paar nesten. Niet veel later schept hij kleine schildpadjes uit een gat in de grond in een piepschuim bak. Dit geheel speelt zich op nog geen vijf meter van onze handdoeken af (!). Als alle schildpadjes in de bak zitten krijgen wij de inhoud te zien en mogen er voorzichtig een paar uitpakken. We behandelen de schildpadjes zo voorzichtig als we kunnen, maar ze proberen zich los te worstelen en zich een weg te banen richting het water. Het is leuk te zien hoe sterk dit instinct is van die beestjes. Zowel de kids als wij zijn erg enthousiast over het hele gebeuren. We krijgen alle tijd om foto’s te maken en de beestjes goed te bekijken aan alle kanten. We voelen os erg speciaal dat we dit mee kunnen maken. Even later komt een man de kist ophalen. Als Marjan hem vraagt hoe dit nu verder gaat, geeft hij geen antwoord. Gelukkig biedt onze taxikapitein uitkomst, omdat blijkt dat de man geen woord Engels spreekt. De schildpadjes worden nu twee maanden lang in gevangenschap gehouden en daarna vrijgelaten. Hierdoor vergroot hun overlevingskans. De overlevingskans die hij noemde was ongeveer 5 per 1000 schildpadjes. Bij terugkomst geef ik de taxikapitein wat extra geld, omdat hij een keer extra heeft moeten varen door ons. Hij vindt dit duidelijk niet nodig, maar is wel blij met dit meevallertje. Ze leggen hun eieren in drie keer. De eerste keer zo’n 100 eieren  en de keren daarna een stuk of zestig en daarna nog veertig. De tijd tussen het leggen van de eieren en het uitkomen is een maand hebben we begrepen.

Later gaan we weer lekker eten in ons favoriete restaurantje waar we weer heerlijke snapper van de barbecue eten en de kids lekker rijst met ananas en ei. Morris en Mayra eten hun bord flink leeg en mogen daarom ook nog een ijsje na eten. Na de wat mindere dag van gisteren heeft Morris vandaag goed zijn best gedaan om flink te zijn.

 

Een offday: Ook in het paradijs zit het wel eens tegen

Zaterdag 30 juli 2011

De dag begint al vroeg op een wat minder prettige manier. Rond een uur of vijf in de ochtend klaagt Morris dat hij moet spugen. Hij bereikt ternauwernood de badkamer. Dit gaat zo de volgende twee tot drie uren door tot hij helemaal leeg is. Ik zou eigenlijk gaan duiken vandaag, maar na overleg met Marjan hebben we besloten om dit te annuleren. Het is wel duidelijk dat dit om een voedselvergiftiging gaat en dat dit even tijd nodig heeft om te herstellen. We proberen met z’n allen nog wat te ontbijten, maar halverwege het ontbijt komt al het water wat Morris heeft gedronken er weer uit. Gelukkig zijn we hier op voorbereid en vangen het meeste op in een meegebrachte plastic zak.

In de loop van de ochtend voelt Marjan ook nog een migraine aanval opkomen, waar ze niet direct gehoor aan geeft. Even later ligt ze ook plat en kan geen boe of bah meer zeggen. Ik breng het grootste gedeelte van de dag door op het balkon met Mayra. We doen spelletjes en lezen om de tijd te doden en laten onze patiënten op z’n tijd even drinken. In de middag begint Morris weer wat praatjes te krijgen en na het eten van een koekje wat er deze keer wel in blijft komt hij helemaal weer bij. Het lichaam heeft blijkbaar de foute bacteriën weer uit het lichaam gezuiverd. Tegen een uur of vier komt ook Marjan weer op de been,en kijkt naar ons vanaf de ligstoel, waarna ik met Morris en Mayra nog even in de zee voor onze chalet speel. We gaan niet te laat eten, want een aantal gezinsleden moeten even bijtanken met slaap. Morgen ga ik opnieuw proberen om twee duiken te doen.

 

Samen snorkelen en de Schildpad

Zondag 31 juli 2011

Vandaag sta ik vroeg op en ga na het ontbijt richting duikschool. De bestemming van de duik blijkt te zijn veranderd, maar de nieuwe bestemming (Tier 3) hoort ook bij de top 3 van de beste duikstekken rond het eiland. We varen met de boot naar de andere kant van het eiland. Als we langs een punt varen komen we wel erg grote golven tegen en mijn ribje krijgt het weer zwaar te verduren, ondanks hij net weer wat was bijgekomen na mijn rustdag gisteren. De duik is aardig. Het zicht is niet meer dan zo’n 8 – 10 meter en buiten een paar nudibranches (ik weet het Nederlandse woord niet) en slakjes zien we niet heel veel speciaals. De andere groep ziet nog een schildpadje, maar die hebben wij weer net gemist. Op de terugweg besluit ik de duik voor die middag te annuleren. Ik heb met snorkelen tot nu toe minstens even mooie dingen gezien dan met duiken. Bovendien kan ik dan de middag met mijn gezin doorbrengen.

Terug bij de chalet gaan we nog even voor de deur zwemmen en we vertrekken na de spulletjes te hebben vezzmeld naar het strand, een kwartiertje wandelen, om de hoek bij het Perhentian Island resort (PIR). Als we ons klaarmaken om er in te plonsen krijgt Marjan een Deense vrouw te horen dat ze niet zo lang geleden schildpadden hebben gezien op zo’n honderd meter uit de kust. Dat laten we ons niet twee keer zeggen, dus Marjan pakt gelijk de snorkel en gaat op schildpaddenjacht. Helaas ziet ze er geen een, maar wel andere mooie vissen. Ze is wel moe van het zwemmen. Ik probeer het later ook nog, maar ook ik heb geen geluk. Als ik even later met Morris en Mayra lekker aan het zwemmen ben (in prachtig blauw water van boven de 30 graden) krijg ik plotseling Mayra zo ver dat ze ook wel eens door dat pijpje wil ademen. Dat gaat haar goed af en niet veel later vraag ik Morris of ze zijn bril even mag lenen. En ondanks dat Mayra nog absoluut nog niet kan zwemmen, blijkt ze een natuurtalent te zijn. Ze snorkelt heerlijk naast me in het water vol zelfvertrouwen. Als ik vraag of ze mee wil naar een stuk koraalrif verderop ziet ze dit ook prima zitten. Dus even later liggen we allebei voorover in het water naar het onderwaterleven te kijken. Ze schreeuwt het uit van enthousiasme bij elke vis die voorbij komt. Het is een mooi rif en we zien vissen in alle soorten en maten. Met name de grote papagaaivissen en de kleinere zwart-wit gestreepte nieuwsgierige vissen zijn favoriet, tenminste tot we een clownvisje (lees Nemo) tegenkomen in een anemoon. Dat is toch wel helemaal het einde. We hebben ruim een kwartier samen boven het rif gesnorkeld. Ze voelt zich bijna letterlijk als een vis in het water. De bril en snorkel doen haar niets en ze begint pas te piepen als er zo veel water in de bril komt dat het hele neusstuk vol staat. Wat een bikkel. Nadat we terug zijn bij Morris en Marjan vertelt ze in geuren en kleuren wat ze allemaal wel niet heeft gezien. Even later gaan ook Marjan en Morris samen snorkelen. Beiden zijn inmiddels ook aardig op hun gemak onder water en ook het enthousiasme van Morris kent geen grenzen en babbelt de oren van Marjan haar hoofd (door de snorkel heen) over wat hij allemaal ziet onder water.

We lunchen bij het Perhertian Island Resort. Dit is een groot hotel achter ons favoriete strand. Het valt ons op dat met name de prijs van de drankjes hier ruim twee keer zo hoog liggen als bij andere eetgelegenheden. Het hotel heeft ook meer iets van een resort. Het eten was  best aardig, maar de bediening was niet erg vlot

Als we later terug zijn op ons plekje aan het strand, besluit ik nog een kijkje verderop te gaan nemen om te zien of ik die schildpad nog kan scoren. Marjan ziet het niet zo zitten om weer dat hele stuk te zwemmen. Niet ver uit de kust zie ik eerst al een pijlstaartrog van ongeveer een meter (incl. staart) en een platvis in het zand. Niet veel later hoor ik een schreeuw van een zwemmer zo’n vijftien meter verderop dat hij een ‘green turtle’ ziet.  Ik sprint zijn kant op en tot mijn verbazing zie ik een schildpad van ruim een meter in doorsnee zwemmen. Hij zwemt op zijn gemak over de bodem. Het water is maar zo’n drie tot vier meter diep en ik ga naast hem zwemmen. Hij trekt zich hier niet veel van aan. Bij mijn tweede duik kom ik iets dichterbij en steek voorzichtig mijn hand uit en raak heel voorzichtig zijn schild aan. Hij trekt zich hier ook niet veel van aan en kijkt even naar me en verandert zijn koers enigszins, maar tolereert me. Na voor de derde keer een stuk onderwater naast hem (haar?) te hebben gezwommen besluit ik om terug te keren, vooral omdat ik al een aardig eind in de boot-route zwem en de boten hier nogal hard varen. Ik zwem weer terug naar het strand met een mooie ervaring rijker. Geprikkeld door mijn ervaring besluit Marjan het ook nog een keer te proberen, maar helaas komt ze niet verder dan drie  pijlstaartroggen, alhoewel dit ook niet slecht is voor een gemiddeld snorkeltripje.

Morris voelt zich erg op z’n gemak aan dit strandje, vooral omdat er nauwelijks stenen liggen en het alleen maar bestaat uit mooi wit zand. Hij doet koprollen, staat op z’n kop en haalt allerlei kunsten uit in het water. Heerlijk. Mayra vind het ook heerlijk om in het water te liggen, vooral met mij. Als ze me aan ziet komen sleurt ze me doorgaans het water in om samen met haar te zwemmen. Aan het einde van de middag keren we huiswaarts met een heerlijk voldaan en ontspannen gevoel. We kopen in het winkeltje van mama’s voor Mayra ook een kinderversie snorkel, ze past hem en gaat hem morgen uitproberen, ze heeft er nu al zin in.

