[column width=”62%” padding=”5%”]

Het Thailandavontuur begint

Zaterdag 12 december 2009. Chiang Mai, Thailand.

In Chiang Mai staat de chauffeur van onze songthaew ons op te wachten. Een songthaew is een soort overdekte pick-up met banken in de lengte. Normaal rijdt zo’n songthaew door de stad en kun je instappen voor weinig als je bestemming op zijn route ligt. Nu hadden we er een voor onszelf. Morris en Mayra vonden dit erg leuk. Door onze vroege vlucht konden we nog niet in onze kamer en besluiten we op het terras maar even een kopje koffie te nemen en te relaxen. Al snel hebben Morris en Mayra een vriendinnetje opgescharreld. Het meisje heet Idanika en blijkt een dochter te zijn van een andere reizende familie die vijf maanden deze kant van de wereld afreist (het is altijd baas boven baas). We kunnen nog een klein uurtje met de familie kletsen voordat zij weer doorreizen. Het reisverhaal van Danielle, Norbert, Naoussa en Idanika lees je op www.kakakee.nl.

In Chiang Mai barst het van de tempels (Wats). De één nog mooier dan de ander. Uiteindelijk besluiten we nog wat te gaan eten in ons hotel. Tot onze verrassing is het eten hier heerlijk. Rijst met heerlijk vlees, groente en fruit. Allemaal even lekker. De prijzen van het eten zijn in Chaing Mai ook belachelijk laag. Je kunt hier al een lekker gerecht uitzoeken tussen één en twee Euro. Dit belooft veel goeds voor de rest van de reis!

 

Over de Ping rivier

Zondag 13 december 2009. Chiang Mai, Thailand.

Doordat we allemaal toch nog een beetje bij moeten komen van de vliegreis slapen we allemaal uit tot tien uur (!). Na het ontbijt in ons hotel vragen we aan Ron, de hoteleigenaar wat verstandig is om te doen met onze kinderen. We gaan in op zijn voorstel om een boottocht te maken over de Mae Nam Ping River.

Binnen een halfuur zitten we in een busje naar de boot. We gaan met een privé-longtail boot, ongeveer drie kwartier varen door de stad en een stuk daarbuiten. De tocht valt op zich een beetje tegen (Mayra heeft lekker geslapen). Onze eindbestemming is een soort boerderij die nu alleen wordt gebruikt voor toeristische activiteiten. Een beetje doorsnee, maar het is wel leuk. We krijgen veel uitleg over kruiden en krijgen heerlijke ananas en watermeloen voorgeschoteld. De gids probeert het tempo hoog te houden, maar doordat ons reistempo wordt bepaald door onze kinderen trekken we ons niet zo veel van hem aan. De terugweg met de boot gaat aanmerkelijk sneller.

Terug bij het hotel gaan de kinderen heerlijk spelen. Ze lijken zich prima thuis te voelen in het Awana guesthouse. Marjan heeft inmiddels alle was van de afgelopen week verzameld en we brengen die naar een ‘wasserette’ (een oud vrouwtje met een wasmachine en een wasrek & kapstokjes om te laten drogen) dichtbij het hotel. Dit is ook weer belachelijk goedkoop. We kunnen vier kilo wasgoed laten wassen voor 1,60 Euro. Je bent toch gek als je zelf spullen gaat staan uitwassen? Daarna besluiten we één van de mooiste tempels van de stad te bezoeken en houden we een tuktuk aan. Morris weet niet wat hem overkomt. Hij vindt het helemaal geweldig. Mayra vindt het ook spannend.

De tempel waar we naar toe gaan is de Wat Phra Singh. Een erg indrukwekkende tempel. De kinderen zijn ook onder de indruk en gaan volledig met ons mee in de rituelen, zoals schoenen uitdoen en niet schreeuwen en spelen in de tempel. Wat we vooral meegeven is dat we respect tonen aan de Boeddha van de ‘Wat’, door te knielen en onze handen te vouwen en voorover te buigen. Wij hebben bij een meisje in het hotel eerst navraag gedaan over wat voor soort kleren gebruikelijk zijn om in een tempel te dragen. We zijn dan ook gekleed in een lange broek en Marjan heeft een sjaal om haar schouders geslagen. Marjan legt uit aan Mayra dat ze het eerste stukje achteruit moet lopen net als de andere mensen. Mayra doet dit keurig en loopt zo door tot de uitgang zo’n 50 meter verder… Eenmaal buiten houdt ze het achteruit lopen stug vol en heeft dit nog minstens 10-15 minuten vol gehouden. Leuk zo’n eigen willetje.

In de tempel staat een wassen beeld van een monnik die in trans lijkt te zijn. We hebben een hele tijd naar de beste man zitten kijken en komen er niet uit of hij echt was of niet. Een Thaise toerist geeft ons later uitsluitsel; het is toch echt niet meer dan een wassen beeld. Dat wij hier zo over twijfelen maakt op Morris en Mayra indruk, want even later vraagt Morris aan Marjan nog heel specifiek of die meneer nou echt was en Mayra vraagt in een bijgebouw ‘is hier ook zo’n meneertje?’.

We besluiten vanuit de tempel over de zondag-nachtmarkt naar ons hotel te lopen. Dit schijnt echt dé markt te zijn van Chiang Mai. We hebben het allemaal naar onze zin en hebben allerlei leuke souvenirs gekocht en eten heerlijke Thaise gerechten in een restaurant aan de markt. De Thai zijn helemaal verknocht aan Mayra. Morris is ook wel leuk en tovert bij de Thai wel een glimlach op hun gezicht, maar bij het zien van Mayra smelt menig Thais hart en krijgt ze alle aandacht. Bovendien hebben we de kids geleerd om ‘sawadee (kha of khrap afhankelijk van wie het zegt – vrouw/man)’ te zeggen, wat hallo in het Thais betekent en dan doet ze soms ook nog keurig haar handjes op elkaar voor de borst en maakt een kleine buiging. Als de Thai nog niet verkocht waren, dan zijn ze dat hierdoor wel. Mayra geniet duidelijk van alle aandacht en staat vaak hele verhalen te vertellen aan alle mensen op de markt die het maar willen horen.

Morris wil graag een groen glazen olifantje hebben die hij eerder heeft gezien om te laten zien op school als hij terug is in Nederland. Niet het meest geschikte souvenirtje, maar als hij dat wil, waarom niet. Uiteindelijk vinden we het olifantje dat hij zoekt en is Mor erg blij. Na een duidelijke waarschuwing dat als hij het laat vallen het olifantje stuk is, laat hij het olifantje binnen dertig seconden vallen… Huilen natuurlijk. Later zien we een marktkraampje met allerlei gefrituurde insecten, van meelwormen tot sprinkhanen. Ik had van tevoren aangekondigd dat ik zoiets wel wilde proberen, dus ik eet na enige aarzeling een sprinkhaan op. Marjan en de kids waren aardig onder de indruk dat ik dit ook daadwerkelijk heb gedurfd.

Terug in ons hotel gaan de kids slapen en besluit Marjan nog een klein rondje over de markt te doen. Uiteindelijk komt ze heel vrolijk en voldaan terug na een voet(reflex?)-massage van een half uur en met nog meer souvenirs. Doordat Marjan de laatste klant was heeft ze bovendien ook nog alle aandacht gekregen van de andere masseurs die de andere ledematen en nek van haar hebben behandeld. Ze had aan beide voeten een dame, aan nek en schouders en linkerarm een man en aan de rechterarm ook een (charmante homo-) man.

 

Naar de dierentuin

Maandag 14 december. Chiang Mai, Thailand.

Rond half twaalf gaan we met de tuktuk naar de dierentuin. De kids vinden dit weer prachtig. De Chiang Mai Zoo blijkt een grote dierentuin te zijn waar alle Thai zich laten vervoeren in een busje. Wij besluiten te gaan lopen, want dat busje rijdt wel erg snel door bij alle leuke dieren. Natuurlijk is dit wel weer zweten. De temperatuur in Chiang Mai is trouwens heerlijk. ’s Avonds koelt het een beetje af. Overdag stijgt het kwik wel weer tot een graad of 30, maar het voelt niet zo enorm warm aan en er is regelmatig een licht verfrissend briesje. Wel even wat anders dan momenteel rond het vriespunt in Nederland. We lopen dus best veel, maar zien ook veel bijzondere dieren. (Witte) tijgers, panters, leeuwen, veel soorten apen en nijlpaarden en nog veel meer. De hoogtepunten zijn wel de olifanten en de giraffes. We mogen voor een klein bedrag deze dieren bananen voeren.

De olifanten dwingen toch wel respect af en Morris laat zich niet overhalen om samen met Marjan of mij de olifant een banaantje in z’n slurf te stoppen. Mayra is iets dapperder en durft dit wel samen met papa. Morris en Mayra durven wel samen met een van ons de giraffes een banaantje te geven. Ook best dapper. Wel erg leuk dat dit kan in een dierentuin. De vertrekken zijn meestal nogal beperkt en het meest schrijnende is een olifant die in een soort hek staat van tien bij tien meter. Deze olifant kan je ook voeren, maar door zijn herhaalde stapjes voorwaarts en achterwaarts is het ons snel duidelijk dat deze olifant door zijn beperkte leefruimte niet meer geestelijk 100% is. Vooral Marjan is hier van onder de indruk. Hier willen we eigenlijk niet aan meewerken, maar het enige wat we kunnen doen is niet meedoen en meebetalen om de olifant te voeren, waardoor dit misschien ooit eens ophoudt te bestaan.

We bezoeken ook nog het aquarium. Dit is een nogal on-Aziatisch gebeuren, erg strak en goed aangelegd. Morris heeft duidelijk een zwak voor vissen. Hij is de hele tijd dat we binnen zijn nogal over z’n toeren. Hij holt van het ene aquarium naar het andere. Helemaal te gek. ‘Mama of papa kom eens kijken hier is een hele grote/bijzondere/lange/mooie (noem maar op) vis’. Ons plan is eigenlijk om na een paar uurtjes nog een tempel te bezoeken in de bergen, maar de dierentuin heeft zo veel tijd gevraagd dat dit er niet meer in zit. Sterker nog, we hebben nog niet eens de hele dierentuin gezien. Uiteindelijk gaan we om vijf uur in de songthaew richting hotel.

In de songthaew terug naar het hotel zitten nog twee gezinnen met kinderen. Een Nederlands en een Canadees gezin. We kletsen erg leuk met beide gezinnen en Mayra slooft zich weer flink uit door in het Engels en Thais te tellen. Het is inmiddels de derde keer in de afgelopen dagen dat we het Nederlandse gezin tegenkomen.

 

Tijger aaien en olifantje rijden

Dinsdag 15 december 2009. Chiang Mai, Thailand.

De volgende ochtend zijn we redelijk vroeg wakker. We willen eigenlijk bij een tijger- en een olifantenpark kijken vandaag. We weten echter nog niet hoe ver dat precies is en hoe we het beste hier naartoe kunnen gaan. De kinderen zijn helemaal gek van de tuktuk, dus regelen we een tuktuk die ons voor minder dan tien Euro de hele rest van de dag naar deze parken zal brengen. Onze chauffeur blijkt een goed Engels sprekende man te zijn die hier en daar ook een beetje als gids fungeert.

We gaan eerst naar het Maesa Elephant Camp. De man van de kaartverkoop geeft aan dat we beter binnen de kaarten voor een olifantenrit kunnen kopen. Dit blijkt een goede zet, want binnen kunnen we plotseling wel alle vier op één olifant. Dat scheelt dus weer. We besluiten om maar een halfuurtje te gaan rijden, omdat het om de ervaring gaat. Het opstappen is handig geregeld. We lopen een platform op waardoor je op gelijke hoogte staat met de olifanten. Opstappen is dus zo gebeurd en we zitten in het stoeltje voor we er erg in hebben. Onze olifant is 48 jaar en is een flinke jongen, hij weegt 1000 kilo. Het lopen gaat lekker rustig en je wordt comfortabel heen en weer gewiegd. Heuvel op en af voelt wel wat raar omdat je dan nogal naar achter en naar voren hangt. Onderweg stapt onze gids zelfs nog even af om met onze eigen camera een paar foto’s te maken. De kinderen vinden het erg leuk en we hebben er een paar vet stoere foto’s bij.