Thuis aangekomen drinken we een koud drankje met z’n allen op het balkon van onze chalet en raken aan de praat met een ander Nederlands stel met hun 12 jarige dochter. Ze zitten in het Perhertian Island Resort verderop (die van onze lunch) en zijn eigenlijk wel benieuwd hoe onze huisjes er uit zien. We zeggen dat ze wel even mogen kijken en raken wat verder aan de praat over onze gemeenschappelijke hobby, nl. reizen. Na het douchen wordt ik naar het balkon verbannen, omdat er nog wat geknutseld moet worden door Morris voor mijn verjaardag morgen. Ik geloof dat Marjan en de kinderen er drukker mee zijn dan ik zelf. Ik werk hier natuurlijk graag aan mee. Als we later willen gaan eten zien we ze zitten aan een tafeltje bij Mama’s waar ze net hun diner achter de kiezen hebben. We raken weer aan de praat en omdat wij ergens anders willen eten spreken we af om daar nog even verder te praten en dat zij nog wat drinken. Ze stellen zich voor als Theo, Willeke en Marit van Berkel. Ze reizen in omgekeerde richting door Maleisië en hun reis zit er bijna op. Het wordt een gezellig etentje. We wisselen veelvuldig onze reiservaringen uit zonder dat er een hoog opschepgehalte in zit. De kinderen vermaken zich voor het eten met een potje kroko-loco en de volwassenen praten honderd uit. Het wordt dan ook flink laat. Rond een uur of half tien valt Mayra bij mij op schoot in slaap, waarna we besluiten om huiswaarts te gaan. Eenmaal in onze chalet gaan de kids direct naar bed en we kijken even later terug op een zeer geslaagde dag. Als Marjan aan me vraag of ik morgen nog iets speciaals wil gaan doen, zeg ik dat ik me niet veel mooiers kan wensen als een dag als vandaag waar iedereen het heel erg naar zijn zin heeft, dus gaan we morgen weer naar het strand.

 

Prikkend water, kwallenbeet en Jan zijn verjaardag

Maandag 1 augustus 2011

Het is vandaag mijn verjaardag. Als ik wakker word is de rest van het gezin al in touw. Ze feliciteren me als ik opsta. De cadeautjes laten blijkbaar nog even op zich wachten. Even later begrijp ik dat het de bedoeling is om naar het balkon te gaan. Op het balkon ligt een groot hart van koraal met twee mooie ingekleurde kleurplaten van de kindjes. Helemaal goed.

Marjan heeft echter ook nog iets minder plezierigs te vertellen. Ze heeft uitslag over bijna heel haar lichaam. Haar huid is rood en opgezet. Later zien we dat dit het ergst is op haar schouder. De meest aannemelijke verklaring is dat ze is gestoken door een kwal en hier een allergische reactie op heeft. Dit heeft ze vaker meegemaakt, dus uit voorzorg hadden we Tavegyl bij ons, wat een zwaar middel is tegen allergische reacties. Gelukkig heeft Marjan dit nog één dag voor vertrek geregeld via de apotheek. Helaas doet het medicijn niet zo veel, maar we kijken het nog even aan. In de loop van de ochtend halen we wat pannenkoeken om mee te nemen naar ons favoriete strand. We zoeken een plekje in de schaduw om Marjan haar huid te ontzien en gaan lekker zwemmen. Marjan doet het een beetje rustig aan. We hebben het vandaag iets minder naar ons zin in het water, want er blijkt vandaag ook nog iets anders in het water te zitten wat prikt. Best een onaangenaam gevoel. Ik ga nog wel een rondje snorkelen op zoek naar nog een schildpad, maar zonder succes. Ook Marjan probeert – met ‘t shirt aan – het nog even en ziet deze keer ook Nemo, maar door dat prikken besluiten we op tijd onze spullen in te pakken. Inmiddels waren we ook Theo en Willeke weer tegen het lijf gelopen. Marit zou die middag een introductieduik doen en ze hebben onze onderwatercamera even geleend om dit geheel vast te leggen. Rond een uur of half vijf nodigen Theo en Willeke ons uit om wat te drinken bij hun ‘deluxe’ appartement. De kamer valt vergeleken met die van ons vies tegen. Ze hebben dit via een reisbureau geboekt dus hadden meer verwacht. Ach, maar buiten merk je er niks van. We drinken hier nog even een glaasje cola met iets lekkers er in en praten weer honderd uit. Rond half zes gaan we terug naar onze chalet, omdat ik nog langs de duikschool moet om de duiken te betalen en een T-shirt te scoren. We spreken af om later bij het Watercolours restaurant wat te eten. Marjan haar huid knapt nog niet echt op, maar wordt ook niet slechter. Rond half zeven gaan we naar het restaurant waar Theo, Willeke en Marit al zitten. Als we willen bestellen blijkt dit moeilijk te zijn, omdat de ramadan vandaag begint en ze gesloten zijn tussen kwart over zeven en acht uur. We wisten dit, maar dat we daardoor vanaf kwart voor zeven niet meer konden bestellen wisten we niet. We konden dus pas weer vanaf acht uur eten. Dit is wel erg aan de late kant voor ons, omdat we morgen weer vroeg op moeten. We gaan dus naar een ander restaurant waar ons in eerste instantie ook wordt verteld dat we pas vanaf acht uur kunnen eten, maar als we dan aanstalten maken om verder te gaan kan het plotseling wel. We vragen ons wel af hoe sterk deze principes nu zijn…. Net als de vorige momenten met de van Berkels raken de onderwerpen om over te praten weer niet uitgeput. Tegen half tien gooien we de kids op bed en als ze slapen pakken we onze tassen in voor het vertrek morgen vroeg. Rond een uur of tien (vier uur in de middag in Nederland) belt Marjan toch nog even met onze huisarts om advies te vragen i.v.m. de kwallen steek. De huisarts zegt dat ze de juiste stappen heeft ondernomen en adviseert om een lokale arts te bezoeken en daar eventueel om prednison te vragen; een paardenmiddeltje wat zij in Nederland ook zou hebben voorgeschreven. We zullen zien hoe het vannacht opknapt. Toch wel lekker om even ruggespraak te hebben.

 

Weer terug naar het vaste land

dinsdag 2 augustus 2011

We staan op rond zeven uur, want vandaag om acht uur gaan we met de boot naar het vaste land. Na een snel ontbijt wat bestaat uit een geroosterd broodje stappen we met vele anderen in een polyester boot met 2x 200pk er achter. Morris en Mayra hebben onze eigen opblaasbare zwemvesten aan deze keer. We zitten al met een man of twintig aan boord. Bij de laatste stop blijkt dat er nog een stuk of zeven Chinezen bij moeten. We vragen ons af of dit goed gaat en niet te veel gewicht is. We willen toch zeker niet in een zinkende boot zitten met onze kinderen. We beginnen dus tegen te stribbelen dat dit te zwaar is. Met name Marjan geeft behoorlijk tegengas. Een van de stoere boys die er bij hoort neemt haar duidelijk niet serieus en lacht haar een beetje uit. Dat had hij beter niet kunnen doen…… Marjan wordt erg boos en dreigt het mannetje te gaan slaan J. Ze is kokend en is er inderdaad toe in staat. Ik ga dan ook maar eens naast de schipper staan en maak hem duidelijk dat dit niet acceptabel is met zo veel mensen. Ik weet niet of het er iets mee te maken heeft dat ik meer dan een kop groter ben dan hem, maar er is door onze actie (met name die van Marjan) wel wat veranderd. De Chinezen (- 2 die mogen blijven) worden weer van boord gezet en we varen een stuk terug, waar twee jongens van boord gaan (ook die waar Marjan niet zo gecharmeerd van was gelukkig)  en met een andere boot de Chinezen op gaan halen. Iedereen is weer rustig. We varen met een behoorlijke vaart in ruim een half uur naar de kust. De boot stuitert weer behoorlijk en we krijgen regelmatig een douche van zeewater. Ik heb  een kind onder elke arm. Ze geven de hele reis geen kik. Mayra zit de hele reis te glimlachen en Morris legt zijn hoofd weer op mijn knie, net als de heenreis. Naderhand geeft een Chinese medepassagier (1 die mocht blijven zitten) ons nog een compliment hoe flink onze kinderen wel niet zijn.

Eenmaal aan land in de haven moeten we nog vervoer regelen naar ons hotel in Kota Bharu. Een taximannetje wil ons wel brengen voor 70 ringit (ongeveer 15 euro). Na stevig onderhandelen , de LP geeft als richtprijs 50 dus we weten wat redelijk is, komen we uit op 55 ringit. Het is een rit van zo’n drie kwartier naar Kota Bharu. Bij het hotel betaal ik toch 60 ringit en de chauffeur is zichtbaar blij. Het (“flora place”) hotel is goed. We blijven hier één nacht, omdat we niet wilden vertrouwen op de bootverbinding waardoor we ons vliegtuig zouden kunnen missen. In de hotelkamer gaan we eerst een lekker bakkie koffie maken met de waterkoker op de kamer. Marjan doet wat opdrachtjes uit een boek met de kindjes en ik werk het reisverhaal even bij liggend op bed. Marjan haar allergische reactie neemt gelukkig weer wat af, dus daar lijkt ze gelukkig goed vanaf te komen.

In het begin van de middag gaan we richting de ‘Central Market’. Dit is een grote markt die zich in een gebouw van drie verdiepingen afspeelt. Het is maar een paar honderd meter verderop, dus we lopen eer heen. De markt bestaat uit heel veel etenswaar en spullen die er te koop worden aangeboden. Op de bovenste verdieping wordt vooral kleding verkocht, en dan met name de batik-achtige kleden, jurken en noem het maar op. Op de tweede verdieping staan we een poosje stil bij een mevrouw die ons wat aanbiedt te proeven. Ze heeft een soort snoepgoed dat gebaseerd is op suiker met een Durian, suiker of bastaardsuikersmaak. Het is een beetje een soort gekleurde stopverf-achtig goedje in de kleuren bruin, groen en geel. We proeven allemaal een stukje. Marjan en ik vinden het wel lekker en kopen een zakje. Voor de kinderen is dit net wat te vreemd allemaal. Verderop op de derde verdieping komen we ook een aantal speelgoedkraampjes tegen. Over een kleine week is Morris jarig en aangezien we nog geen kado voor hem hebben verzonnen neem ik even een kijkje. Morris heeft al langere tijd een afstand bestuurbare auto op zijn verlanglijstje staan, maar telkens komt dit er niet van. Dus na overleg met Marjan koop ik voor hem een op afstand bestuurbare auto. We spreken met hem af dat hij zijn kado dan wel al vandaag krijgt, want de hele doos kunnen we niet meer kwijt in onze tassen, maar de auto en de afstandsbediening op zich wel. Dit vindt Morris natuurlijk geen probleem. Marjan koopt intussen ook nog een heel mooi hippie-jurkje voor Mayra. Een prachtig groen jurkje van hele lichte stof. Beide kinderen zijn heel blij met hun nieuwe aankopen.

We zien dat we op de markt op de begaande grond de hoofd-hal hebben overgeslagen. Dit is een mooi schouwspel van de verkoop van groende en fruit. De centrale hal is als het ware drie verdiepingen hoog, dus ik besluit weer naar boven te gaan en Marjan en de kinderen in de hal op de foto te zetten. Later kopen we nog rambutan’s en een klaargemaakte ananas voor later. Heerlijk. Na de markt gaan we in de supermarkt nog wat drinken halen en gaan eerst weer richting hotel. Hier bouwen we even lekker een rustmomentje in.

Tegen zeven uur gaan we weer de straat op, op zoek naar de nachtmarkt. De nachtmarkt die we zoeken blijkt nauwelijks plaats te vinden door de ramadan. We gaan daarom naar een ander markt. [HOLD] Dit is een etensmarkt waar allerlei lokale gerechten worden gemaakt. Het idee is dat je bij een stalletje iets koopt en dan vervolgens bij een soort terrasje gaat zitten voor een drankje waar je dan als het goed is ook bestek bij krijgt. We zien een kraampje waar ze murtabak verkopen. De vreugde van herkenning van ons is groot, want dit blijkt nagenoeg hetzelfde te zijn als de Roti in Thailand. Een soort pannenkoek met ei en bijvoorbeeld banaan of een soort vlees. We bestellen voor ons alle vier een en gaan op een terrasje zitten en bestellen wat te drinken. Het bestek valt hier niet mee, dus we eten onze murtabak lekker met onze handen op. Heerlijk. Rond onze tafel zijn een paar kinderen met  een soort trekbommetjes bezig. Het zijn kleine zakjes (halve cm in doorsnee) met een soort kruit er in die explodeert als je het op de grond gooit. Allemaal niet heel heftig, maar wel leuk voor de kids. Een paar kinderen zien dat Morris en Mayra dit ook leuk vinden en geven hun ook een paar zo nu en dan. Dit vinden ze geweldig. Als we later voor hun ook nog een paar pakjes met die bommetjes kopen gaan ze helemaal door het lint van enthousiasme. Na tien minuten knallen is alles weer weg, want het lijkt ons geen goed idee om dit mee te nemen in het vliegtuig. Op de terugweg halen we nog een ijsje bij de Mac en gaan weer terug naar ons hotelletje. ’s Avonds vraagt Morris of we morgen ook weer gaan varen. Ik zeg dat we morgen alleen gaan vliegen en vraag waarom hij dit wil weten. Hij gaf toen duidelijk aan dat hij het vandaag toch die hoge golven wel eng vond en zag het niet zitten de volgende dag weer met die boot te gaan. Wellicht is dit ingegeven door de actie van ons toen er te veel mensen in de boot dreigden te worden gezet, maar toch is dit voor ons ook weer een les dat het soms moeilijk is om helemaal te begrijpen hoe de kindjes iets ervaren. Ik heb hem tijdens de reis een aantal malen gevraagd of hij ok was, waar hij dan ook steeds bevestigend op antwoordde. Morris lijkt trouwens ook wel een beetje in een fase te komen waar hij meer gevaren ziet en hier angst uit ervaart. Ook bij het snorkelen en zwemmen in de afgelopen week was dit zo nu en dan behoorlijk duidelijk.

 

Danseressen in het vliegtuig

woensdag 3 augustus 2011

Vanmorgen kunnen we rustig aan doen, want we vliegen pas rond 12:00. Morris en Mayra zijn vroeg wakker, maar Mayra geeft zich nog weer even over. Ik sta op  met Morris en we doen even een paar potjes Mastermind (bedankt familie Meeuwissen)op zijn bed. Later checken we de mail even op de gang, omdat we daar wifi verbinding hebben. Morris vindt het allemaal wel spannend. Even later zijn de meiden ook wakker en gaan we ontbijten en onze spullen pakken. Een taxi brengt ons naar het vliegveld waar het inchecken allemaal vlot verloopt. De vlucht van Kota Bharu naar Kuala Lumpur is wederom maar een uurtje en wederom is er weer verbazing bij de kinderen groot als ze merken hoe kort deze vlucht maar is. Leuke anekdote tussendoor; Mayra haalt nog wel eens danseressen en stewardessen door elkaar. Op een gegeven moment omschrijft ze de gehele vliegtuigbemanning als “de danseressen en de mannen met dat zwart”. Ja, dan moet je toch wel even nadenken wat ze bedoelt. Op Kuala Lumpur aangekomen eten we eerst een snelle hap bij de Mac op het vliegveld voordat we weer inchecken op de vervolgvlucht naar Kota Kinabalu in Borneo. Daarna kunnen we het niet laten nog een bakkie cappuccino bij Starbucks te halen (ja ik weet het; dat is allemaal niet echt opgaan in de Maleisische cultuur, maar soms is dat zó lekker). De lontjes van de kinderen zijn zo nu en dan wel en beetje kort en we moeten vaak waarschuwen om van alles. De vlucht naar Kota Kinabalu duurt ongeveer twee en een half uur. De kindjes slapen bijna de hele vlucht. Blijkbaar hadden ze dit nodig.

Aangekomen op het vliegveld nemen we een taxi naar ons hotel in het centrum van de stad. We hebben een kamer geboekt in de Rainforrest Lodge. Als we willen inchecken wordt Marjan aangesproken door een meisje dat zegt dat ze net hebben besloten ergens anders naar toe te gaan, want toen ze de kamers aan het bekijken waren schoot er een kakkerlak (“bugs in the bed)” van tussen de dekens vandaan. Hmmm, niet helemaal het begin waar we op zaten te wachten. We besluiten dan ook om eerst maar eens goed naar de kamer te gaan kijken en Marjan loopt met iemand mee om te checken. Er zijn gelukkig geen ongenode gasten te bespeuren in onze kamer, maar het gevoel rond het hotel en in de kamer is niet helemaal goed. Bovendien zie ik in de ontbijtzaal net een muis de toonbank op lopen om even een hap te nemen van een bord rijst wat op de toonbank staat. Als ik dit vertel tegen het meisje achter de receptie, dan doet ze net of ze schrikt en actie onderneemt. We besluiten eerst maar voor twee nachten te betalen, want we weten nog niet zeker of we de hele week hier willen blijven. We willen ook niet gelijk weg gaan, want zo erg is het nou ook weer niet. Bovendien is het al rond een uur of acht en we niet met al onze bagage en kids die moe zijn langs allemaal hotels willen rijden of lopen om iets anders te vinden. Even later gaan we eten bij een Italiaan (ja, laten we het dan ook goed doen en de hele dag westers eten). Daar gebruik ik mijn telefoon en de Italiaan zijn internetverbinding om wat hotel reviews te bekijken. Het Jesselton hotel in de buurt komt erg goed uit de reviews en we lopen hier de terugweg even binnen. Dit is meer een typisch hotel-hotel. Je weet wel met nette kamers en vloerbedekking. Misschien allemaal wel wat saaier, maar de zogenaamde koloniale stijl heeft ook wel wat. De prijs verschilt niet eens zo veel, maar je zit niet middenin het centrum, maar een paar honderd meter er buiten. We besluiten dit alvast te boeken en dat we de volgende dag gaan verhuizen. Dit hotel voelt heel veel beter aan. We proberen morgen wel of we het geld voor de tweede nacht terug kunnen krijgen. Dit is minder belangrijk dan dat we in een hotel zitten waar we het niet naar ons zin hebben en niet het juiste gevoel bij hebben. We gaan laat slapen. Jammer dat dit gedoe ons zeker een halve dag van onze vakantie kost.

 

Degenkrab aaien en zeesterren vasthouden

Donderdag 4 augustus 2011

Vanmorgen hebben we onze spullen gepakt en na wat gedoe met de receptioniste uiteindelijk de helft van het geld van de tweede nacht terug gekregen. Goed genoeg voor ons en na het ontbijt lopen we naar ons nieuwe logeerplekje; het Jesselton hotel. We zijn blij met onze keuze en Marjan pakt gelijk de spullen grotendeels uit. De kamer is heerlijk schoon en ruim. Naast een groot (king size) tweepersoonsbed is er voor de kids nog een eenpersoonsbed bij gezet. Hier gaan ze vanavond met de voeten naar elkaar toe op slapen. De kinderen voelen zich ook duidelijk beter op hun gemak en spelen alsof ze thuis zijn. We willen vanmiddag naar “the green connection” gaan. Dit is een aquarium op een kwartier rijden van KK (Kota Kinabalu). Rond een uur of één regelen we via de receptie een taxi. Dit is even duur als direct zelf een taxi regelen, omdat hier in KK min of meer vaste tarieven wordt gewerkt. Het complex doet in eerste instantie een beetje aftands aan. De aquaria zijn niet echt schoon en de rest kan hier en daar wel een likje verf gebruiken. De vissen in het eerste deel zijn wel indrukwekkend. Marjan vraagt één van de medewerkers waar het voeren plaat zal vinden  om vier uur die middag. Morris en Mayra hebben het helemaal naar hun zin. Ze vliegen van het ene aquarium naar het andere en zijn door het dolle heen. Verderop wordt het nog beter. In een grote centrale tank zwemt een grote schildpad, black tip reef haaien (zien de rest van het gezin die ook eens) en een gitaar haai(?!), een pijlstaartrog en een luipaardrog. Behoorlijk speciaal allemaal. Later, rond vier uur worden deze vissen gevoerd, dus we lopen eerst verder. Verderop staan een aantal grote, open bakken met zeesterren en degenkrabben. Degenkrabben zijn een soort pre-historische dieren. Ik weet niet zeker of ze nu meer op een krab of op een spin lijken. De mevrouw die er bij stond zei iets over dat het eigenlijk een soort spin is. Wat ook nogal bijzonder is, is dat het dier zowel longen als kieuwen heeft. Maar wat nu het meest bijzondere is, is dat we gewoon aan het dier mogen komen. De mevrouw die er bij hoort tilt het dier uit het water en houdt het op z’n kop. We mogen dan ook de pootjes aan de onderkant aanraken en ook de mond in het midden onderop. Het is allemaal wel een beetje eng. Mayra weigert het aanraken dan ook pertinent. Morris durft hem uiteindelijk wel een paar keer aan te raken. Later mag ik ook zelf een uit het water pakken. Heel bijzonder dat dit mag. Ook de zeesterren in de bak er naast mogen opgepakt worden onder voorwaarde dat hun mondje onder water blijft. De blauwe zeester durft Mayra wel te aaien, maar de anderen niet. Ook het aanraken maakt deze activiteit wel weer erg speciaal. Op de eerste verdieping zijn ook nog allerlei natuurkundige proefjes voor de kinderen waar ze kunnen leren over vissen, skeletten, maar ook allerlei puzzels moeten proberen op te lossen. De kids leven hun even lekker uit. Even later gaan we een ijsje eten (want een lunch die we eigenlijk hadden willen inlassen verkopen ze niet) en spelen Morris en Mayra met een hele grote waterbaan. Ze gaan er helemaal in op. Om vier uur gaan we naar het voeren van de vissen kijken. Het is niet druk. Er zitten hooguit tien man in de zaal. Dit zijn ook zowat alle mensen die we vanmiddag hebben gezien. Het voeren wordt gedaan door een duiker die een soort koker met vis bij zich heeft. De dame van de degenkrab is nu blijkbaar gepromoveerd tot presentatrice en vertelt er een verhaal bij. Ze vertelt dat de ze de schildpad “gangster” noemen, omdat hij alle vissen terroriseert als de vis wordt uitgedeeld. En inderdaad is hij nogal een haantje de voorste. Een kwartiertje  later gaan we richting uitgang. Daar kopen we nog een paar souvenirtjes en vragen een taxi te bellen. Deze is echter 25 ringgit en niet 20 ringgit, wat zo ongeveer de vaste prijs voor deze rit is. Ik zeg dan dat ze de taxi wel mag annuleren en geef haar het kaartje van de taxi van de heenreis met de opmerking dat ze dan die maar moet bellen, want die doet het wel voor 20. Na wat gemorrel, komt ze even later met de mededeling terug dat hij gebeld is. Even later stopt de taxi en zijn we 10 minuten later weer in de buurt van ons hotel en laten ons afzetten bij het Wisma Sabah waar het barst van de reisbureautjes die van alles voor ons kunnen organiseren. We laten ons informeren over de mogelijkheden voor culturele en natuurtripjes in de regio. Wat ons opvalt in KK is dat de stad niet echt charme heeft en dat de tripjes in de regio nogal georganiseerd zijn en relatief behoorlijk aan de prijs zijn. Er is wat onduidelijkheid over de prijzen van de kleintjes en we besluiten eerst e.e.a. eerst zelf wat beter uit te zoeken, want de wifi verbinding in het hotel werkt uitstekend. We gaan nog even wat boodschappen doen en lopen nog even het winkelcentrum aan de overkant van de straat  in. De kinderen zijn behoorlijk moe en we kopen instant-noodles om in de hotelkamer klaar te maken. We eten vandaag gemakkelijk. Ik koop ook nog een paar nep merkhorloges voor heel weinig geld en ook voor Morris kopen we een klokje, alvast voor zijn 6^e verjaardag. Bij het uitzoeken vraag  ik vaak Marjan haar mening. Bij de meiden die daar werken leidt dit tot de nodige hilariteit. Als ik vraag of ze me uitlachen is hun reactie wel duidelijk. Ach, hebben ze ook weer wat om over te praten. De kids hun lontje is inmiddels wel erg kort en zijn huilerig. We kopen ze voor deze keer om met een lolly en dat werkt wonderbaarlijk goed. Binnen de kortste keren stuiteren ze weer enthousiast om ons heen. We zeggen wel tegen elkaar dat we wel moeten zorgen dat ze er vanavond op tijd in liggen. Inmiddels regent het hard, dus doen we nog een rondje door het winkelcentrum en gaan dan terug naar het hotel om voor de tv onze noodles op te eten. We eten lekker. Daarna gaan de kids vroeg naar bed. Ze slapen samen op een bed. Eens kijken hoe dat gaat. We zoeken ’s avonds op internet over welke activiteiten we verder willen doen en hoe we dit het beste kunnen organiseren.