Na het ritje eten we eerst een hapje in het restaurant. Daarna lopen we snel naar het baden van de olifanten in de rivier. Vanuit de rivier gaan de olifanten naar het centrale veld om een showtje weg te geven. Ze laten olifanten voetballen, schilderen en allemaal kunstjes doen. Het lijkt dat de olifanten hier plezier in hebben, maar ik weet het nog niet zo zeker. Ook hier zien we soms erg korte kettingen en vreemd gedrag van een aantal olifanten. Maar zonder hier al te veel bij na te denken is de show best vermakelijk.

Na de show gaan we weer richting tuktuk, waar we na een korte rit weer uitstappen bij Baan Tong Luang. Dit is een nogal toeristisch dorpje, gesponsord door de Thaise overheid, waar een aantal bergstammen bij elkaar zitten in traditionele outfit, bezig met traditionele activiteiten. Het is dus allemaal niet echt authentiek, maar we vinden met name het ‘in het echt’ zien van een longneck vrouw toch wel de moeite waard.

Daarna gaan we snel weer verder naar het Tiger Kingdom. Het is een aardige verzameling tijgers, met als speciale attractie dat je de tijgers mag aaien…! We wisten dit natuurlijk van tevoren en hadden ons voorgenomen om alleen de babytijgers te gaan aaien, want het blijven toch ontzettend sterke wilde dieren. Dit is ook het enige wat de kinderen mogen doen. Eenmaal binnen ziet het er allemaal wel erg gemoedelijk uit met de grote tijgers. Tegen beter weten in besluit ik toch dat ik ook een grote tijger wil aaien. Na een korte instructie ga ik hun gebied in. Er zijn ruim voldoende verzorgers en ik wordt direct naar een liggende tijger geleid en mag hem aaien. Alleen het achterste deel, ik mag niet aan de kop zitten, omdat hij anders misschien met mij wil stoeien. De begeleider maakt een paar foto’s met onze eigen camera. Geweldig! Ik ga ook nog twee andere tijgers aaien. Vreemd genoeg voel ik me geen moment bang.

Na mijn avontuur zijn de drie M’en aan de beurt. De babytijgers (2-5 maanden) zitten in een verblijf en na het wassen van de handen mogen Marjan, Morris en Mayra hen aaien. Dit is wel een beetje spannend, maar ook erg leuk. De tijgertjes zijn net als poesjes erg speels. Ik mag van buiten het verblijf door de open ramen foto’s maken. Morris zegt ’s avonds dat hij dit het allerleukste van de dag vond. Mayra vond het olifantje rijden het leukst.

Na Tiger Kingdom gaan we met de tuktuk naar huis. We zijn mooi op tijd weer in ons hotel vanavond. Vlak bij het hotel lopen we nog dat andere Nederlandse stel tegen het lijf. Zij zijn vandaag wezen fietsen met hun kinderen en dit is prima bevallen. Met hun feedback en het internetadres hebben we vanavond telefonisch geregeld dat we donderdagochtend met z’n allen gaan fietsen.

 

Tempels en parasollen

Woensdag 16 december 2009. Chiang Mai, Thailand.

Vandaag wil Marjan graag naar een parasolfabriek. Van andere reizigers (van de ‘verre reizen met kinderen’ website) hebben we gehoord dat dit de moeite waard is en dat je hier voor weinig een kledingstuk kunt laten beschilderen. Natuurlijk zijn we weer later op pad dan gepland, maar rond een uur of twaalf stappen we in de songthaew die ons naar de fabriek brengt.

Mayra valt lekker in slaap, leunend op mijn been. Het parasolfabriekje stelt helaas niet zo veel voor. Twee vrouwen zitten voor een winkel wat te werken aan parasolletjes. De één biedt gelijk aan iets te beschilderen. We zijn voorbereid op pad gegaan en toveren gelijk twee witte shirts uit onze tas. Voor een paar Euro tekent ze een mooie draak op Morris’ shirt en een vlinder op Mayra’s shirt. We zijn er eerlijk gezegd behoorlijk van overtuigd dat ‘ze’ eigenlijk een ‘hij’ is. Maar dit doet natuurlijk niets af aan haar (of zijn…) kunstwerk. Met verf en gouden tubetjes en iets wat op nagellak lijkt maakt ze in een paar minuten indrukwekkend mooie tekeningen voor de kids. We kijken nog even in de bijbehorende winkel en besluiten nog twee mooie parasollen te kopen.

De chauffeur van de songthaew is op ons blijven wachten en aast op de terugrit. De aardige mevrouw uit de winkel zegt echter dat de juiste kleur songthaew ons voor de helft van het geld terug naar Chiang Mai brengt. Jammer voor hem dus en binnen een paar minuten stappen we in de witte songthaew. We kopen op het station kaarten voor onze geplande treinrit komende vrijdag. Vier kaartjes, zodat we niet te veel bij elkaar op schoot hoeven zitten.

We eten nog een hapje bij een restaurantje en pakken een andere songthaew om ons naar Wat Doi Suthep te laten brengen. Dit is een tempel in de bergen buiten Chiang Mai op een hoogte van ruim 1600 meter. De weg is behoorlijk bochtig, maar we zijn er snel. Onderaan de berg staat een mooi Boeddha beeld. Onze chauffeur toetert drie keer als we langs het beeld rijden en maakt een biddende beweging. We hopen dat het helpt.

Wat Doi Suthep is een mooie tempel, maar wel erg toeristisch. Door alle toeristen is er ook meer lawaai en onrust. Hierdoor heeft de tempel niet de mystieke sfeer die we bij de andere tempels wel hebben gevoeld. De minder respectvolle sfeer heeft ook duidelijk invloed op de kinderen, want ze lopen behoorlijk druk te doen en zijn moeilijk in bedwang te houden. Jammer genoeg wordt de prachtige goudkleurige chedi momenteel gerestaureerd. We zijn wel getuige van een aantal rituele handelingen, zoals het vijf keer rond de chedi lopen, het uitschudden van stukjes die je lot bepalen en het aan de klepels trekken van een hele rij met bellen voor geluk. Morris en Mayra hebben erg hun best gedaan om aan dit laatste ritueel mee te doen en hebben dapper alle bellen geluid.

Weer bij de ingang, 350 treden lager en een ijsje rijker, zien we in eerste instantie onze songthaew niet staan. Gelukkig staat hij gewoon een stukje verderop. Marjan laat zich later op de avond op advies van Els nog lekker een uurtje masseren bij de overburen in een massagesalon. Ze komt als herboren  terug in onze hotelkamer.

 

Als echte Nederlanders

Donderdag 17 december 2009. Chiang Mai, Thailand.

Onze laatste dag in Chiang Mai gaan we (als echte Nederlanders) fietsen. ’s Ochtends om half negen worden we opgehaald bij ons hotel en lopen we een klein stukje naar een nabijgelegen parkeerplaats waar de fietsen staan. Het zijn prima fietsen/mountainbikes die niet onder doen voor onze Nederlandse fietsen. Mayra gaat in een kinderzitje en Morris kan kiezen tussen een soort aanhangfiets of een fietskar.

Fietsen in Thailand is leuk. Je moet niet te veel rekenen op voorrang en ze rijden hier aan de andere kant van de weg, maar verder is het prima te doen. ’s Ochtends vroeg is het nog rustig in Chiang Mai en we zijn snel de stad uit. We komen door de rijkere en armere buurten ten zuiden van Chiang Mai en zien zo wel een stukje echt Thailand. We stoppen bij een mooie Wat en maken weer de nodige foto’s. Morris vindt de aanhangfiets geweldig en heeft behoorlijk meegetrapt. Op sommige momenten hoef ik helemaal niet zelf te fietsen omdat de kleine man dapper zit te trappen en het wedstrijdje met Marjan en Mayra wil winnen.

Onze gids (Nai) van het Belgische bedrijf Click and Travel is Thais en is een vriendelijke, eerlijke jongen. Hij vertelt veel over lokale gebruiken, met name van de Boeddhistische monniken. Hij is zelf een monnik geweest van z’n twaalfde tot ergens begin twintig. Hij legt uit hoe we ons eigenlijk moeten gedragen in een tempel en stelt het duidelijk op prijs dat we graag echt willen weten hoe het zit en dat we in het ritueel mee willen doen.

Bij een volgende tempel staat een soort vlechtwerk. Het moet een grote kip worden voor een crematie van een belangrijke monnik. We zijn natuurlijk geïnteresseerd over het hoe en wat. Het blijkt dat die monnik al drie jaar in de tempel ligt te wachten op zijn crematie. De dode monnik ligt in een glazen kist en ziet er nogal opgedroogd uit. Over zijn gezicht ligt een laagje bladgoud, maar aan zijn voeten kun je duidelijk zien dat het een echt mens is (geweest). Het maakt veel indruk op ons en Mayra legt de link met Sneeuwwitje, maar weet wel te vertellen dat deze meneer echt dood is.

We fietsen nog langs een oude leprozenkolonie waar nu ouderen en gehandicapten worden verzorgd. Vlak voor het einde van de fietstocht gaan we nog ergens in een lokale tent langs de weg eten. Mayra heeft het op één of andere manier niet naar haar zin en dit resulteert in een reuze huilbui. We kunnen moeilijk bij Mayra peilen wat er echt aan de hand is, maar als we zeggen dat de fietstocht bijna is afgelopen en we weer naar het hotel gaan wordt ze rustiger. We denken dat ze er een beetje genoeg van had. Steeds weer stoppen om dingen te bekijken. Ze wil terug naar ‘huis’, zoals we onze hotelkamer al regelmatig noemen. We hebben in totaal denk ik toch zo’n dertig kilometer gefietst.

’s Avonds pakken we onze tassen weer in, want morgen gaan we met de trein naar Ayutthaya. We nemen ons voor om het hier nog wat rustiger aan te doen, zodat de kinderen goed hun rustmomenten krijgen. Het is nog een beetje lastig de goede balans te vinden, maar we hebben het allemaal prima naar onze zin.

 

Treinen op z’n Thais

Vrijdag 18 december 2009. Ayutthaya, Thailand.

We vertrekken al voor achten met de songthaew richting treinstation, omdat het verkeer wel eens druk kan zijn. Bij het instappen zegt Mayra spontaan ‘dag huisje’ naar ons hotel. Het is ‘toevallig’ niet druk (kan wel eens te maken hebben dat het songthaew tarief voor acht uur ’s ochtends hoger is), dus we zijn even na achten al op het station. Dit is veel te vroeg, want de trein hoort pas om kwart voor negen te vertrekken. Bij navraag aan het loket blijkt dat de trein vertraagd is en naar verwachting rond tien uur (!) zal vertrekken. Uiteindelijk rijden we pas tegen twaalf uur weg uit Chiang Mai. Zo’n drie uur vertraging, dat begint goed. Bij het vertrekken vraagt Mayra zich hardop af of dit vliegtuig ook vleugels heeft. Lachen.

Het eerste deel van de treinreis verloopt vlot. De trein heeft behoorlijk de vaart er in. Mayra slaapt veel en haalt hiermee een beetje een achterstand in denken we. Na een paar uurtjes gaat de trein erg langzaam. We zijn nog in een behoorlijk bergachtig stuk, maar om hier nou 30-40 kilometer per uur te gaan rijden lijkt ons ook wat overdreven. Bij een volgend station blijkt dat alle problemen nog niet zijn verholpen en zien we weer aardig wat monteurtjes in actie rond de trein. Uiteindelijk lijkt het erop dat het probleem gevonden en verholpen is. De trein rijdt nu behoorlijk door en we worden weer lekker door elkaar geschud. Morris valt ook in slaap. We rekenen nu uit hoe laat we dan in Ayutthaya zullen aankomen. We komen al snel uit op middernacht want we hebben dan intussen wel vijf (!) uur vertraging. Dit wordt bevestigd door de conducteur. Dit is dus wel een probleem, want onze bed&breakfast (B&B) sluit om tien uur en we hebben het telefoonnummer niet bij ons. Uiteindelijk komen we achter het nummer door mijn ouders in Nederland te bellen. De man die het hotel runt, zegt dat het geen probleem is en hij zal ons persoonlijk komen halen als we hem bellen als we op het station zijn.