Het is een onrustige nacht. Mayra slaapt wel, maar Morris kan niet slapen omdat hij overhoop ligt met Mayra die het hele bed in wil pikken in haar slaap. Uiteindelijk eindigt Morris naast Marjan en hebben daardoor beide een onrustige nacht.

 

Een onverwacht bezoek aan een dorp op palen

Vrijdag 30 juli 2011

Vanmorgen doen we het rustig aan. De kids kunnen wel even wat rust gebruiken. We drinken eerst een bakkie koffie (ja we hebben een waterkoker en oploskoffie en thee erbij, heerlijk die luxe even) op de hotelkamer en gaan vervolgens tegen lunchtijd op pad. We vinden een leuk eettentje vlak naast ons hotel waar we broodjes kunnen krijgen, maar ook nasi/noodle gerechten. Morris en Mayra eten een broodje met hagelslag(!) en wij eten mihoen&  nasi goreng. Daarna lopen we richting waterkant naar een reisbureautje om na te gaan of we voor morgen een trip kunnen boeken naar het Mari Mari dorp voor een demonstratie van allerlei culturen. Volgens internet is dit alleen te boeken als pakket. Dit is voor het gezin dan nogal aan de prijs. Bij het reisbureau zijn ze erg behulpzaam en de mevrouw daar geeft aan dat het ook anders kan door zelf vervoer te regelen. Met behulp van een bevriende taxichauffeur van de eigenaar hebben we snel een paar tientjes bespaard. Daarna gaan we op zoek naar een wasserette. We vinden een wasserette op honderd meter van ons hotel en laten voor een paar euro bijna drie kilo was doen. Dan lopen we verder richting haven. Bij het water zien we grote scholen met kleine vissen. Als ik Mayra optil om dit haar te laten zien en ik vertel hoe groot deze school wel niet is, antwoordt ze dat er in deze ‘school’ inderdaad veel meer zitten dan in haar klas….. Heerlijk die gedachtekronkels van kinderen. Even verderop worden we aangesproken door een man met één tand. Hij wil ons wel meenemen in zijn boot om een dorp op palen te laten zien bij een van de eilanden voor de kust. Op zich voelen we wel wat voor deze manier om aan iets deel te nemen, maar twijfelen nog een beetje. We spreken een ander Nederlands stel dat net met hem is meegegaan. Ze vertellen dat het leuk was. We praten nog even met het stel en gaan met het tandmannetje mee naar zijn boot. Hij heeft zwemvesten. Alhoewel die te groot zijn kunnen ze wel goed worden vastgemaakt. We dingen nog even aardig wat van de prijs af en gaan op pad. Deze keer is Mayra wat minder in haar sas in de boot. Het dorpje is vlakbij en is maar tien minuten varen. We kunnen het vanuit de haven zien liggen. Er zijn eigenlijk drie dorpen. In totaal leven er zo’n 5000 mensen in de dorpen op palen. Een paar jaar geleden zijn de meeste huizen weggeblazen in een storm. Het is werkelijk een hele gemeenschap op palen, inclusief een grote, mooie school. De leraren/essen komen uit Kuala Lumpur verteld 1tand man ons. De staat van de meeste huizen is echter minder. Veel kinderen zwaaien en Morris zwaait vaak terug. Mayra ziet het zwaaien vandaag niet zo zitten. Het tandenmannetje vertelt het een en ander. Na een klein uurtje gaan we weer terug naar de haven en lopen we nog even over een souvenirmarkt waar Marjan nog een mooie tas scoort. Er worden ook veel kettinkjes en parels verkocht en Morris is druk aan het schatzoeken en vindt er minstens een stuk of 20 op de grond. Straks maar goed weer handen wassen. Morris kan sowieso niet van glinstertjes afblijven, helemaal niet als ze op de grond liggen. Verderop op de etensmarkt drinken we wat en eten een paar net gekochte bananen op. Mayra krijgt hier, omdat ze geen banaan wil eten en wij vinden dat ze wat moet eten, een behoorlijke huilbui. Iedereen kijkt naar ons, maar we trekken ons er niet zo veel van aan en laten haar even uithuilen. Op de markt staan ze ook verse nasi en noodles te maken. Dit is over het algemeen prima eten wat heet wordt klaargemaakt en daardoor weinig risico oplevert. Bovendien kost een (te) grote portie minder dan een euro. We nemen een paar take-away bakken mee om later in het hotel op te eten en gaan terug richting hotel. Als we staan te wachten tot ons diner klaar is  moet Mayra ineens weer ontzettend huilen zonder dat we weten waarom. Als ze weer een beetje tot rust is gekomen vertelt ze dat iets heets tegen haar blote rugje was gekomen. Waarschijnlijk was het een mevrouw met een take-away maaltijd die met haar warme maaltijd tegen haar aan kwam. Er is gelukkig niets te zien en even later gaat het wel weer beter. Onder weg kopen we ook nog een paar gestoomde maïskolven. Thuis in ons hotel eten we alles lekker op en de kids gaan er op tijd in. We hebben ook een extra matras in de kamer laten plaatsen, dus hopelijk slaapt iedereen vannacht beter.

 

Mari Mari; een beetje nep, maar wel leuk

Zaterdag 6 augustus 2011

Vannacht hebben we allemaal weer rustig geslapen. Na het ontbijt staat de taxi klaar om ons naar Het “Mari Mari Cultural Village” te brengen. Het is ongeveer een half uur rijden. Het Mari Mari dorp is eigenlijk een kunstmatig dorp wat is opgezet om de cultuur van stammen die inlands leven te tonen. Dit  zijn de Bajau, Lundayeh, Murut, Rungus and Dusun stammen. Er zijn huizen opgezet van al deze stammen en we krijgen in een klein groepje een uitleg over de eigenschappen en gewoontes van deze stammen, zoals koppensnellen in vroegere jaren. We mogen zelf een beetje rijstwijn en nog een ander drankje proeven en we maken zelf een deel van een gerecht klaar die we later zullen opeten tijdens de lunch. Ook zien we hoe ze een vuurtje maken en we mogen we zelf met een blaaspijp een pijltje afschieten. We zien ook hun huizen, inclusief een longhouse. We krijgen ook nog een demonstratie bamboe-trampoline springen. Een activiteit die bij feesten wordt gedaan. De bedoeling is om na een aantal malen veren met alleen het onderlijf zo hoog mogelijk te springen en een trofee van het plafond te plukken. Sommigen van de groep proberen het ook. Marjan en de kinderen zien het niet zitten om mee te doen en ik ook niet met mijn rib die net weer een beetje beter aanvoelt. Voor de lunch krijgen we ook nog een dansvoorstelling. Ja, het is allemaal wel wat toeristisch en overgeorganiseerd, maar het is aan de andere kant ook wel weer een goede manier om toch wat mee te krijgen van de gewoontes van de stammen wat anders niet zou lukken met de beperkte tijd en middelen die we hebben. Het dansen is wel indrukwekkend. Met name het dansen waar ze over stokken heen springen die als een matrix op de grond liggen en voortdurend worden bewogen. Marjan doet aan het eind ook nog mee en brengt het er niet slecht vanaf. Als afsluiting eten we nog een lunch in het park en laten we ons even later weer door de taxi terugbrengen naar KK. ’s Avonds lopen we nog een rondje over de nachtmarkt. De kinderen zijn in eerste instantie erg druk en enthousiast. Later beginnen ze moe en jengelig te worden. Bovendien is Morris waarschijnlijk ook een beetje zenuwachtig omdat hij morgen jarig is. We sluiten af met een ijsje en gaan richting huis. Later op de avond laat Marjan zich nog masseren in een winkelcentrum verderop. Ze komt als herboren terug.

 

Morris is jarig!

Zondag 7 augustus 2011

Morris wordt vandaag 6 jaar. Hij wordt erg vrolijk wakker ondanks dat hij zijn cadeau al heeft gehad. Maar we hebben in de afgelopen dagen nog een paar kleinigheidjes verzameld die Marjan op verschillende plekken in de hotelkamer heeft verstopt. Bovendien hebben we gisteravond nog ballonnen en slingers opgehangen. Hij voelt zich duidelijk wel jarig en gaat gretig op zoek naar de cadeautjes.