We komen uiteindelijk inderdaad pas rond middernacht aan. Het uitstappen verloopt nogal hectisch en vindt twintig minuten eerder plaats dan de conducteur had aangegeven. We zijn bij het uitstappen even de controle kwijt. De conducteur loopt al met Mayra naar buiten, Marjan maakt Morris wakker en pakt hun spullen en ik ben nog druk bezig onze tassen te verzamelen als één van de (bediening)dames al de dagtassen naar buiten tilt. We staan nog maar net op het perron met al onze zooi en de trein rijdt, na het nodige zwaai- en aaiwerk naar de kinderen, al weer weg. We staan elkaar een beetje beduusd aan te kijken en hopen dat we alles hebben. Morris staat nog een beetje slaapdronken te tollen op het perron. Binnen een paar minuten staat onze gastheer met een indrukwekkende pick-up truck klaar om ons mee te nemen. In de tussentijd vermaakt Mayra de andere mensen op het perron. Uiteindelijk liggen de kids er rond één uur in na een lange vermoeiende dag. Wij na een welverdiende douche om half twee ook.

 

Feestweek

Zaterdag 19 december. Ayutthaya, Thailand.

Onze eerste dag in Ayutthaya is een rustige dag. Ons B&B is een traditioneel Thais houten huis. Het zijn eigenlijk drie huizen los van elkaar waar in elk huis twee gastenverblijven zijn gecreëerd. De huizen worden traditioneel veel in deze opzet gebouwd, omdat de families hier vaak met elkaar wonen. Het hele complex is gemaakt van hardhout en heeft een binnenplaats waar de kinderen zich prima kunnen uitleven. Er is een soort verhoogd plateau waar de kinderen heerlijk op kunnen gymmen. Onze directe buren zijn in Schotland wonende Belgen met twee meisjes, Laure en Sara van bijna 10 en 8 jaar oud. Morris en Mayra worden al snel vriendjes, maar helaas vertrekt dit gezin vandaag richting Chiang Mai. We hopen dat zij meer geluk hebben met de trein.

Vanmiddag zijn we naar een marktje in de buurt geweest. Morris heeft vandaag z’n draai niet echt. We kopen op de markt nog wat te eten en te drinken. Het valt wel op dat de sfeer in Ayutthaya duidelijk anders is dan in Chiang Mai. Het is hier onrustiger, er is veel meer lawaai en de mensen zijn wat minder toegankelijk. Pas als wij mensen in het Thais groeten lijken ze een beetje te smelten en groeten ze met een glimlach terug. Ook de aandacht voor onze kindjes is anders. De Thaise mensen hebben het meer met elkaar over onze kindjes in plaats van dat ze de kinderen zelf benaderen. Met name Mayra heeft echter geen klagen, want ze loopt regelmatig de filmster uit te hangen en loopt uitgebreid te dansen als er ergens muziek is. Mayra doet gewoon haar ding. De kinderen komen ook regelmatig op de foto. Maar vandaag werd dit op een bepaald moment ook Mayra wel een beetje te veel. Toen een Thai met de camera naar haar toe kwam zei ze duidelijk ‘nee’ en verschool zich achter de buggy.

Het is in Ayutthaya een feestweek en er worden elke avond grote shows gegeven bij een tempelcomplex vlak bij onze B&B. Wel even geluk hebben dat we dit net treffen. We gaan rond een uur of zes die kant op, maar de kaarten voor de show van half acht zijn helaas uitverkocht. De show van negen uur is voor ons te laat, dus we bestellen kaarten voor half acht morgenavond. We lopen nog wel het feestterrein over. Dit is een groot veld met allerlei kraampjes met eten en voorstellingen en heel veel mensen.

Morris is nog steeds niet in z’n hum. Hij wil eigenlijk van alles niks. Hij eet  ook nauwelijks iets, en het antwoord op elke vraag is ‘nee’. Bij het naar bed gaan besluiten we dat we vanaf morgen niet meer te maken hebben met de sippe Morris van vandaag, maar dat hij opstaat als ‘Super-Morris’. Dit lijkt hem wel wat en uiteindelijk wil Mayra ook wel zoiets en we besluiten dat zij dan vanaf morgen ‘Mega-Mayra’ is. We hopen dat Morris er morgen weer zin in heeft.

 

Feestje met oordopjes

Zondag 20 december 2009. Ayutthaya, Thailand.

De volgende dag gaat het weer een stuk beter met de kids. Omdat het avondprogramma al vast staat besluiten we het voor de rest van de dag rustig aan te doen bij ons B&B. De kinderen spelen lekker met andere, wat oudere, Franse kinderen. Ze spelen samen verstoppertje en zijn puzzels aan het doen.

Op het feestterrein eten we nog wat voordat we naar de voorstelling gaan. De voorstelling is een indrukwekkend schouwspel in het decor van de oude tempels. Heel veel mensen doen hier aan mee in prachtige kostuums. De meest indrukwekkende acteurs zijn de olifanten. Met z’n allen spelen ze de veldslagen uit de historie van Ayutthaya na onder begeleiding van harde muziek, mooi licht en vuurwerk. De kinderen vinden de show geweldig. Uit voorzorg heb ik hen wel oordoppen ingedaan. Dit beschermt hun jonge oortjes enigszins en haalt het schrikeffect een beetje weg. Uiteindelijk zijn we pas weer rond een uur of tien bij het hotel.

 

Op tempeltoer

Maandag 21 december 2009. Ayutthaya, Thailand.

Het is enigszins bewolkt. We besluiten dan ook op tempeltoer te gaan. We huren een tuktuk voor drie uren en laten ons naar drie verschillende tempelcomplexen brengen. Dit zijn allemaal oude tempels uit de vijftiende eeuw toen Ayutthaya erg groot was en de hoofdstad was van het toenmalige Thailand Siam. Een paar tempels zijn nieuwer. We zien een schouwspel in een tempel waar een hele grote Boeddha staat waar grote doeken aan worden geknoopt die de mensen daar kopen. Uiteindelijk worden de doeken over de hoofden van de mensen getrokken tot op de Boeddha. Weer een ritueel waar we vol bewondering naar kijken en aan deelnemen.

De andere tempels zijn ook indrukwekkend, maar het is inmiddels erg heet geworden en we besluiten rond een uur of twee weer richting hotel te gaan, waar de drie M’s even een schoonheidsslaapje doen. In het begin van de avond lopen we naar een restaurantje dat Marjan in één van onze reisgidsen heeft gevonden. Het is wat verder lopen dan gedacht en de wegen zijn hier zeker niet gemaakt voor voetgangers. Maar uiteindelijk vinden we het toch. Na een soort steeg komen we in een leuk restaurant met een terras aan de rivier. We zitten, praten en eten hier dan ook heerlijk met z’n vieren.

 

Levens gered

Dinsdag 22 december 2009. Ayutthaya, Thailand

Tijdens onze laatste dag in Ayutthaya lopen we eerst naar de Wat Mahatat tempel. Voor ons is een van de mooiste momenten hier het ingegroeide Boeddha hoofd. Het verhaal gaat dat dit hoofd is ingegroeid in de takken en mee omhoog is genomen en vast is komen te zitten in de boom.

Verder zijn de oude tempels wel leuk, maar we hebben er nu ook wel genoeg gezien. We laten ons naar een ander deel van Ayutthaya brengen waar ze misschien tassen verkopen, want bij het inpakken in Chiang Mai is de rits van onze grote reistas gescheurd. Omdat we dit niet graag willen meemaken als onze tas ergens tijdens transport in of uit het vliegtuig gaat, besluiten we dus maar een nieuwe tas te kopen. In de tassenwinkel hebben ze wel zo’n soort tas, maar lang niet in het formaat dat we zoeken, want de tentjes moeten er ook in passen. Dan nog maar even improviseren en hopen dat we in Bangkok meer geluk hebben.

Na het eten bij de KFC lopen we nog even over de markt. Dit is een lokale markt waar geen toerist te bekennen is. We gaan dieper en dieper de markt in en staan even stil bij een stal waar ze vis verkopen. Ik laat Morris palingen in een teil zien. Morris reageert een beetje schrikachtig, want het meeste wat ze verkopen leeft nog. De verkopers en marktbezoekers vinden dit erg amusant en binnen de kortste keren hebben we weer een aardige groep mensen om ons heen staan. De verkoopster haalt er van alles bij om indruk te maken. Een net met padden, allerlei soorten paling, vreemde vissen en een emmer met schildpadden. Uiteindelijk durft Morris een paling aan te raken, wat leidt tot een enthousiast gejuich van ons publiek. Ik besluit om twee schildpadjes te kopen als goede daad van de dag. Ze kosten ongeveer een euro per stuk en ze worden keurig in een plastic zakje gedaan. De dames hebben echter zo veel plezier in het hele gebeuren, dat ik ook de paling die Morris geaaid heeft nog mee krijg in een zakje met wat water. Door Morris zijn enthousiasme zijn ze nog niet klaar, dus net voor we verder willen lopen krijgt hij ook nog een zakje met twee kleine visjes in zijn handen gedrukt. Morris zo blij als een klein kind (o ja, dat is hij ook) en loopt trots verder over de markt en laat zijn visjes aan iedereen zien die het maar wil zien. Om grote teleurstellingen te voorkomen leggen we hem gelijk dat we die visjes echt niet mee op reis kunnen. Morris begrijpt dit, maar hij blijft even trots met zijn visjes zwaaien. We lopen verder over de markt en genieten van het echte Azië waar we hier duidelijk in verzeild zijn geraakt. Na de markt lopen Morris en ik samen naar de oever van de rivier om onze net aangeschafte schildpadden en paling de vrijheid terug te geven.

De schildpadjes ruiken het water en worden erg actief in het zakje. Ik haal ze er voorzichtig uit, want de verkoopsters gaven ons een duidelijke waarschuwing mee dat de schildpadden goed konden bijten en het zaak was je vingers uit de buurt van hun hoofd te houden. De schildpadjes en de paling nemen gretig hun vrijheid terug zodra ze in het water zijn. Alhoewel het goed voelt om een, in mijn ogen zeldzaam dier te redden, heb ik niet de illusie dat dit echt wat uitmaakt wat ik doe. Misschien leren de kinderen hier toch iets van. Morris vond het in elk geval reuze spannend. Mayra doet haar middagdutje in de buggy. Later in de middag lopen we een stuk terug naar het hotel. Onderweg begint Marjan zich echter een beetje slapjes te voelen en thuis in het hotel kruipt ze even onder de wol. Al snel blijkt dat ze toch ‘iets verkeerds heeft gegeten’ en zit even later op de knieën voor de wc-pot. Ze heeft veel last van de ongewenste bacterie en we hopen dat we morgen kunnen reizen. Rond middernacht knapt ze een beetje op en pakt nog een paar uren goede slaap mee. De volgende ochtend lijkt ze weer beter aanspreekbaar en heeft al weer aardig water gedronken en neemt voorzichtig een geroosterd broodje als ontbijt. Het was kort, maar heftig.

 

Naar Kanchanaburi

Woensdag 23 december 2009. Kanchanaburi, Thailand.

Om half twaalf stopt de auto voor het hotel die ons rechtstreeks naar Kanchanaburi gaat brengen. We hebben overwogen om per trein en bus via Bangkok te gaan reizen, maar met een kapotte tas hadden we daar niet veel zin in. Dus voordat Marjan die ongenode gast in haar maag kreeg hadden we de auto/taxi al geregeld. Dit komt nu dus wel heel goed uit.

Ondanks dat ik met de kinderen de achterbank moet delen met een buggy en een rugzak verloopt de rit vlot. De vrouwelijke chauffeur probeert ons nog een ander hotel aan te praten en is nogal chagrijnig als we hier niet op in gaan. De kinderen hebben een vreemde bui en lopen de hele reis te ouwehoeren en zijn niet echt voor rede vatbaar.

Het Oriental Kwai Resort ligt ongeveer een kwartier buiten de stad is in een woord prachtig. Strakke, ruime bungalows, prachtige omgeving, goede service en ga zo maar door. Dit resort wordt gerund door een Nederlands stel en de zorg die zij er in steken blijkt uit alles. Het is wel een beetje duur der dan wat we tot nu toe gewend zijn, maar het is geen verkeerde plek om de kerst te vieren. Nadat we lekker zelf gesneden jackfruit en mango op ons terras hebben gegeten, duik ik met Morris en Mayra het zwembad in. De kids zijn niet te houden en ondanks heftig klappertanden, willen ze eigenlijk niet uit het zwembad. Marjan praat met een ander Nederlands stel die in omgekeerde volgorde richting Ayutthaya reizen en geeft hun wat tips mee. ’s Avonds hebben we lekker gegeten in het resort en praten samen nog even op het balkon van onze bungalow.

 

Even helemaal niets doen

Donderdag 24 december 2009. Kanchanaburi, Thailand.

De volgende dag doen we helemaal niets, niks, noppes, nada. Na het ontbijt gaan we zwemmen en na de lunch weer zwemmen om uiteindelijk aan te schuiven bij het diner. De kinderen vinden het heerlijk en voelen zich erg zeker in het water dankzij de opblaasbare zwemvestjes die we hebben aangeschaft. Voor als er eens geen zwemvesten in een boot zouden zijn. Met die vestjes kunnen ze zelfstandig dobberen en gaan zelfs dapper met ons een rondje in het diepe zwemmen. Morris heeft niet zo veel vet op z’n botten, dus die wordt redelijk snel koud en zit dan te klappertanden, maar Mayra heeft nauwelijks last van de kou. Wel lekker zo’n dagje,

Het begint mij al een beetje te benauwen, omdat het percentage Nederlanders hier weer erg hoog is. Ook het resort-gehalte is hoog. ’s Middags worden we erop gewezen dat ze een speciaal diner-programma hebben met de kerst en of we hier aan mee willen doen. Marjan zegt al snel ‘Ja’, maar als we het er later over hebben vinden we het behoorlijk prijzig en zitten we eigenlijk ook niet op een avondje met al die andere Nederlanders te wachten. Dat kan thuis ook. Maar aan de andere kant is het ook wel weer relaxt. We besluiten tweede kerstdag wel mee te doen en eerste kerstdag er zelf op uit te trekken. Het diner op kerstavond is wel relaxt. Eerst gaan we met de kids naar het restaurant en eten wij een paar appetizer loempia’s mee en als de kinderen slapen gaan wij samen relaxt dineren met de babyfoon; heerlijk om zo’n moment samen te hebben.

 

Eerste kerstdag in Kanchanaburi

Vrijdag 25 december 2009. Kanchanaburi, Thailand.

Op eerste kerstdag pakken we na het ontbijt onze spullen en gaan we per longtail boot naar Kanchanaburi. Het is wel wat duurder dan een taxi, maar het is zeker een belevenis. Een Thaise meneer komt na een paar minuutjes wachten aan de waterkant met een prachtig uitziende longtail boot aanmeren. De kinderen doen snel hun zwemvestjes aan en dan beginnen we langzaam stroomafwaarts te pruttelen. Maar als we eenmaal richting midden van de rivier gaan, gaat het gas open. Geweldig! Achterop de boot ligt een zwaar viercilinder motorblok met een lange as met schroef vanaf de krukas zonder enige vorm van demping op de uitlaat. Met een enorme bak herrie scheren we stroomafwaarts over het water. Ik schat dat we ruim 60-70 km/h varen op sommige stukken. We vinden het alle vier geweldig.

We leggen uiteindelijk aan bij een schamele steiger naast de beroemde brug over de rivier Kwai. Eenmaal aan wal gaan we de trappen op naar de brug en lopen een stukje de brug op tussen de rails. De brug is op zich niet speciaal en ziet er uit als vele andere spoorbruggen, maar de historie is hier het verschil. De aanleg van de brug tijdens de Tweede Wereldoorlog is grotendeels door Japanners gedaan. Het werk is echter uitgevoerd door de krijgsgevangenen van de Japanners, waaronder vele Nederlanders. Bijna 200.000 mensen zijn bij de aanleg van de spoorlijn en de brug om het leven gekomen als gevolg van ziekte en uitputting.

We besluiten om hierna naar het Birma-Thailand Railway Centre te gaan. Volgens de LP is dit een goed startpunt om informatie te krijgen over de aanleg van de spoorlijn. We lopen een stuk die kant op, maar helaas verkijken we ons op de afstand en haal ik een paar nummers door elkaar. Na meer dan een uur lopen zijn we er. Tuktuks zijn hier vreemd genoeg niet. Bij het Birma-Thailand Railway Centre (museum) aangekomen nemen we eerst maar even rustig koffie, en de kinderen een ijsje. Morris heeft zo flink gelopen dat hij het dubbel en dwars heeft verdiend. Mayra heeft geslapen maar die kan natuurlijk geen ijsje missen en lust dat ook altijd wel.

Het museum is informatief, vertelt het verhaal en heeft veel originele voorwerpen uit die tijd, maar valt qua afmeting wat tegen. Naast het museum is een oorlogsbegraafplaats die we willen bezoeken. Op deze begraafplaats liggen heel veel Nederlanders die zijn gestorven als krijgsgevangenen die aan de spoorlijn moesten werken. Met name de Nederlandse namen en de grote hoeveelheid graven maakten op ons veel indruk.

Na dit bezoek wilden we naar een paar tempels gaan kijken die zo’n 13 km verderop liggen. Maar zo gemakkelijk vervoer was te regelen op de andere plekken waar we tot nu toe hebben gelogeerd, zo moeilijk lijkt het te zijn in Kanchanaburi. Geen lege taxi te vinden, geen songthaews’s en geen tuktuks. Uiteindelijk  zijn we met een brommerzijspan meegereden naar een restaurant aan het water om ons vervolgens naar het hotel te laten brengen. Het brommertje wat we in eerste instantie aanhouden is wel een unieke verschijning. Het brommermannetje heeft een kerstmuts op en in zijn brommerzijspan heeft hij een muziekinstallatie gebouwd en rijdt rond met kerstmuziek. Uiteindelijk brengt een collega brommerzijspantaxi ons. Het brommermannetje wacht tot wij klaar zijn met eten.

Wanneer we zitten te wachten op ons eten voltrekt zich een vreemd schouwspel op het water. Een vreemd fenomeen in Kanchanaburi is dat er ’s avonds luidruchtig op los wordt gefeest op partyships, met name door de Thaise toeristen. Dit hadden we al gelezen, maar hoe dit er uit ziet is wel uniek. De partyships zijn een soort megawoonboten op lange drijvers die worden voortgetrokken door Kameleon-achtige, erg krachtige sleepboten. Een indrukwekkend gezicht dat zo’n klein bootje zo’n drijvend restaurant meeneemt voor een feesttocht op de rivier. We zijn te vroeg voor de herrie, maar we kunnen ons levendig voorstellen dat je niet blij bent als je in de stad logeert en er elke paar minuten zo’n feestboot voorbij komt met de geluidsinstallatie op 10+.

Ik bestel het eten en Marjan gaat met Mayra even een toilet zoeken om haar luier te verschonen. Daar loopt ze een Thais meisje tegen het lijf die in best goed Nederlands begint te praten, dat is schrikken. Ze blijkt in België aan een uitwisselingsproject te hebben meegedaan en wil wel even kletsen. Mayra vind het allemaal best, welke taal ze ook spreken, ze wacht wel even en praat wel mee.

Het eten laat nogal op zich wachten en wordt in fases gebracht. Eerst gewokte groente/vlees, later de rijst en mijn soep komt helemaal niet voorlopig. Ik moet zeggen dat ik het behoorlijk had gehad met Kanchanaburi na onze taxi-zoektocht, maar nu mijn gerecht maar steeds niet komt wordt Marjan wit-heet en gaat naar het manager-mannetje en annuleert mijn eten. We eten allemaal lekker (maar geïrriteerd) van de gerechten die we tot nu toe hebben en gaan daarna snel weg.

Het is inmiddels donker geworden en het lijkt ons niet zo’n goed idee om met de brommertaxi naar het hotel te gaan. Bovendien blijkt ook dat het brommertaximannetje toch niet zo goed weet waar ons hotel is. Maar we weten inmiddels dat vervoer erg dun gezaaid is in Kanchanaburi, dus we laten hem niet zomaar gaan. Het kerstmutsbrommermannetje is inmiddels ook weer van de partij en we worden meegenomen naar een punt waar we een taxi ontmoeten die ons naar het hotel brengt. Het is hen nog steeds niet duidelijk waar ons hotel zit, maar door onze plattegrond en de hulp van wat mensen die als tolk fungeren komen we er uit. We betalen natuurlijk te veel voor de taxirit naar het hotel, maar we zijn al lang blij dat we weer terug zijn. We zijn het er wel over eens dat de brug en zijn verhaal indrukwekkend zijn, maar dat Kanchanaburi geen leuke stad is. We hebben het gevoel dat mensen hier niet écht vriendelijk zijn. Ze zijn niet erg behulpzaam en degene die behulpzaam zijn, doen dit wel overduidelijk voor de knikkers.

 

Warme klim naar watervallen en een echt kerstdiner

Zaterdag 26 december 2009. Kanchanaburi, Thailand.

Tweede kerstdag besluiten we naar de Erawan watervallen te gaan. Na het ontbijt gaan we zwemmen en rond half één stappen we in de taxi  naar de watervallen. Het is rit van een klein uurtje en de taxi is prima. De Erawan watervallen zijn eigenlijk zeven watervallen achter elkaar. De taxi wacht op ons en zal ons weer terug brengen.

De verschillende niveaus van de watervallen liggen op flinke afstand van elkaar. De plaatjes van niveau vijf zien er beneden erg mooi uit, dus we besluiten dit als doel  te nemen. Eerst moeten we al een aardig stuk wandelen voor we bij de watervallen zijn. Het is druk op de eerste en tweede verdieping van de waterval. We besluiten verder te klimmen. Morris klimt alles zelf. Mayra klimt het meeste zelf, maar bij de moeilijke stukken til ik haar. De trappen veranderen gaandeweg wel in rotsen en het wordt na het vierde niveau erg zwaar. We komen nog een Nederlands gezin tegen dat ook in ons resort logeert. Zij geven aan dat het nog wel een aardige klim is naar het vijfde niveau, maar we zetten stug door. Eenmaal bezweet aangekomen bij het vijfde niveau trekken we snel de kleren uit om even een duik te nemen.

Als we onze voeten in het water hebben, zien we al snel dat de visjes op ons af komen en aan onze voeten en tenen beginnen te sabbelen en voorzichtig te bijten (gelukkig zonder tanden). Het voelt erg vreemd, maar het kan verder geen kwaad. De kids vinden het eerst wel een beetje eng, maar even later spelen en zwemmen we lekker met z’n vieren bij de waterval. Rond een uur of vier komt de watervalwachter langs om de mensen naar beneden te sturen. Dit is een stoere man met een fluit en een katapult. Dit laatste is waarschijnlijk nodig voor de slecht luisterende zwemmers. De meeste mensen maken gelijk aanstalten om naar beneden te gaan en tegen de tijd dat wij al onze spullen bij elkaar hebben zijn we één van de laatsten.