Even later gaan we ontbijten bij de broodjes/Maleis even verderop. Nadat we een broodje hebben gegeten nemen we nog een gebakje met mooie glimmende suikerkralen er op. Morris vindt het er erg lekker en mooi uit zien, maar de slagroom lijkt een soort hele vette room te zijn. Net even te veel van het goede, maar het gaat vooral om het idee.

Het is vandaag zondagmarkt vlak voor onze deur. We besluiten hier eerst even een rondje over te doen. De zondagsmarkt in KK is leuk. De markt is zeker niet eentonig en er valt genoeg te zien en te kopen. Marjan koopt een paar leuke kettingen en een schaal en nog wat andere kleinigheidjes. Wat wel opvalt is dat ook hier sprake van dierenleed is. Er staan allerlei dieren, zoals katteen, honden en hamsters en vissen in de hete zon. Bovendien zien we ook verschillende soorten schildpadden, wat zeker niet legaal is, maar blijkbaar getolereerd wordt. De markt is wel erg warm. Mijn thermometertje op mijn tas wijst zo’n 34 graden aan. Het wordt Morris een beetje te veel en wordt kwaad omdat hij niet steeds zijn zin krijgt. Rond lunchtijd wordt de markt ook opgebroken. Nadat we even zijn bijgekomen in de hotelkamer gaan we naar de film. Marjan heeft op internet uitgezocht dat de film Mr. Popper’s Penguins wel leuk is voor de kids. Het is in het Engels, maar dat zal wel loslopen. De film is erg leuk. Voor Mayra is het bovendien de eerste keer dat ze in een bioscoop is. We vertalen het nodige voor de kids. Ze vermaken zich prima. Als de film is afgelopen gaan we op Morris zijn verzoek patat eten bij de KFC. In eerste instantie zouden de naar de Aziatische foodcourt gaan, maar daar was de patat op, dus dat ging niet door. Na de patatjes gaan we nog naar een soort speeltuin met een soort stormbaan. Marjan had dit gisteren gezien toen ze voor de massage ging. De kids gaan helemaal los. Na ruim een uur spelen gaan we dan eindelijk naar het hotel terug. Na de douche gaan we nog even skypen met pake en beppe om de felicitaties over te brengen.

 

Een dagje niks

Maandag 8 augustus 2011

Vandaag is het de bedoeling dat we naar het Lok Kawi Wildlife park gaan. Maar als de wekker om half acht gaat en de kids nog in diepe slaap zijn, stelt Marjan voor om het bezoek aan Lok Kawi uit te stellen naar morgen. Ik vind het wel prima en draai me weer lekker om. Ruim een half uur later zijn de kids wakker. Na het ontbijt gaan we even de stad in. In de loop van de middag pakken we een taxi naar een strand zo’n vijf kilometer verderop. We hebben er niet heel veel vertrouwen in dat dit strand mooi is, maar hier zou ook een leuke speeltuin bij zijn, dus we gaan. Het strand valt echter mee. Het is breed en schoon. Het valt natuurlijk niet te vergelijken met de Perhentians, maar als we daar aankomen gaat Morris gelijk zijn shirt aandoen om te gaan spelen in het zand en de zee. Mayra volgt zijn voorbeeld direct. Er zitten allemaal kleine krabbetjes in het zand en binnen de kortste keren zijn Morris en Mayra druk aan het krabbenvangen. We zitten een paar uren te relaxen op het strand en genieten van hoe de kids spelen en de zonsondergang. De chinezen zijn wel een beetje een apart volk, want onze kids zijn heel regelmatig onderdeel van een fotoreportage. Marjan heeft er op een bepaald moment een beetje genoeg van en maakt ook van de fotograferende chinees een foto. Waarschijnlijk komt de boodschap nut wel over. Als de zon ondergaat nemen we een taxi terug naar het hotel. ’s Avonds laat ga ik nog naar de film. De bioscoop zit immers om de hoek en kost geen drol. Marjan blijft thuis, want we hebben natuurlijk geen oppas.

 

Aapjes kijken

Dinsdag 9 augustus 2011

Vanmorgen staan we vroeg op en gaan na het ontbijt met de taxi naar het Lok Kawi Wildlife Park. Dit is een soort dierentuin met dieren uit Borneo en een paar van er buiten. We hebben de taxi gisteren al geregeld, dus die staat om negen uur al te wachten. Binnen een halfuur zijn we er. Het is inmiddels net openingstijd en met een tiental anderen gaan we het park in. Het park is niet groot, maar wel leuk, met name het vogeldeel waar een neushoornvogel ons tot twee keer toe vlak over ons hoofd vliegt. Er zijn ook tijgers en olifanten. Maar het leukste zijn toch wel de orang utan en de neusapen. De neusapen zijn kleiner dan ik had gedacht, maar de neus is inderdaad erg grappig. Daar komt nog bij dat ze de hele dag met een stijve jeweetwel rondlopen. De orang utans waren erg rustig, maar het is toch indrukwekkend om hun te zien in het land waar ze thuis horen, al is het dan wel in gevangenschap. Tegen het einde van de ochtend gaan we naar de ‘wildlife show’. We zijn net te laat voor een demo met de orang utan, maar de andere dieren zien we wel. Er is ook een cerval die goed is in ruiken. Als de presentator een druif in een hand verstopt kiest hij direct de goede hand. Even later vraagt de presentator om een vrijwilliger. Ik steek mijn hand op en sta even later op het podium met ook een druif in mijn hand. Ik ben nog wel even zo bijdehand dat ik eerst de druif even tussen beide handen wrijf om te zorgen dat de geur in beide handen zit. Na drie keer twijfelen kiest de cerval dan uiteindelijk wel de goede hand. Even later komen ze aanlopen met een grote slang. Weer wordt er een vrijwilliger gevraagd, maar niemand durft, dus steekt Marjan haar hand op. Het is wel duidelijk dat de meeste Maleisiërs geen helden zijn als het op de dieren aankomt. Marjan staat vol zelfvertrouwen op het podium, maar moet wel even slikken als ze zonder verdere poeha direct de grote slang om haar nek krijgt. Maar ze blijft rustig staan en dwingt hiermee respect af van de andere bezoekers en van mij en de kinderen. Later is er nog een bezoeker die uitspreekt dat ze Marjan wel erg dapper vindt. Na de show gaan we verder richting uitgang. We komen ook nog langs een deel in het park dat staan aangeduid als het kinderdeel. Dit valt echter tegen en we komen niet veel verder dan een paar cavia’s een konijn en een paar kippen. Maar verder is het park zeker een bezoek waard. De taxichauffeur staat ons al op te wachten bij de uitgang. De rest van de middag ondernemen we niet veel meer. We hebben het eigenlijk wel een beetje gehad met KK. We zien er naar uit om morgen richting Kuching te vertrekken. We gaan nog wel even lekker lokaal eten bij een heel keurig restaurant niet ver van het hotel. Dit smaakt ons goed, maar we hebben wel even een onderbreking, omdat Mayra besluit dat ze weer hard moet huilen, omdat ze haar zin niet krijgt. Die momenten zul je wel blijven houden met het reizen met kleine kinderen. Maar eerlijk is eerlijk, die momenten hebben we thuis ook. Bovendien wegen ze niet op tegen alle mooie momenten die we op onze reis meemaken.

 

Op naar de jungle

Woensdag 10 augustus 2011

Vandaag gaat de wekker om kwart voor zes, want we vliegen al vroeg naar Kuching. Het is moeilijk wakker worden, maar om half zeven staan we in de lobby van het hotel met al onze spullen. De vlucht van een kleine anderhalf uur verloopt soepel. Voor we het weten stappen we het algemene deel van de terminal in waar Lars ons al op staat te wachten. Lars een Noor die zo’n vijf jaar geleden is geemigreerd naar Maleisië. Hij is getrouwd met Liza, waarmee hij samen met hun dochter Freya in een huis in de jungle woont. Ze runnen nu de Kura Kura Homestay. Voor we richting dit huis gaan, bezoeken we eerste nog een markt om wat verse ingrediënten in te slaan. Tot onze verbazing is deze markt erg schoon en de groente en fruit zien er keurig uit. Bijna bizar, omdat alle markten in Azië die we tot nu toe in onze reizen hebben gezien niet zo schoon en goed georganiseerd zijn als deze markt. Lars geeft ons uitleg over de groente en fruit wat uitgestald ligt. Als we uitgewinkeld zijn gaan we ergens in de buurt in een foodcourt zitten en eten we een lekker noodle gerecht op advies van Lars.

Daarna is het nog ruim een half uur in de auto tot de boot. Als we bij de boot aankomen zien we een paar mensen in de rivier zitten om zich te wassen en de was te doen. We maken hier een foto van, want dat zie je bij ons niet zo vaak. De mensen zijn allemaal erg vriendelijk. We gaan in twee boten; Marjan en de bagage in één met de vader van Liza en Ik met de kids samen met Lars in een andere. Het zijn boten met weinig diepgang en ze zijn lang en smal. Sommige stukken van de rivier zijn erg ondiep. Marjan is al een tijdje weg voordat wij van wal steken. Er zijn keurige zwemvesten voor de kinderen, maar veel dieper dan kniehoogte staat het water niet. Het water is  bruin van kleur. Lars vertelt dat dit komt omdat het de dag ervoor hard heeft geregend in de bergen. Als we na een klein half uurtje aankomen bij het huis, zijn onze tassen al uitgeladen. We moeten eerst door een paadje in de jungle voordat we bij hun huis aankomen. Het huis is gemaakt van hardhout en Lars heeft het zelf gebouwd. Er zijn vier gastenvertrekken bij. Morris en Mayra slapen samen op een kamer in een stapelbed en marjan en ik slapen in de naastliggende kamer. De muren zijn dun, dus kunnen ze ons gemakkelijk bereiken als er iets is. We zijn de komende dagen de enige gasten. Het is wel een hele omslag om vanuit onze airco kamer in KK nu in een kamer te slapen zonder airco, ventilator of muggengaas. Het ziet er allemaal wel heel keurig uit. Rond het huis wordt van alles verbouwd door hun zelf, zoals ananas, peper en fruit. Al snel staat er een lunch voor ons allen klaar en we eten lekker. In de middag gaan we met z’n allen naar de rivier. Ondanks dat het water troebel is, is het wel schoon. Stroomopwaarts zitten maar twee kleine dorpjes en geen fabrieken of iets anders wat vervuilend kan zijn. Het water is inderdaad niet diep en we kelen heerlijk af. Marjan gaat zelfs een keer op de zwemband van de kids over een kleine stroomversnelling gegaan. Voor we terug gaan wassen we ons nog in de rivier. Is dat ook maar weer klaar, want ondanks dat ze wel een schoonwater voorraad hebben is er  geen stromend water bij het huis. Verder doen we niet veel en praten met Lars en Liza over het leven hier. Morris en Marya spelen heerlijk met Freya, het bijdehante dochtertje van anderhalf jaar oud. ’s Avonds krijgen we een heerlijk diner voorgeschoteld met vis, garnalen en allerlei andere gerechten. Liza is een paar jaar chef geweest in Noorwegen naar eigen zeggen. Ook Morris en Mayra eten lekker mee. Ondanks dat Morris en Mayra een beetje opzagen tegen dit ‘bij de mensen thuis logeren’, hebben ze het hier erg naar hun zin en voelen zich erg thuis. Het helpt ook dat Lars en Liza twee erg lieve katten hebben. Na het eten gaan de kinderen flink slapen. We hebben deze keer onze eigen klamboe opgehangen om te voorkomen dat ze helemaal lek worden gestoken. Heeft het toch nog zin dat we dit ding hebben meegenomen. Wij kletsen nog een paar uurtjes na met Lars en Liza. Heerlijk ontspannen allemaal. Rond een uur of elf gaan we slapen. De kinderen en ik slapen prima, maar Marjan is onrustig en slaapt slecht door het onweer en andere geluiden van de jungle. Bovendien zijn de kinderen niet in dezelfde kamer.

 

Jungle shoppen

Donderdag 11 augustus 2011

Rond kwart over zeven worden we gewekt door zacht kloppen op de muur. De kinderen hebben de hele nacht heerlijk doorgeslapen en worden blij wakker. Na een heerlijk ontbijt met allerlei fruit gaan Marjan en de kinderen met de vrouwen (er is ook een nichtje van Liza) naar de rivier om zich op te frissen en de was te doen. Marjan neemt ook ons vuile was mee en wast dit ook in de rivier. Wel apart, want nog geen dag geleden maakten we nog een foto toen anderen hetzelfde deden. Het went snel. Ik loop een stuk door de jungle rond het huis en maak wat foto’s. Verderop kom ik Liza haar ouders tegen die wat bamboe aan het kappen zijn om de grond rond een Durian boom vrij te maken, omdat ze dan de Durians beter kunnen vinden als die de komende tijd uit de boom vallen, want het Durian seizoen komt er blijkbaar aan. Als ik weer terug ben neem ik ook nog even een duik in de rivier. Het water is al veel helderder dan gisteren en je kunt de bodem nu goed zien. Morris en Mayra vermaken hun prima in het water. Er zijn wel veel prikbeesten bij het water, variërend van sandflies en muggen. Vooral Marjan en Morris zijn hier het slachtoffer van. We gaan even later terug naar het huis, want hier hebben we er veel minder last van.

Na de wederom heerlijke lunch houden we ons nog even rustig op het heetst van de dag. Morris EN Mayra spelen heerlijk met de poezen en met Freya. Maar als ik Mayra op een zeker moment corrigeer, gaat ze helemaal door het lint en wil niet meer stoppen met huilen. Het is erg warm en ze zweet zich helemaal de blubber en we komen er gewoon niet doorheen. We besluiten haar al huilend mee te nemen naar de rivier waar ik met haar in ga zitten om een beetje af te koelen. Uiteindelijk geeft ze zich gewonnen, maar het hele gebeuren drukt jammer genoeg wel een stempel op de dag, In Lars zijn standaard programma zit ook een trekking door de jungle, maar dat is te veel voor onze kids, dus we gaan jungleshoppen. Lars en Liza verbouwen veel gewassen op hun land en gebruiken dit in hun dagelijkse gerechten. Lars doet de sokken in zijn sandalen aan en pakt zijn groot kapmes en dan gaan we jungleshoppen. In de tuin van Lars en Liza groeit werkelijk van alles. Ik mag een bananenboom omhakken met een machete, wat heel gemakkelijk is want een bananenboom heb je met drie klappen gemakkelijk omver. Een bananenboom kan maar één keer bananen produceren, dus is er geen reden de boom te laten staan. De kinderen klauteren dapper met ons mee door de jungle. Later proeven we het binnenste van de steel van een plant. Het blijkt wilde gember te zijn. Wij vinden het naar koreander proeven. Verder legt hij uit hoe je bamboe moet kappen en laat ons nog allerlei soorten vruchten in de bomen zien. Vooral de Durian die hoog in de bomen hangt spreekt tot de verbeelding, al is het maar dat je er niet onder moet lopen als er eentje naar beneden komt. Na ruim een uur door de jungle te hebben gelopen, komen we weer bij het huis aan. Iedereen vond het erg leuk. Marjan en de kinderen houden het voor gezien, maar ik ga samen met Lars nog een rondje de andere kant op doen. Hij legt ook uit dat de rivier in de regentijd soms erg hoog staat. De rivier is nu maximaal een metertje diep, maar hij laat het niveau zien van een paar jaar geleden. Dit is zo’n 8 tot 10 (!) meter hoger dan nu. Het huis is niet in gevaar geweest, maar het is wel lastig als je dan je bootje wil houden.

Minder dan een kwartier nadat we weer binnen zijn, begint het heel erg hard te regenen. Binnen een paar minuten valt heel heel veel regen. Lars zijn regentonnen zijn binnen tien minuten helemaal vol. Bovendien begint het te onweren. De bliksem slaat een paar keer erg dichtbij in. We schrikken allemaal behoorlijk van de klappen. De regen houdt meer dan een uur aan met wisselende intensiteit, maar ik denk dat er in dat uur meer regen is gevallen dan in een paar maanden in Nederland, hoewel ik denk dat er in Nederland ook wel genoeg is gevallen deze zomer (sorry jongens). Gelukkig is het tegen de avond weer wat opgeklaard en kunnen de kids lekker gaan slapen. We pakken de tassen weer in, want morgen gaan we weer verder naar Kuching.

 

Motorpech en is dit wel Azië?

Vrijdag 12 augustus 2011

Na het ontbijt nemen we afscheid van Lars, Liza (&nicht), Freya en de poezen. De terugreis gaat op dezelfde manier als de heenreis. Marjan Met Liza haar vader en Ik met Morris en Mayra bij Lars in de boot. Als we eenmaal varen zegt Lars ineens dat hij is vergeten de zwemvesten aan te doen bij de kinderen. Zowel Marjan als ik hadden hier ook niet aan gedacht. Waarschijnlijk komt dit doordat we veel in de rivier hebben staan wassen en spelen. Hierdoor zijn we stiekem aan het leven rond de rivier gewend geraakt. Ik besluit om er geen probleem van te maken en vraag Lars door te varen. Door de regen is het niveau in de rivier ook zo’n 10-20 cm gestegen, waardoor er minder kans is dat we een rots raken. Bovendien kabbelen we rustig stroomafwaarts. Ik houd desondanks Mayra extra goed in de gaten (ja, je mag ons veroordelen, maar zo is het gegaan….). Halverwege legt Lars uit aan de hand van een ingesleten patroon in de stenen langs de oever hoe hoog het water in de regentijd staat. Hij laat de motor hiervoor even stationair lopen en slaat even later af. Na de uitleg krijgt hij de motor echter niet meer aan de praat. Hij denkt dat het water in de tank is of zo, maar we laten ons de laatste paar honderd meter door de stroming meevoeren en leggen dan aan bij het uitstappunt. Morris en Mayra vinden het allemaal wel interessant, maar maken hun niet zo druk om het gebeuren. Eenmaal aan land stappen we in een minibus die voor ons klaar staat. De volgende gasten die met dezelfde bus zijn gekomen gaan met Lars mee de rivier op. Al snel rijden we richting Kuching. De airco van de minibus doet het niet. Dan de ramen maar open, ook geen probleem, zolang de bus maar blijft rijden. Minder dan drie kwartier later stoppen we voor ons hotel in Kuching; de ‘waterfront lodge’. Dit is een combinatie van een guesthouse en een hotel. Het gebouw is erg diep en er zijn zo’n twintig kamers. We worden hartelijk ontvangen, maar onze kamer is nog niet klaar, want er zitten nog gasten in. Marjan loopt even mee om wat alternatieven te bekijken, maar gaat hier niet mee akkoord. Uiteindelijk is er een goede kamer voor ons na een halfuurtje wachten. Nadat we ons geïnstalleerd hebben gaan we eerst de omgeving verkennen. We zitten midden in de ‘main bazaar’. Dit is als het ware de promenade en is het centrum van de stad. We lopen het grootste deel van een interessante wandelroute uit de Lonely Planet en lopen wat souvenirwinkels in en krijgen zo een aardig beeld hoe het centrum in elkaar zit en wat er te halen valt, want we willen hier nog wel wat souvenirs inslaan. Zoals bijna overal in Azië verwachten we dat tegen zonsondergang het echte leven op gang komt en dat de mensen dan allemaal naar buiten komen en met elkaar gaan eten op en rond de straat. Tot onze verbazing zien we tussen zeven en acht heel veel winkels de luiken sluiten. We vragen wat er aan de hand is, maar dit schijnt hier normaal te zijn. Een beetje verbouwereerd lopen we weer terug richting ons hotel.

 

Urang utan’s en krookodillen

Zaterdag 13 augustus

Vanmorgen staan we vroeg op en stappen om acht uur in de taxi om ons naar het ‘Semenggoh Nature Reserve’ te laten brengen om Orang utan’s te gaan spotten. Ik had deze taxichauffeur gisteravond al aangesproken en met hem een prijs afgesproken. Marjan had echter nog het goede idee om dit tripje te combineren met  een bezoek aan ‘Jong’s cocodile farm’. Dus na verdere prijsafspraken gaan we op pad. We komen ruim op tijd in het park aan. Het ‘Senenmenggoh Nature Reserve’ is een onderdeel van een programma om Orang Utans die in beslag genomen zijn of die op andere manieren niet direct in de jungle kunnen overleven te rehabiliteren, zodat ze weer kunnen worden losgelaten en zelf kunnen overleven. Het is dus zeker geen dierentuin, maar een groot stuk oerwoud waar de dieren twee keer per dag het nodig voer krijgen, waar de mensen dan naar kunnen gaan kijken. Er is dus geen garantie dat je Orang Utans ziet, maar de kans is wel groot. Dat er geen garantie is dat je ze ziet wordt ook nog benadrukt door een van de rangers. Hij zegt hierbij dat het eigenlijk een goed teken is als ze niet komen, want dan kunnen ze zelf al overleven. Maar hoe waar dit ook is, moet ik toegeven dat dit wel in directe tegenspraak is met ons doel; we willen orang utan’s zien! Even later staan we op een soort platform midden in de jungle. Er verschijnen van verschillende kanten orang utan’s vanuit de bomen. We genieten met open mond van het schouwspel en schieten veel foto’s en film. Het voeren duurt een uur en het duurt niet lang voordat Mayra moet plassen. Marjan gaat geïrriteerd met haar, na overleg met een ranger over de veiligheid ervan, een rustig plekje zoeken. Gelukkig is ze onderweg er getuige van dat een orang utan vlak over haar heen het pad over slingert. Ze hoort ook van een ranger dat er bij de ingang van het park ook nog een paar orang utans zitten waar je relatief dichtbij kunt komen, dus even later staan we weer druk foto’s te maken en te genieten van het moment. Voor ons is dit een geweldige ervaring. We hebben wel het gevoel dat het allemaal wat minder indruk maakt op de kinderen, maar dat is waarschijnlijk ook wel begrijpelijk. We staan in Nederland ook niet een uur te kijken naar etende aapjes… Desondanks doen ze goed hun best.