Mayra zit in de draagzak en Morris loopt aan de hand van Marjan. Morris is nog een beetje koud en de coördinatie lukt daarom ook nog niet echt en hij struikelt een paar keer bijna. Ik voel me prima, dus ik besluit al snel om ook Morris maar te gaan tillen. Ik heb dus de hele weg naar beneden met Mayra op mijn rug en Morris op mijn buik gelopen.
Omdat het tweede kerstdag is heeft het resort een kerstdiner georganiseerd. Het kerstdiner is traditioneel Thais en we krijgen een overvloed aan gerechten voorgeschoteld. De meeste gerechten zijn lekker. We krijgen plakkerige rijst geserveerd in een dikke bamboestam die je zelf als een soort ijsje omhoog kunt drukken en van kunt eten. De kinderen vinden dit beide lekker en leuk. Mayra is druk met Mika. Dit is de dochter van anderhalf van Harold en Sascha, een ander Nederlands (Utrechts) stel dat een maand door Thailand reist. Mayra is erg enthousiast en begeleidt Mika door de hele tent. Soms is ze iets te enthousiast en duwt ze haar per ongeluk om. Ze noemt Mika haar zusje. Mika vindt de aandacht ook leuk en laat zich lekker begeleiden.

 

Bij het zwembad

Zondag 27 december 2009. Kanchanaburi, Thailand.

We besluiten onze laatste dag in het Oriental Kwai Resort niets te ondernemen en de kinderen lekker hun gang te laten gaan bij het zwembad. Ze spelen heerlijk in het zwembad totdat Morris’ lipjes blauw worden en spelen een potje ‘kroko loko’  om weer op te warmen. Zo nu en dan kunnen wij lekker kletsen of lezen. ’s Avonds eten we lekker in het restaurant van het resort waar Mayra en Mika weer samen spelen. Nadat de kinderen op bed liggen komen Harold en Sascha nog een biertje drinken op ons balkon. Erg gezellig. Nadat we ook de minibar van onze beide huisjes hebben leeggedronken gaan we naar bed.

 

De bus naar Bangkok

Maandag 28 december 2009. Bangkok, Thailand.

De volgende dag is onze vertrekdag. We moeten om twaalf uur de kamer uit, dus ik ga na het ontbijt nog even zwemmen met de kinderen en Marjan pakt onze tassen. Marjan is hier goed in en ik niet zo. Ik heb hier de rust niet zo voor en loop vooral in het laatste uur altijd te stressen.

We vertrekken om twaalf uur met het ‘140 bath-busje’ (bijnaam, omdat dit de prijs per persoon naar Bangkok is – ongeveer drie Euro) naar Bangkok. We betalen voor vijf personen, omdat we toch wel wat meer plek in nemen met onze bagage.. Het busje komt een kwartiertje eerder dan verwacht, dus snel de koffers bij elkaar zoeken. Harold en Sascha komen even onze kant op om afscheid te nemen. Jammer genoeg ligt Mika net op bed. Mayra is hierdoor behoorlijk aangeslagen en is erg teleurgesteld dat ze haar ‘zusje’ niet meer dag kan zeggen. Sascha vraagt aan Mayra of ze nog iets namens Mayra tegen Mika moet zeggen. Mayra kijkt erg teleurgesteld en nadat ze er even over heeft nagedacht zegt ze dat Mika haar pop wel mag hebben en maakt aanstalten om haar pop aan Sascha te geven. Natuurlijk doen we dit niet, maar het is wel indrukwekkend wat vriendschap voor haar betekent. We zijn erg trots. Als ik Mayra onderweg vraag of het wel verstandig is om haar pop weg te geven zegt ze: ‘Maar ik heb Bollo toch nog’ (Bollo is haar nachtknuffel). Ja, tegen die kinderlogica kunnen we niet op.

Het busje is een keurige minibus en hij brengt ons snel naar Bangkok. Onderweg raken we nog in gesprek met een Engels stel dat in Thailand op huwelijkseis is. De minivan zet ons ergens in het centrum van Bangkok af. We weten niet precies waar, maar volgens het verhaal is het niet ver van Kao San Road, de backpackersstraat van Bangkok. We regelen binnen een paar minuten een taxi naar ons hotel. Ik spreek eerst met de chauffeur af dat we op de meter rijden, maar als we net rijden probeert hij nog om een vaste prijs van 200 bath af te spreken. Ik zeg natuurlijk nee en uiteindelijk worden we voor 140 bath bij ons hotel afgezet. Door de files duurde de rit wel erg lang. Bovendien had ik een van onze grote rugzakken op schoot, omdat de kofferbak vol zat.

Het hotel waar we de eerste nacht in Bangkok verblijven is het Novotel Lotus. Bij binnenkomst is de ontvangst hartelijk. Een drankje en alle aandacht voor de kids. De kinderen krijgen zelfs een knuffel toegestopt. Morris een Jaguar en Mayra een zeehond. ‘Ik hou van zeehondjes zegt Mayra’, en beide kindjes zeggen netjes dankjewel in het Thais. Dat maakt weer erg veel indruk op het hotelpersoneel. Helemaal goed. Het hotel is verder redelijk standaard. Te standaard, maar we waren in eerste instantie deze nacht vergeten te boeken.

Nadat we zijn bijgekomen van de reis gaan we er nog even op uit. In Chiang Mai is de rits van onze grote tas serieus losgescheurd van de tas. Gelukkig konden we tot nu toe de half open tas goed meenemen, maar als we straks weer gaan vliegen moet er een goede oplossing zijn. De receptioniste bij het hotel is behulpzaam en legt Marjan uit dat er een goedkoop winkelcentrum op een paar kilometer afstand zit. We besluiten met de skytrain hier naartoe te gaan. Dit is een soort monorail, een meter of twintig boven het grondniveau. Geen last van files dus. Dit gaat prima, maar het is wel veel traplopen geblazen met de buggy.

Vanaf het eindstation moeten we nog door een druk stukje Bangkok lopen. We zijn aanbeland in de luxere kringen van Bangkok en het barst hier van de merkwinkels en kerst- en nieuwjaarspresentaties van allerlei grote merken. Heel veel kitsch en heel veel jonge mensen die zichzelf te mooi vinden. Nagenoeg iedereen die we tegenkomen heeft een mobiele telefoon aan zijn/haar oor of in de hand. Nadat we een broodje hebben gegeten en ons door de menigte hebben geworsteld, komen we bij het aanbevolen winkelcentrum. Dit is een groot winkelcentrum waar we al snel de tassenafdeling vinden. We kopen, na wat van de prijs te hebben afgedongen, een nieuwe grote reistas die zelfs nog iets groter is dan die we hadden voor omgerekend minder dan 25 Euro. We kijken nog wat rond in dit winkelcentrum en gaan een hapje eten bij een foodcourt. Je moet hier betalen met coupons die je centraal kunt kopen. Daarna kun je kiezen uit heel veel lokale gerechten. Niet helemaal een succes want het winkelcentrum gaat sluiten en uiteindelijk lopen we er als een van de laatsten weer naar buiten.

Eenmaal buiten besluiten we eens te kijken wat een tuktuk kost. De tuktukchauffeur wil ons erg graag vervoeren en wil ons wel voor 120 Bath naar het hotel brengen (begonnen op 200 Bath). Maar als we eenmaal goed en wel onderweg zijn blijkt dat hij niet heeft begrepen waar het hotel is. Er zijn blijkbaar drie Novotels in Bangkok, en hij rijdt naar soi (straat) 3 ipv 33…  Ik speel het spelletje mee, maar beloof hem niet veel meer geld. De tuktuk rit is nogal pittig. Hij manoeuvreert zich behendig tussen de auto’s door. De tuktuk lijkt behoorlijk veel vermogen te hebben en heeft de vaart er aardig in. Uiteindelijk geven we hem toch nog wat extra en rekenen we 190 Bath af. Misschien klopt zijn verhaal en misschien zijn we bij de neus genomen. Het is een leuk spel.

 

Fietsen in Bangkok

Dinsdag 29 december 2009. Bangkok, Thailand.

De volgende ochtend verhuizen we naar een ander hotel, het Legacy Suites Hotel. Dit hotel ligt twee straten verder dan het Novotel. We doen onze rugzakken op en de kinderen aan de hand en in de buggy en we besluiten dit stukje te lopen. Het is niet meer dan een paar honderd meter, dus dat lukt wel. Onze theorie om met maximaal drie stuks grote bagage te reizen gaat aardig op in de praktijk. Helaas moeten we nog een uur wachten voordat we in kunnen checken, maar na een broodje Subway (ja, in Bangkok is alles voor handen) checken we uiteindelijk in en verbazen ons over de mooie kamer.

Morris heeft bij Subway een blikken doosje gekregen van Coca Cola. Hij is meestal erg druk met verzamelen van allerlei dingetjes; van steentjes tot knopen. Hij is helemaal in de wolken met het doosje en allerlei spulletjes worden er in gedaan. Dat is Morris.

We hebben echt een soort slaapkamer, huiskamer en keukentje. Helemaal goed. We treuzelen net te lang en vertrekken weer naar het centrum voor de fietstocht door Bangkok die we een paar dagen eerder geboekt hebben. We pakken de eerste de beste tuktuk, maar al snel blijkt dat we bijna volledig stil staan, samen met al het  andere verkeer richting centrum. We balen dat we niet eerder zijn vertrokken. Na even getwijfeld te hebben laten we de tuktuk achter ons en kopen snel kaartjes voor de Skytrain. De Skytrain gaat over het verkeer en heeft geen last van de files. Dit gaat gelukkig vlot, maar uiteindelijk kan de Skytrain ons niet afzetten bij het hotel wat de afgesproken ontmoetingsplaats is voor de fietstocht. Dus na de Skytrain duiken we weer een tuktuk in. Het verkeer staat ook hier nog aardig vast, dus we komen uiteindelijk tien minuten te laat aan op de afgesproken ontmoetingsplaats. Maar in Thailand is dit niet echt een probleem en we krijgen lachend eerst een drankje aangeboden.

Nadat we zijn bijgekomen gaan we naar de fietsen. Het verhuurbedrijf is van Co van Kessel. Een Nederlander die al ruim dertig jaar fietstochten in Bangkok organiseert. De fietsen zien er in eerste instantie nogal krakkemikkig uit en kunnen het in de verste verte niet halen bij de fietsen waar we op hebben gereden in Chiang Mai. Na de testrit van Marjan wordt de eerste fiets door haar afgekeurd omdat er teveel slagen in de trappers en wielen zitten. De tweede fiets lijkt beter. Het zijn fietsen zonder versnelling en van een voor ons duister merk. Mijn fiets heeft ook een trapper met nogal een slag erin, maar verder rijdt hij goed. We gaan er voor met de kinderen achterop in het kinderzitje.

We hebben een privé-tocht met een gids voorop en een gids achter ons aan. Vanaf het begin duiken we allerlei kleine straatjes in en fietsen we over markten en door steegjes in Chinatown. Binnen de kortste keren zijn we volledig onze oriëntatie kwijt en kijken we onze ogen uit bij al het moois wat aan ons wordt getoond. We gaan van de vismarkt naar de groentemarkt, van de auto-onderdelenmarkt naar de bloemenmarkt. We fietsen overal tussendoor en proberen geen brokken te maken. In Thailand, maar vooral in Bangkok geldt in het verkeer dat de sterkste voorrang heeft. Als fietser op de markt kom je dus een heel eind, maar in de rest van het verkeer moet je er wel aan wennen dat je bijna nooit voorrang krijgt. De kinderen vinden het geweldig en worden veelvuldig toegesproken en toegeschreeuwd door de marktkooplui en de marktbezoekers. De meeste mensen kunnen hun handen ook niet van onze kids afhouden en een aai over hun bol of een knijpje in de arm komt veelvuldig voor. We gaan ook nog twee keer de rivier over; met fiets en al op een pontje.

De fietstocht duurt zo’n drie uur en we stoppen twee keer om even wat te drinken. Bij de tweede stop danst Mayra nog even met een paar Thaise kindjes en probeert Marjan hun ‘Jan Huigen in de ton’ te leren. Zo’n tien minuten voor het eind van de tocht begint Marjans fiets het te begeven. Hij trapt door en het is net of de ketting er af ligt. Na overleg zetten onze gidsen het zadel wat lager en gaat Marjan steppend verder. Even later doet hij het weer een beetje, maar de kwaliteit van de fietsen van Co is niet om over naar huis te schrijven. De fietstocht daarentegen hebben we alle vier als erg leuk ervaren. We gaan uiteindelijk met de taxi terug naar ons hotel. We slaan nog even wat boodschappen in en eten nog wat ‘thuis’ in ons hotel.