Even later zitten we weer in de taxi op weg naar Jong’s cocodile farm. Hier zou je springende krokodillen kunnen zien. We hebben dit anderhalf jaar geleden in de Australian zoo ook gezien, maar waren hier niet erg van onder de indruk. De verwachtingen zijn dan ook niet zo hoog. Het tegendeel is echter waar. Eenmaal binnen lopen we gelijk door naar het gebied waar ze de krok’s voeren, want dat begint om elf uur. Dit is een meer met ruim vijftig krokodillen. Morris heeft ze nageteld, dus waarschijnlijk zijn het er nog meer, want ze schijnen ook wel eens onder water te liggen. Met een waslijn/katrol systeem wordt een stuk vlees boven het water gehangen, waarna het de bedoeling is dat de krokodillen uit het water springen om dit van de lijn te happen. Ik meen longen, inclusief een deel van de luchtpijp, in het stuk vlees te herkennen (waarschijnlijk van rokers…). Dit werkt erg goed. De krokodillen springen dapper uit het water. De een na de andere komt toch gauw zo’n één tot twee meter uit het water voor een hapje long. Een spectaculair gezicht. Ook de kleinere krokodillen die wachten op een hapje maken indrukwekkende klappen met hun bek als ze die dicht slaan als een kippenpootje hun kant op komt. Een erg spectaculair gezicht. Nadat het voeren hier is afgelopen gaan we naar de grote vijver waar heel veel hele grote vissen in zitten. We mogen ze brood voeren. Morris vindt dit helemaal het einde. Later maken we nog een rondje door de hele farm. Tot onze verbazing is het eigenlijk een mini-dierentuin waar ook beren, otters en schildpadden zijn. Er zijn ook heel veel delen met krokodillen in alle soorten en maten te vinden. Bij een muur met foto’s zijn ook een aantal nogal lugubere foto’s te zien van dode kinderen die uit de buik van gevangen krokodillen zijn gehaald. Marjan en ik kijken elkaar aan en wisselen een blik uit dat we het hier niet over gaan hebben met de kinderen. Maar even later vertelt Morris doodleuk dat dit de beentjes van een kindje zijn die is opgegeten door een krokodil. We antwoorden bevestigend en besteden er niet te veel aandacht aan. Ja, we gaan er ook niet om liegen, maar vreemd blijft het wel.

Twee uur later, voldaan van de indrukken zitten we weer in de taxi. We laten ons afzetten bij de Sunday Market die al op zaterdagmiddag begint. Op de Sunday Market draait het vooral om eten. Er is een aardig deel aan spullen, waaronder souvenirs, maar het grootste deel bestaat uit vlees, vis, groente, fruit en etenstentjes. We krijgen honger, dus we gaan na het souvenirsdeel naar het etensdeel. We nemen allemaal een heerlijke Murtabak; Marjan en ik met ayam (kip) en de kinderen met kaas. Wij nemen er ook nog een vers geperst suikerrietsap(sugarcane) bij en de kinderen sinaasappelsap en zoeken een plekje in de schaduw. We picknicken op een stoepje van een gesloten winkel. We zitten hier even heerlijk te genieten van de vakantie en het heerlijke Aziatische eten. Als toetje schil ik nog een paar appels en gaan als herboren weer verder. Marjan koopt nog wat zalf tegen de jeuk van de muggenbulten die vooral zij en Mayra hebben opgelopen in de jungle en dan gaan we weer richting hotel.

 

Rustig aan en de stem van onze dochter

Zondag 14 augustus 2011

We slapen vandaag een beetje uit. Nou ja, Morris is al voor zevenen wakker en zorgt dat wij ook niet zo veel meer slapen, maar het is al ruim na negen uur voordat we gaan ontbijten. Daarna gaan we op pad om wat souvenirtjes in te slaan. We willen het vandaag rustig aan doen. Gisteren hebben we veel gedaan en morgen willen we eigenlijk naar het Bako National Park gaan. We kopen ook nog een soort handbagagekoffertje voor weinig om de extra spullen mee te kunnen nemen op de terugreis. Aan het einde van de middag gaan we naar de film. Omdat dit in KK een groot succes was, en de kids het geweldig vinden, lijkt ons dit een goed idee. We gaan naar ‘The zoo keeper’. We slaan twee grote bakken popcorn met drinken en lopen binnen in een pikdonkere zaal waar de film al is begonnen. Het is wederom een Engelse film natuurlijk, maar dat is geen probleem. De film is wat minder geschikt voor onze leeftijd kinderen, maar desondanks vinden ze het erg leuk. Na de film willen we ergens gaan eten en zoeken een eetgelegenheid die in de Lonely Planet wordt geadviseerd. Helaas zie je ook hier de effecten van dit fenomeen. De prijzen zijn in vergelijking met de LP zo’n twee tot drie keer hoger. We voelen ons dan ook niet op ons gemak en overwegen verder te gaan kijken. Maar dit probleem wordt door Mayra al voor ons opgelost. Ze gaat helemaal uit haar dak omdat haar stoel geen kussentje heeft en die van Morris wel. Ze wil niet verplaatsen en het mondt uit in een huilbui en is niet van plan te stoppen. Uiteindelijk gaan we met z’n allen naar het hotel terug en gaat Mayra onder de douche en naar bed. We zijn behoorlijk kwaad op haar, omdat ze het voor ons allemaal verpest, maar ze kan niet uit haar bui komen, wat we ook proberen. De Aziaten zijn duidelijk niet gewend aan onze aanpak en als we door de straat lopen komen al snel de hulpvaardige mensen uit de winkels om haar te troosten. Ja, dit zijn inderdaad soms de minder leuke kanten van het reizen met kinderen, maar aan de andere kant heeft ze deze buien  thuis ook. Ik haal voor de rest een afhaal Laksa en Jawa Mie die we op onze hotelkamer opeten.

 

Neusapen in het echt

Maandag 15 augustus 2011

Vandaag staat het Bako National Park op de planning. Dit is een groot stuk beschermd oerwoud met veel dieren. Er zijn veel wandelroutes te doen, variërend van een paar uurtjes tot twee dagen. We hoeven met onze kids er niet op te rekenen dat we een hele dag onderweg zullen zijn, dus we gaan pas na de lunch op pad. We laten ons brengen door de taxichauffeur waar we eerder ook mee op pad zijn geweest. Er rijdt ook wel een bus, maar ik redeneer die niet te nemen, omdat we dan een uur moeten zitten zweten. Dit blijkt later onterecht te zijn, want het is een luxe airco bus. De taxi zet ons af bij de ingang van het park. Maar dit is niet het begin van de wandelroutes. We moeten eerst nog een halfuurtje met de boot. Deze keer zijn we voorbereid op pad gegaan en blazen onze zwemvesten voor de kids op, omdat er alleen maar hele grote maten beschikbaar zijn. De boot is één waar we wel vaker in hebben gezeten, maar deze keer staan er vier riante huiskamerstoelen in, inclusief kussens. Het is dus een comfortabele rit. Onderweg ziet Morris nog een krokodil aan de kant van het water liggen. Morris is nu al de dierenspotter van de dag. Aangekomen bij het begin van de wandelroutes gaan we eerst lekker lunchen. We eten lekkere mihoen en rijst en slaan water in, want het zal wel zweten worden. We kiezen de Paku wandelroute. Deze is het kortst (ca. 2x 800 meter) en er is een grote kans om wat wild te zien. Voor we op pad gaan spreken we nog twee Nederlandse vrouwen die aangeven dat het beslist geen vlak wandelpad is. We gaan vol goede moed op pad. Het klimmen en klauteren over stenen en boomstronken begint al snel. Bovendien is er geen wind, omdat we door het bos lopen en de bomen de wind die er is wegvangen. Na tien minuten lopen zijn onze kleren al nat van het zweet. Morris en Mayra klimmen dapper mee. Natuurlijk moeten we ze vaak steunen, maar we dragen ze niet en ze lopen (lees klauteren) de hele route zelf. Onderweg zien we grote mieren en eekhoorns, maar geen groot wild. De route eindigt op een strandje. Vlak voordat we bij het strand aankomen horen we geritsel boven in een boom. En jawel, Marjan spot  een groot neusaap-mannetje in de boom. Hij is duidelijk wel gewend aan mensen, want hij trekt zich weinig van ons aan. Zijn manier van klimmen is nogal onhandig en vele takken breken met veel kabaal als hij zich verplaatst. Hij gaat naast een soort grote agave zitten en plukt hier iets uit het hart en gaat dat op zo’n drie meter afstand van ons zitten oppeuzelen. We zijn weer erg enthousiast dat we dit kunnen zien samen met onze kinderen. Bij het strand stopt het oerwoud abrupt. Het is een mooi, verlaten strand waar we even uitwaaien en met onze voeten in het water afkoelen. We zijn eerder gewaarschuwd voor de aanwezigheid van een groene giftige slang op de overgang van woud naar strand maar spotten hem hier niet (gelukkig). De kids zoeken schelpjes en we komen even op adem, eten en drinken wat. Na een klein halfuurtje gaan we dezelfde route terug weer beginnen. De neusaap van de heenweg heeft inmiddels versterking gekregen van nog twee neusapen en we staan hier samen met een paar andere toeristen nog even vol bewondering naar te kijken. Dan gaan we weer verder, want de boot pikt ons op een afgesproken tijd weer op. Als we onderweg op ons horloge kijken hoe veel tijd we nog hebben schrikt Marjan en zegt dat we over een kwartier al bij de boot moeten zijn met nog de halve route voor de boeg. Onze ervaring is dat het erg moeilijk inschatten is hoe snel je met kinderen zo’n route kunt lopen. We hebben dit anderhalf jaar geleden ook meegemaakt toen we een wandeltocht (lees ook klautertocht) door het Taman Negara National Park in Noord Maleisië hebben gedaan. Dus we voeren het tempo op. Maar even later blijkt dat Marjan zich een uur had verkeken en puffen we even uit. Kan gebeuren. We zijn dus ruim op tijd bij de boot en ons bootmannetje staat al te wachten. Nadat Marjan ons heeft uitgeschreven stappen we weer in de boot en gaan weer richting vertrekpunt. Het moet wel gezegd worden dat de kinderen de tocht van ongeveer drie uren/ruim anderhalve kilometer klimmen en klauteren zonder klagen of zeuren hebben volbracht. Dit is duidelijk een topdag en we overladen de kinderen met complimenten, die ze ook zeker  verdiend hebben. Soms kent het reizen met kinderen beperkingen, maar dit is duidelijk een voorbeeld van wat je dus ook juist wel kunt doen met z’n allen. Ik denk dat dit avontuur op school nog wel eens aan de orde gaat komen in het komende schooljaar.