 

Meer Bangkok

Woensdag 30 december 2009. Bangkok, Thailand.

We komen nogal laat op gang. Na het ontbijt duiken we nog even de reisgidsen in om te kijken wat leuk is om te bezoeken in Bangkok. Uiteindelijk besluiten we naar het Grand Palace te gaan. Als we rond half twee een tuktuk chauffeur aanspreken  zegt hij dat het niet zo’n goed idee is, omdat het Palace om drie uur al sluit. We  besluiten naar een Elektronica winkelcentrum te gaan om nog een externe harde schijf te kopen om al onze digitale bestanden zeker te stellen. De opslagcapaciteit van de laptop is niet toereikend voor alle gigabytes van ons filmcameraatje.

De elektronica shopping mall blijkt een soort zes verdieping tellende HCC dagen te zijn, inclusief alle illegale software die je maar wil. Na een uurtje staan we weer buiten en gaan we met de Skytrain terug naar het hotel. Vlak bij het hotel eten we eerst nog pasta bij een Italiaan. Morris smult van zijn lasagne.

 

Oliebollen

Donderdag 31 december 2009. Bangkok, Thailand.

We ondernemen weer een poging een paar tempels te bekijken. Als we beneden bij de receptie van het hotel aankomen, vraagt de receptionist (nadat hij Mayra superenthousiast heeft begroet) wat we gaan doen. Helaas blijkt dat Bangkok, in tegenstelling tot Nederland, nagenoeg stil ligt op oudejaarsdag. Het verkeer met de stroom aan auto’s, taxi’s, brommers, tuktuks blijkt te zijn geminimaliseerd en de stoep is niet meer vergeven van de kleine ondernemers en de meeste winkelluiken zijn dicht. We lopen naar een valkbij gelegen park waar de kinderen zich uitleven in de (krakkemikkige) speeltuin. Het is erg broeierig en we besluiten een groot winkelcentrum in te lopen om af te koelen en wat te eten.

Ik heb vandaag mijn dag niet. Ik heb vanmorgen een grote aanvaring met Mayra gehad en ik mis de geborgenheid van thuis. Het helpt ook zeker niet dat het oudejaarsdag is. Eenmaal terug in de hotelkamer skypen we even met mijn vader en moeder die op het punt staan oliebollen te gaan halen voor oud en nieuw. Dit brengt mij op een idee. We gaan oliebollen bakken! Ik heb nog nooit oliebollen gebakken, dus we zoeken het recept op via internet. Daarna ga ik samen met Mayra boodschappen doen. Dit blijkt eenvoudiger dan gedacht en even later sta ik beslag te maken. De schalen zijn beperkt in ons hotelkeukentje. Tijdens het rijzen, rijst het beslag enthousiast over de rand. Misschien heb ik ook wel wat te veel gist gebruikt. Het bakken gaat prima en binnen niet al te lange tijd heb ik een aardige schaal oliebollen. Marjan haalt nog even suiker bij de 7/11 op de hoek en smullen maar. De smaak valt echter een beetje tegen. De smaak van het gist is duidelijk te proeven in de oliebollen, maar wie zegt dat de Thaise oliebollen net zo moeten smaken als de Nederlandse? We eten oliebollen op oudejaarsavond in Bangkok!

Het is voor ons verder een rustige, weinig spannende jaarwisseling. De kinderen slapen lekker door en wij drinken nog een koud Singha biertje voor de tv. Later die nacht rond een uur of drie wordt Mayra wakker en begint gelijk te spugen. Wel even schrikken. Maar snel naar de douche en even afspoelen, wat ze natuurlijk niet wil, maar wat toch echt wel een goed idee is, want het zit tot in d’r haar. Daarna lijkt het weer over te zijn en slaapt ze de rest van de nacht tussen ons in (wel zo fris).

 

Nieuwjaarsdag in Bangkok

Vrijdag 1 januari 2010. Bangkok, Thailand.

De hotelkamer van het Legacy Suites hotel is prima, maar het ontbijt in het hotel is zeer matig. We moeten vanmorgen minstens vijf keer vragen voor ze iets bijvullen in het buffet, variërend van glazen, borden tot brood. Erg jammer.

Mayra lijkt zich weer helemaal beter te voelen. Gelukkig maar. Rond het middaguur checken we uit. Er is nog even wat gedoe over de ontbijtkosten voor de kinderen, maar uiteindelijk is ook dat weer opgelost. We nemen een taxi naar het treinstation. Onze trein vertrekt pas om half zeven ’s avonds, maar we kunnen onze bagage hier wel tegen betaling achter laten. Even later pakken we een taxi naar Wat Phra Keo bij het Grand Palace. Dit is een nogal kleurrijke verzameling van allerlei tempels, gebouwen en chedi’s (torens).

We weten dat ze hier erg streng zijn op de kledingvoorschriften en zijn goed voorbereid op pad gegaan met lange pijpen en mouwen. Dat valt echter niet mee op een warme, windloze dag als vandaag. De toegang is vandaag gratis  en het stikt  hier van de mensen, voornamelijk lokale Thai. Het paleis blijkt vandaag helaas gesloten te zijn, maar we komen vast nog wel eens terug in Bangkok en dan moet er ook nog wat overblijven om te zien. Aan het einde van de middag laten we ons weer door een taxi (deze keer met een erg vriendelijke chauffeur) bij het treinstation afzetten.

 

Treinen en bussen

Zaterdag 2 januari 2010. Ao Nang, Thailand.

We hebben nog ruim de tijd, dus gaan we eerst nog wat eten in een tentje naast het station. De kinderen eten weer niet zo veel, ondanks dat we simpele rijst met kip voor hun hebben besteld. We worden hier wel een beetje kwaad over, omdat voldoende eten wel de basis is voor een goede gezondheid.

Als we het perron op lopen, staat de trein al te wachten. We vinden snel ons treinstel en klimmen metl onze kinderen en bagage aan boord. Het is een slaaptrein, dus de stoelen waar we eerst in zitten worden al snel omgebouwd tot bedden. We zitten twee aan twee. Elk aan een kant van het gangpad.

We besluiten de kinderen eerst bij elkaar te leggen in één bed, zodat wij nog even in het andere bed kunnen kletsen. De bovenbedden vertrouwen we niet met de kinderen. Mayra heeft overdag niet geslapen en geeft zich snel over. Morris beseft beter dat dit wel weer iets speciaals is, en na een uurtje komt hij nog steeds enthousiast met zijn hoofd langs het gordijntje om te vertellen dat er mensen terugzwaaien vanaf het station waar we net stil stonden. Een tijdje later geeft ook hij zich gewonnen en kijken wij nog even een filmpje op de laptop. We besluiten de kinderen samen in een bed te laten liggen en Marjan gaat op het andere lage bed en ik slaap boven de kinderen. Als we rond half twaalf willen gaan slapen is de trein al in volle rust. Het mannetje wat de bedden opmaakt zoekt overgebleven beddengoed bij elkaar en legt dit in de overgang tussen de wagons en gaat hier zelf slapen als een waakhond voor onze deur. Het kost wel wat moeite om ons over te geven en vertrouwen te hebben dat het goed gaat met onze kindjes en dat onze bagage nog volledig is na deze nacht.

Uiteindelijk slapen we best goed en worden rond een uur of zes gewekt door de bedrijvigheid in de trein als voorbereiding op het ontbijt. De kinderen zijn niet wakker geweest en trekken zich niets aan van de bedrijvigheid en slapen lekker door. Wij eten een slap broodje en een kop koffie als ontbijt en maken uiteindelijk de kinderen wakker als we er bijna zijn. Ze zijn helemaal vrolijk en Morris gelooft bijna niet dat wij ook hebben geslapen in de andere bedden.

Als we uitstappen moeten we met de bus richting Krabi. Bijna iedereen heeft al kaartjes voor de bus en loopt naar klaarstaande bussen. Wij hebben besloten het deze keer op de Thaise manier te doen en hebben niets geboekt. En ja, dat gaat prima. We worden naar een kaartverkoper geloodst en kopen kaartjes voor weinig om met de bus naar Krabi te gaan. Marjan koopt in eerste instantie vier kaartjes  met het idee dat we dan ook vier stoelen hebben, maar een andere busmedewerkers vindt het belachelijk dat we voor Mayra gaan betalen. Bovendien hebben we niet het idee dat een kaartje ook daadwerkelijk uitmaakt of je een stoel krijgt of niet. Uiteindelijk krijgen we het geld voor Mayra’s kaartje  terug.

Natuurlijk zijn we nu als laatste in de bus en moeten we de medewerking vragen van een paar mensen zodat we een beetje bij elkaar kunnen zitten, maar dat lost zich ook wel op. Het is een comfortabele bus, maar helaas moeten we na een klein halfuurtje uit de bus en overstappen op een andere. Niemand weet precies waarom, maar het is wel duidelijk dat als je naar Krabi wil, je moet overstappen. Door de zorg voor de kinderen en onze aanzienlijke hoeveelheid bagage zijn we natuurlijk weer als laatste in de bus, maar we hebben toch nog drie redelijke plekjes. De bus is echter heel wat minder luxe en blijkt eigenlijk een soort gewone lijnbus te zijn die vele malen stopt om mensen in en uit te laten. De kinderen slapen nog even een uurtje en we gaan er van uit dat het wel goed komt. En ja, uiteindelijk worden we na een busrit van zo’n vier uur afgezet in Krabi bij.

Nu moeten we nog naar Ao Nang waar onze homestay is. De busterminal is nogal achteraf en wij worden door de mensen die alles regelen al snel als oninteressant bestempeld, omdat wij ons logeeradres al geboekt hebben en niet alvast leuke uitjes willen boeken. Er wordt ons wel beloofd dat er snel een songthaew onze richting op zal gaan. We worden inderdaad  voor een paar Euro door een songthaew naar ons logeeradres gebracht, zonder problemen. Gelukkig kunnen we hier al terecht en gaan snel douchen om het reisstof van ons af te spoelen. We zijn erg trots hoe onze kinderen deze lange tussenreis zonder mokken hebben doorstaan.

 

Ons strandavontuur begint

Zondag 3 januari 2009. Ao Nang (Krabi), Thailand.

Ons logeeradres in Ao Nang is een Homestay. Meestal betekent dit dat je echt bij de mensen thuis bent, maar in dit geval gaat het gewoon over iemand die zijn huis heeft verbouwd in vier appartementen, waarvan hij er drie verhuurt en in de vierde woont. We zitten in het plaatsje zelf en niet in de kuststrook waar alle toerisme zich focust. Met een tuktuk kunnen we wel binnen een paar minuten aan het strand zijn, dus eigenlijk wel een goede combinatie. De homestay wordt gerund door Mr. Chang, een vriendelijke man die overdag in de duikshop werkt. Als we zijn opgefrist gaan we eerst bij een lokaal restaurantje twee huizen verderop eten. Aan het eind van de middag lopen we een stuk tot we bij Ao Nang Beach komen. Het is laag water en er liggen veel longtailboten in het water en op het zand. Ondanks dat het al richting avond gaat, zijn Morris en Mayra niet te houden om over het strand te hollen en door het ondiepe water te banjeren. Ze zijn ook erg vol van alle heremietkreeftjes die in veel soorten en maten over het zand schieten en menige heremietkreeft moet worden geïnspecteerd tussen de veilige vingers van papa.

Na een goede nacht in weer een echt bed (al was ons bed nogal hard), besluiten we weer naar het strand te gaan, maar deze keer om echt te zwemmen. Nadat een tuktuk ons naar het strand heeft gebracht komen we er al snel achter hoe het nou zit met al die longtailboten. Het is eigenlijk niet veel meer dan een taxidienst. Ze brengen continu mensen van en naar de verdergelegen stranden die moeilijk of niet te bereiken zijn over de weg. Wij besluiten op aanbeveling van de LP naar het Railey Beach strand te gaan. Samen met nog een stuk of zes anderen worden we hier keurig naar toe gebracht met de longtailboot. Tot frustratie van Morris hebben we wel een van de meest trage boten, maar toch vinden de kids het leuk. Qua strand hoopten we stiekem een beetje op een idyllisch stukje wit strand met palmbomen waar we in alle rust kunnen spelen en zwemmen. In de praktijk is het strand inderdaad mooi, maar qua drukte heeft het toch wel meer weg van Scheveningen.

De kinderen zijn helemaal blij en willen eigenlijk niet uit het water als we zeggen dat het even moet. Op de boot hadden de kinderen hun opblaasbare zwemvestjes aan, maar Marjan heeft nu ook de vlindertjes meegenomen. Die vlindertjes hebben wel wat minder drijfvermogen, maar binnen de kortste keren zijn ze hier aan gewend en Morris doet als erg zijn best om zo goed mogelijk te zwemmen en voor Mayra lijkt het bijna een tweede natuur. Ze loopt gewoon de zee in. Als ze niet verder kan lopen omdat het te diep wordt, dan probeert ze het toch door als het ware door te lopen en zo zwemt ze al hele stukken met haar vlindertjes om. Voor ons wel een teken dat we op moeten passen met zo’n drieste meid. In de loop van de middag beginnen de wolken zich wat op te stapelen en horen we in de verte onweer aan komen, dus varen we niet te laat weer terug naar Ao Nang. De zee is nu wel al wat ruwer geworden en we krijgen in eerste instantie wat spatten op ons, maar al snel worden we getrakteerd op een aanzienlijke douchebeurt. Mayra schrikt hiervan en moet een beetje huilen. Nadat Marjan haar ter bescherming van het water een handdoek heeft omgeslagen valt ze, moe van het zwemmen en spelen, pardoes in slaap op Marjan haar schoot. We eten in een restaurantje in Ao Nang nog Pad Thai met z’n vieren en gaan naar ons logeeradres waar de kinderen al heel snel in een diepe slaap zijn.

 

Een nat pak voor Marjan en Morris

Maandag 4 januari 2009. Ao Nang (Krabi), Thailand.

We besluiten het rustig aan te doen. Ik voel me niet helemaal 100% en besluit samen met Mayra een middagdutje te doen. Morris en Marjan gaan samen naar het strand. Helaas begint het in de loop van de middag weer te regenen. Morris en Marjan gaan snel uit het water en Marjan ondergaat onder toeziend oog van Morris een soort behandeling van haar voeten in een massagesalon. Morris vindt het allemaal maar wat interessant. Uiteindelijk laten ze zich thuisbrengen door een brommertaxi met zijspan. Ze staan als verzopen katten op de stoep.

 

Twee Mayra’s

Dinsdag 5 januari 2009. Ko Lanta, Thailand.

Een songthaew brengt ons naar de boot die ons in tweeënhalf uur naar Ko Lanta vaart. Aan boord worden we aangesproken door een Nederlandse vrouw die vraagt hoe Mayra heet. Het blijkt dat haar kleindochter ook Mayra heet. Al snel raken we aan de praat met het reislustige stel Paul en Miram die samen met moeder/schoonmoeder en hun twee kindjes Mayra en Mikai op reis zijn. Mayra en Mayra kunnen het erg goed vinden met elkaar en lijken al snel grote vriendinnen. De eerste naamsverwarring is er ook al als Miram aan (haar) Mayra vraagt of ze een hapje van haar banaan wil nemen die ze eerder had gevraagd. Onze Mayra antwoord prompt dat ze helemaal geen banaan wilde. De familie heeft nog geen logeeradres geregeld op Ko Lanta en besluit in eerste instantie met ons mee te gaan om te zien of ze nog bungalowtjes vrij hebben in Relax Bay. Dit blijkt helaas niet het geval te zijn en via de tuktuk chauffeur gaan ze naar een ander resort wat in de buurt ligt. We spreken af moeite te doen om elkaar in de volgende dagen op te zoeken.

Wij hebben ons verheugd op ons verblijf in Relax Bay. We zitten hier zeven nachten in een bungalowtje dat bijna op het strand staat. Bij binnenkomst ziet het er inderdaad wel relaxt uit. We krijgen eerst een drankje aangeboden en dan worden we naar onze bungalow geloodst. We staan iets verder van het strand af dan we hadden gehoopt, maar veel meer dan zo’n dertig meter is het ook niet, en het strand is hier erg mooi. De bungalowtjes zijn hutjes van hout en een soort rieten wanden en een palmbladeren dak. Het geheel getuigt niet van veel kwaliteit en ziet er een beetje krakkemikkig uit. Ook de badkamer is niet veel soeps. Er is niet zoals we tot nu toe steeds gewend zijn een airco, maar er hangt een ventilator aan de muur. Vanuit de kamer en het balkon kunnen we echter wel de branding horen.

Niet lang na aankomst begint het ook hier te regenen. Tegen de avond lopen we nog een stuk over het strand en zoeken schelpen en visjes. Vanaf het moment van binnenkomst heeft Marjan echter een slecht gevoel over Relax Bay. Het kakgehalte is hier nogal hoog en hoewel we nog geen Nederlanders zijn tegengekomen zou de gemiddelde Gooise blonde hier niet opvallen. Ook het personeel is niet echt vriendelijk en je moet goed je best doen om hun aandacht te krijgen als je iets wil bestellen. Zelfs de kinderen worden hier niet overladen met aandacht. Maar het belangrijkste wat we missen is ‘Thailand’. We hebben op geen enkele manier het gevoel meer in Thailand te zijn. Morris slaapt op een extra bed in de kamer en Mayra slaapt onrustig door de warmte in haar tent, maar in de loop van de avond koelt het een beetje af en we slapen best goed, ondanks de slechte bedden.

 

Genieten aan het strand

Woensdag 6 januari 2009. Ko Lanta, Thailand.

Het ontbijt is een best goed georganiseerd buffet met vers fruit en brood. We eten er lekker van. Morris is niet te houden en wil naar het strand. Het weer lijkt opgeknapt, dus snel de zwembroeken aan en naar het strand. Net voor ik met de kinderen een wedstrijdje wil doen wie het eerst in het water ligt, komen Paul, Miram en de rest aangelopen. Ze zitten in een huisje verderop wat verder van het strand af en zijn met de tuktuk naar ons toe gereden. De kinderen beginnen gelijk te spelen en wij beginnen gelijk te kletsen. Helemaal gezellig.

Na een tijdje wil Paul nog even bij het resort naast ons gaan kijken. De tuktuk chauffeur wilde hun gisteren niet naar dit resort brengen omdat het niet geschikt zou zijn voor kinderen (lees: hij hier geen commissie krijgt). We lopen het resort op en een medewerker laat ons een bungalow zien. Een prachtig ruime, nieuwe bungalow met nette badkamer. Even later staan we bij de receptie en kijken wat de prijs en de beschikbaarheid is. De volgende dag kunnen Paul en Miram en hun familie terecht voor een redelijk bedrag, wat Paul ook gelijk aangrijpt. De bungalows en de sfeer die dit resort, het Lanta Marina Resort, uitstraalt staat mij ook erg aan, dus ik informeer naar de beschikbaarheid voor de dag erna. Het blijkt dat ze ook voor deze dag een grote bungalow beschikbaar hebben voor minder dan de helft wat we betalen in Relax Bay. We hebben een deel van het bedrag in Relax Bay inmiddels aanbetaald, dus met een snelle rekensom bedenk ik of de schade beperkt blijf, en dat blijkt het geval, dus boek ik voor ons ook een kamer vanaf de achtste. We zijn helemaal blij en keren trots terug naar onze gezinnen met het goede nieuws.

Rond een uur of twee beginnen we allemaal toch wel een beetje honger te krijgen en we besluiten naar een tentje verderop op het strand te gaan om te gaan lunchen. Dit tentje wordt gerund door een stel Ieren en ziet er erg relaxt uit (meer relaxt dan Relax Bay…) met een beetje reggae-achtige muziek en hangmatten en een soort lounge-platform voelen we ons prima op ons gemak. We gaan massaal Pad Thai eten. Heerlijk, zelfs de kindjes eten zonder morren hun bord leeg. We blijven eigenlijk een beetje hangen in het tentje en genieten van de zon, zee en het strand. De kinderen hebben het allemaal prima naar hun zin en we horen geen enkele wanklank. Morris is de oudste van het stel en voelt zich ook een beetje de leider. Dit doet hem zichtbaar goed. Iedereen heeft het naar z’n zin. Tegen zonsondergang is het dan toch tijd om terug te keren naar onze hotels. De batterijtjes van de kleinsten begint op te raken en we verlangen naar een verfrissende douche.

We hebben weinig hoop dat er nog veel van eten terecht komt vanavond. Maar nadat iedereen in de douche is schoongespoeld heeft zelfs Mayra nog energie om mee te gaan eten, dus op naar het restaurant. We bestellen twee lekkere curry’s met wat meer rijst. Morris vindt het ook leuk om zo nu wat met ons mee te eten van de curry, alhoewel het wel snel te pittig voor hem is. Hij blust dan ook regelmatig met appelsap of water.

Eenmaal ‘thuis’ besluiten we de zaak wat om te gooien en leggen Morris’ matras op de grond en leggen beide kindjes op de matras, in het bereik van de ventilator. Dit vinden ze wel spannend, maar zijn binnen een paar minuten beide in dromenland. Ik loop nog even naar de manager om onze uitcheck-datum te veranderen; het blijkt geen probleem te zijn en kost ons niets extra. Overmorgen verhuizen we en hopen meer dagen te hebben zoals vandaag.

 

Regen in het paradijs

Donderdag 7 januari 2009. Ko Lanta, Thailand.

We worden wakker met regen. Heel veel regen. Het komt met bakken naar beneden en we lijken midden in de moesson terecht te zijn gekomen. We doen het eerst maar wat rustig aan, want er is geen doorkomen aan. Uiteindelijk toch maar ontbijten, waarna we met de songthaew naar het dorpje ‘Saladan’ op het eiland gaan. Het dorpje is erg toeristisch en er worden heel veel souvenirs en nep merkkleding verkocht. Het topmerk van deze tijd is blijkbaar het Australische ‘Billabong’, want het lijkt dat de helft van alle artikelen dit merkje op zich heeft. Ik zoek al een tijdje een wat langere zwembroek, dus ook ik koop een Billabong broek met bloemen en al. Ik denk dat deze broek in Australië straks wel meer gaat kosten dan de vijf euro die ik er voor heb betaald :).

Na een tijdje beginnen we honger te krijgen en gaan we een restaurantje binnen dat een leuk terras aan de waterkant blijkt te hebben. Het eten is hier weer prettig goedkoop en ik besluit een hele vis te eten. Ik weet niet precies meer wat voor vis het was, maar hij was erg lekker. De kindjes eten lekker rijst met kip en cashewnootjes en Marjan loempia’s. Dit smaakt weer prima. Wat kun je toch heerlijk eten in Thailand.

Later halen we nog een paar boodschappen en zoeken rond half vijf een brommertaxi om ons weer naar huis te laten brengen. Het eerste brommertaxi mannetje vraagt 100 bath en Marjan zet gelijk de tegenaanval in met hem uit te lachen en hem 70 bath te bieden. Het mannetje wil het niet doen en Marjan doet erg verontwaardigd. Uiteindelijk loopt het eigenwijze mannetje weg. Even later gaan we met een andere brommertaxi huiswaarts voor 100 bath. De vaste prijzen lijken hier echt vast te zijn (in tegenstelling tot in de rest van Thailand).

We laten ons afzetten bij het Lanta Marina Resort. Hier logeren Paul en Miram en hier gaan wij morgen ook naartoe verhuizen. De hele familie ligt nog op het strand en wij gaan er even bij zitten tot het donker is, waarna we terug naar ons hotel lopen voor de laatste nacht. We eten nog wat in het restaurant, maar met name Morris lijkt erg moe te zijn. Niet veel later liggen beide kindjes op bed en zijn binnen een paar minuten vertrokken naar dromenland. Ik ga nog even in het restaurantgebouw via internet wat dingen uitzoeken voor het vervolg van onze reis.