Na deze heerlijke dag besluiten we, na een pauze in de kamer en een verfrissende douche, de taxi te pakken naar een foodfestival. Dit hadden we onderweg terug uit Bako gezien dat dit zich op ruime een kilometer van ons hotel zich afspeelde. Eén van de hobby’s van de Maleisiërs (en vele andere Aziaten) is eten. Dit is daar weer een voorbeeld van. Er staan vele, lees misschien wel 50, eettentjes met allerlei specialiteiten rond een plein met tafels en stoelen. Gerechten variëren van Maleisisch, Thais tot Chinees en Vietnamees. We gaan voor Thais vandaag. Naast de rijst en noodles neem ik ook nog een bakje lekker uitziende Tapioca met kokosmelk mee. Ik weet niet wat het is, maar het ziet er wel lekker uit. Het blijkt een soort wortel te zijn die we een paar dagen geleden ook al bij Lars en Liza hebben gegeten met een beetje een aardappelsmaak. Wel lekker, maar ook heel erg vullend. Marjan koopt even later ook nog een paar satéstokjes, omdat we die de hele vakantie nog niet hebben gegeten. We zijn de enige toeristen op de hele markt en we zien dat we veelvuldig worden besproken door de andere lokale bezoekers. De sfeer is er heel goed en zowel Marjan en ik als Morris en Mayra vermaken ons prima. Het is al na tienen als we thuis komen. We verwonderen ons over het contrast van het reizen met kinderen in de laatste twee dagen, maar zijn zeker tevreden over vandaag.

 

Verhuizen naar een regenachtig Beach Resort

Dinsdag 16 augustus 2011

Vanmorgen halen we de laatste was op en gaan we nog de laatste souvenirs inslaan. Die extra koffer komt zeker vol. Rond één uur komt onze bekende taxichauffeur ons oppikken om ons naar het Damai Beach Resort te brengen. Dit is een groot resort waar we onze laatste vier dagen in Maleisië zullen doorbrengen. Onze chalet blijkt een ruime twee-onder-een-kap chalet te zijn. Het is regenachtig en de ontvangst is typisch een resort ontvangst en onze chalet doet nogal gedateerd aan. We hebben een extra bed gereserveerd, maar die blijkt niet nodig te zijn, omdat onze chalet al twee tweepersoonsbedden heeft staan, dus laten we dat extra bed weer weghalen. Verder is er veel mis met de kamer; tv werkt niet, licht werkt niet goed, vloerbedekking is niet schoon, en nog een paar andere zaken. Bovendien liggen de prijzen ongeveer drie keer zo hoog als we in de afgelopen weken aan gewend zijn geraakt. Ok, je betaalt nog steeds de helft van wat je in Nederland betaalt, maar toch voelt het niet prettig. Het lijkt er ook op dat er naast het resort ook niet een dorpje of andere winkels in de buurt zijn, dus voelen we ons erg in het keurslijf van heet resort gedwongen. Bovendien identificeren we ons helemaal niet met de andere gasten. Zelfs de bediening is niet echt aardig. Het voordeel is wel dat er een zwembad is en ondanks het regenachtige weer gaan we toch zwemmen, want de kids zijn niet te houden. Maar nog geen uur later heb ik het al aan de stok met een Engelse vader die verhaal bij me komt halen omdat ik zijn drie jarige zoontje een uitbrander gaf omdat hij pontificaal vanaf de rand van het pierenbadje in het pierenbadje stond te plassen. Lekker fris. Ik heb behoorlijk veel moeite om dit leuk te gaan vinden en probeer al wat te bedenken, zodat we overdag er op uit kunnen trekken. Het avondeten (12 stokjes sate ayam (kip)) in een van de restauranten van het resort smaakt wel goed, maar het gevoel blijft.

 

Mooi weer maakt veel goed

Woensdag 17 augustus 2011

We genieten van het uitgebreide ontbijt van ons resort. Het weer is ook weer goed, dus gaan we na het ontbijt lekker zwemmen. De kinderen zijn niet uit het water te slaan en ik speel ook heerlijk met hun in en onder water. Morris ontpopt zich ook als een echte waterrat en brengt veel van zijn (net voor vertrek gehaalde) B-diploma vaardigheden in de praktijk. Maar ook Mayra voelt zich met vleugeltjes als een vis in het water. Als ze de snorkel op zet zwemt ze zo met het hoofd onderwater het hele bad over. Morris zwemt het halve bad onderwater over zonder snorkel. Heerlijk. In de middag gaan we nog even op pad om de omgeving te verkennen. Een mannetje van hier had het er over dat er dichtbij een dorpje zou zijn, maar dat blijkt niet het geval te zijn. Maar een positieve ontwikkeling is wel dat er naast het hotel een nieuw complex staat waar now open‘foodcourt’ op staat. Het ziet er allemaal nogal onbewoond uit, maar na onderzoek blijkt dat er toch een stuk of vijf zaakjes het nodige eten en drinken verkopen. Tot onze verrassing vinden we hier ook alle soorten roti die we uit Thailand kennen. Als ik vraag waarom dit Roti heet en geen Murtabak, legt de uitbater uit dat Murtabak Roti is met bief. Dit klopt zeker niet met andere Murtabak of roti die we elders hebben gegeten, maar wat maakt het uit hoe het heet, we eten heerlijke roti bij de beste man met drinken uit het zaakje van de buurvrouw (zo werkt dat hier) tegen de prijzen die we gewend zijn. Met dit mooie weer en alternatief voor resort-restaurants voelen we ons al een heel stuk beter. Daarna gaan we nog even zwemmen. ’s Avonds haal ik nog een lekkere wafel, die we thuis opeten, bij een ander tentje en kijken terug op een dag waar we het al meer naar ons zin hebben. Bovendien zijn de meeste gebreken aan de kamer verholpen. Het lijkt er op dat we toch nog een paar dagen naar ons zin kunnen relaxen in dit resort om onze vakantie af te sluiten.

 

Meer resort en ook nog op de valreep even cultuur snuiven

Donderdag 18 augustus en vrijdag 19 augustus

Donderdag doen we niet veel. We hangen de hele dag bij het zwembad en lezen wat. De kinderen vermaken zich prima, maar het weer is wat wisselvallig. Natuurlijk niet zo triest als in Nederland, maar toch niet de hele tijd zonnig. ’s Avonds gaan we dineren in het tweede restaurant van ons resort wat een beetje tegen de berg op is gebouwd. Best lekker.

Vrijdag is de lucht stralend blauw en het weer is wederom heerlijk. We gaan in de loop van de ochtend naar de cultural village dat zowat aan de overkant van de straat van ons hotel zit. Het is echter wel warm. Eenmaal binnen begint het met een dansshow. In tegenstelling tot onze ervaring met de cultural village in KK is dit professioneler aangepakt en we worden in een soort bioscoopzaal gezet en krijgen een professioneel en grappig optreden van allerlei dansen van verschillende stammen. De zaal is bovendien voorzien van airco, dus dat is genieten. Eenmaal weer buiten volgen we het pad waar in een rondje een kleine tien traditionele huizen zijn te bezichtigen. Het is mooi gemaakt, maar wel wat passief. De mensen die in klederdracht binnen zitten blijken allemaal een eigen handeltje er op na te houden met koekjes of souvenirs. Ik koop bij zo’n mannetje een paar echte krokodillentanden. Als we bijna bij de uitgang zijn koopt Marjan ook nog een met de hand beschilderd/gebatikt shirt en ik laat een nep-tatoo op mijn bovenarm zetten. Ik overweeg al een tijdje een tatoeage te laten zetten, maar durf het niet zo goed. Dit is een mooie kans om eens te kijken hoe dat er uit ziet. Ik laat een symbool zetten wat inhoudt dat ik een krijger ben.

Even later liggen we allemaal weer lekker in het zwembad bij het hotel. Op verzoek van Morris eten we vanavond in het gewone restaurant van het hotel en ’s avonds beginnen we met he pakken voor de terugreis.

 

De laatste dag en de terugreis

zaterdag 20 augustus en zondag 21 augustus

De laatste dag in het resort is het weer ook weer goed en we genieten nog even van de zon. We vliegen pas in de avond en Marjan heeft geregeld dat we pas om zes uur uit de kamer moeten zijn. We doen weer niet veel meer dan zwemmen eten en de laatste dingen inpakken. Rond halfzes komt een taxi ons ophalen en ruim een uur later zitten we op het vliegveld van Kuching. Alles gaat hier vlot. We kopen ook nog een ‘Angry Bird’ knuffel en even later vliegen we richting KL. Op KL moeten we nog ongeveer drie uren wachten voor de vervolgvlucht naar Parijs. Het is inmiddels na tienen ’s avonds en de kinderen vallen in slaap bij een bak koffie in de Starbucks (ja, we zijn hier inmiddels vaste klant….). Om kwart over een ’s nachts beginnen we aan de lange (14 uur durende) vlucht naar Parijs. Bij de start slapen de kinderen al. In totaal slapen de kinderen zeker zo’n vier tot vijf uren en we pakken zelf ook wel een paar uurtjes slaap mee. Verder vermaken we ons met lezen, filmpjes en spelletjes. Om negen uur in de ochtend landen we in Parijs. Vlak voor het uitstappen vind Mayra helaas dat ze weer alles bij elkaar moet schreeuwen omdat er weer iets niet volgens haar plan gebeurt, maar we zijn allemaal moe, dus dat hoort er een beetje bij. Even later is het weer over. Alle tassen zijn er ook en we gaan bepakt met de metro onder Parijs door naar Parijs-Noord waar we met de Thalys verder naar huis gaan. Na een beetje zoeken staan we binnen een uur op Gare du Nord, ruim op tijd voor de Thalys. Dus we gaan eerst ontbijten in Parijs. Even later zitten we buiten op een terras voor het station een heerlijk Europees ontbijtje weg te happen. De croissants en de koffie smaken vooral heerlijk. Het is wel even schrikken bij het afrekenen, maar vooruit, het is nog vakantie. Even later beginnen we aan de op één na laatste etappe met de Thalys. Drie uurtjes later stappen we uit op Schiphol waar ‘buurman Johan’ al staat te wachten en ons thuisbrengt. Van deur tot deur zijn we ruim achtentwintig uren onderweg geweest. We zijn blij dat we weer thuis zijn.

 

 

[/column]
[column width=”31%” padding=”0″]

Foto’s Maleisië 2011

[nggallery id=15 ]
[/column]