 

Morris is ziek

Vrijdag 8 januari 2009. Ko Lanta, Thailand.

Morris wordt wakker met koorts. Hij is stikheet en lusteloos. We temperaturen hem, maar gelukkig blijft de temperatuur steken bij 38.3 graden. Na het ontbijt pakken we onze spullen voor de verhuizing naar het Lanta Marina Resort. Om elf uur zal een pick-up ons komen oppikken bij de receptie, dus iets na elven staan we klaar met al onze spullen. Natuurlijk komt de pick-up pas tegen half twaalf, maar dat was voor ons niet geheel onverwacht. De bungalow in het Lanta Marina Resort is heerlijk groot en schoon. De hele structuur van de bungalow is open, zelfs de vloer. Er zit telkens een centimeter ruimte tussen de planken. Boven de bedden hangen klamboes. Jammer is wel dat de douches alleen koud water hebben, alhoewel koud water hier ook nog best lekker is. Maar voor de kinderen zal het wel een beetje improviseren worden. De sfeer en de rust die hier heerst geeft ons een veel lekkerder gevoel dan in Relax Bay waar we eerst zaten.

Als we de tassen naar binnen getild hebben, gaan we eerst snel naar het strand. De andere Nederlandse familie zit hier al en wij gaan er bij zitten. Mayra gaat direct lekker spelen op het strand, maar Morris voelt zich duidelijk nog niet goed en zit eigenlijk alleen maar op Marjan haar schoot, hij wil zelfs niet zwemmen, vindt het te koud. Ik ga samen met Paul nog even schelpen zoeken en later ga ik proberen om voor de kust te snorkelen. Het snorkelen lukt wel, maar er is niet zo veel te zien buiten een paar vissen en zeekomkommers. In het begin van de middag gaan we op het strand lekker eten. Het restaurantje heeft heerlijke platformpjes gemaakt met kussens en lage tafeltjes, waar je lekker liggend/hangend kunt eten. Wanneer de eerste gerechten worden gebracht begint het te regenen, dus met eten en al maar snel verhuizen naar het overdekte deel. Hier hebben we heerlijk gegeten, alweer springrolls (loempia’s) voor Marjan, ‘ries’ (Fries voor rijst) voor Mayra, een schotel met verse gewokte groente en shrimps en ‘ries’ erbij voor Jan, en dat allemaal voor weinig geld. Helemaal top. Daarna gaan de kindjes beide lekker slapen in ons nieuwe huisje. We genieten weg te zijn uit Relax Bay en op zo’n ontspannen prachtig plekje onze intrek te hebben genomen.

’s Avonds gaan we lekker eten in het restaurant van ons parkje en we kletsen gezellig met Paul en Miram en met nog een Nederlands gezin dat ook vandaag is aangekomen. Dit zijn Patrick, Fiona en hun dochtertje Julia. Nadat uiteindelijk de kinderen in bed liggen, nemen we nog een pilsje op het balkon van Paul en Miram en hebben het over van alles en nog wat tot in de late uurtjes.

De nacht verloopt onrustig. We hebben een tweede bed in ons huisje waar de kinderen samen op slapen, maar Mayra is er nog niet echt aan gewend om op een groot bed te slapen, dus valt ze tot twee keer toe uit bed. Gelukkig hebben we als voorzorg tassen rond het bed heen gezet om de klap op te vangen. Bovendien zorgt de klamboe ervoor dat de val gebroken wordt. Bij de tweede val zat ze gevangen tussen de matras en de klamboe. Stiekem wel een beetje grappig, maar toch ook weer niet als je zelf wat nachtrust tekort komt.

 

Naar de Thaise kapper

Zondag 10 januari 2009. Ko Lanta, Thailand.

Ik wil eigenlijk nog een duikje maken in Ko Lanta. Paul en Miram voelen hier ook wel wat voor. We gaan dus met twee brommer-zijspan-taxi’s naar Saladan. Als we uitstappen zien we gelijk een duikzaak voor onze neuzen. De eigenaar blijkt een Nederlander te zijn (Mark). We krijgen een goed gevoel bij het verhaal van Mark en besluiten om morgen mee te gaan duiken naar Ko Ha. Een goede plek om weer te beginnen met duiken, omdat de duik begint in een soort stromingsluwte waar we weer even kunnen wennen aan het onderwaterleven, want het is voor ons allemaal al weer een jaar geleden dat we hebben gedoken.

Later eten we nog wat en dan gaan Morris en ik naar de kapper. Ja, normaal hoef je niet tijdens je vakantie naar de kapper, maar als je zo lang gaat, komt het er wel een of twee keer van onderweg. Even buiten het toeristische gedeelte van Saladan zien we een klein kapperszaakje. Dit zaakje is ook gelijk een soort beautysalon waar je van alles kunt laten doen van pedicures tot volledige schoonheidsbehandelingen. In eerste instantie lijkt me dit vooral voor vrouwen, maar bij gebrek aan beter besluiten we het er op te wagen. Het is een beetje een knullig kapperszaakje en bij binnenkomst ruikt het er niet echt fris. De kapster zit onderuit op de kappersstoel tv te kijken en er ligt een meisje van een jaar of vier op de grond. Ik vraag of ik geknipt kan worden, en dat kan. Als ik zit, krijg ik de bekende schort om en ze begint zonder te vragen te scheren en te knippen. Het zal wel goed komen, en zo niet dan laat ik alles er alsnog afscheren. Maar de kapster knipt me zonder veel woorden te zeggen. Het resultaat is prima. Maar als het knippen klaar is, begint ze mijn hoofdhuid te masseren en uiteindelijk worden mijn schouders en nek nog even heerlijk gemasseerd. Normaal ben ik niet zo fysiek aangelegd, maar ik begin de smaak ook een beetje te pakken te krijgen en geniet van de massage.

Dan is Morris aan de beurt. Het is natuurlijk wel wat anders dan bij de kapper in Nederland (bovendien komt die doorgaans bij ons thuis) en hij is in eerste instantie terughoudend, maar als hij eenmaal zit, ondergaat hij het prima. Hij vindt het eigenlijk wel leuk. Ook Morris zijn koppie ziet er weer prima uit. We kunnen nu beide weer voor de dag komen voor nog geen acht euro. Dan gaan we snel weer met de brommer-zijspan-taxi naar huis, want de zon is er weer volledig bij gekomen nadat het eerder die dag wat bewolkt was.

We gaan nog een uurtje naar het strand en gaan maar weer eens eten. De kinderen willen niet eten en we zijn hier boos over. Ze gaan uiteindelijk zonder eten naar bed. Soms is het wel lastig, reizen met kinderen. De moeilijkste momenten zijn toch vaak tijdens het eten. We zijn na vijf weken er wel in geslaagd om de kinderen meer Aziatisch te laten eten, maar de momenten van niet willen eten leveren nog steeds de nodige frustraties op.

Met het vooruitzicht dat wij morgen gaan duiken zit Marjan er even doorheen en gaat vroeg naar bed. We regelen ook nog tickets voor de boot naar Ko Lipe voor onze volgende reisstap. We hebben de keuze om met het gewone veer of met een speedboot te gaan. We besluiten met de speedboot te gaan, omdat het weinig scheelt qua geld, maar wel twee uur tijdwinst oplevert. Dat zal wel hard gaan.

 

Duiken bij Ko Ha

Maandag 11 januari 2009. Ko Lanta, Thailand.

We worden al voor half acht opgehaald in een pick-up truck. Onderweg pikken we nog meer mensen op en we gaan in totaal met acht duikers en een paar snorkelaars richting boot. De speedboot kan lekker doorvaren met twee maal 250 pk en een vlakke zee. De eerste duik is indrukwekkend. We duiken met z’n vijven. Naast Paul en Miram zijn er ook nog twee Amerikanen mee. We zien veel vis in een gevarieerd koraallandschap. Ik vind het zeker vergelijkbaar met Egypte waar ik eerder gedoken heb. Het water is hier kristalhelder en lekker warm (net onder 30C).

Na de eerste duik lunchen we aan boord en hebben we een uurtje om te relaxen. Als enige laat ik de kans niet voorbij gaan om nog even een uurtje te snorkelen. Tijdens het snorkelen zie ik bijna even veel als tijdens de duik, maar het nadeel van snorkelen is wel dat je er moe van wordt :). Na de lunchbreak varen we een stukje verder naar een eilandje waar we onze tweede duik maken. Deze keer duiken we met z’n drieën plus divemaster. We zullen deze duik ook door wat swimthrough’s en kleine grotten. Miram ziet het niet echt zitten, maar besluit toch mee te gaan. Miram gaat dus ook niet relaxt aan haar duik beginnen en al snel bij de eerste grot raakt ze een beetje in paniek en besluit na overleg met Ian de duik af te breken. Kan gebeuren. Er zijn in elk geval geen ongelukken gebeurd. Samen met Paul en Ian (divemaster) zwemmen we inderdaad door nauwe openingen in de rotsen. Erg leuk, maar de overvloed van vissen en koraal zoals bij de eerste duik is minder bij de tweede duik, maar het is toch een leuke duik.

We zijn pas rond half vijf terug bij het resort. Marjan en (schoon)moeder Marianne hebben het wel naar hun zin gehad op het strand met de vier kinderen. Marjan gaat tegen de avond zichzelf nog lekker laten verwennen met een aloë vera massage aan het strand. We eten dan ook laat, maar de kinderen houden het goed vol.

 

Met de speedboot naar Ko Lipe

Dinsdag 12 januari 2009. Ko Lipe, Thailand.

Marjan gaat al vroeg in de weer om de tassen weer in te pakken. Paul en Miram en de rest gaan vandaag naar een ander resort op Ko Lanta, dus die vertrekken ook in de loop van de ochtend. We hebben het Lanta Marina Resort goed naar ons zin gehad. De hutjes zijn erg eenvoudig (alleen koud water) en naast de gebruikelijke gekko’s was er ook nog wel wat ander ongedierte. Dit heeft zeker te maken met de ‘open’ opzet van de hutten. Marjan heeft één keer een muis gespot in de kamer en naderhand bleek ook dat de muizen zich hier en daar doorheen hadden geknaagd. De muisjes bleken verzot te zijn op de stukjes zeep, dus elke ochtend zag je te tandafdrukjes in de zeep staan. Ook Marjan haar onderbroeken waren hier en daar aangevreten (?) en, zoals later bleek, hebben ze zich ook dwars door de zijkant van de tube chocopasta heen geknaagd. Waarschijnlijk vonden ze de chocoladepasta net zo lekker als onze kinderen.
Uiteindelijk staan we keurig volgens afspraak klaar voor vertrek om half één. Natuurlijk komt de taxi een kwartier te laat, maar we waren nog op tijd voor de boot. We hebben gekozen om met de speedboot te gaan. We weten niet precies wat dit inhoudt, maar we weten wel dat de boot er in plaats van vijfenhalf uur drieënhalf uur over doet om van Ko Lanta naar Ko Lipe te varen. Het blijkt een echte, grote speedboot te zijn voor een man of vijftig. Er hangen drie serieuze aanhangmotoren achter van 225 pk per stuk. Het instappen verloopt een beetje moeizaam, maar nadat Marjan en de kinderen aan boord zijn, zorg ik dat alle bagage ook mee komt. Al snel zitten we op vol vermogen net nadat we de haven zijn uitgevaren en schieten met zo’n 60 km/h. De kinderen worden al gauw moe en gaan lekker liggen slapen op de schoot van Marjan.

Onderweg doen we nog een paar tropische paradijzen aan om mensen op te pikken of af te zetten, maar uiteindelijk komen we bij ons eigen tropisch eiland Ko Lipe aan. Een strak blauwe/turquoise zee met parelwit zand. Het laatste stukje worden we met een longtailboot van een soort ponton naar het strand gebracht. We weten niet precies waar ons resort is, maar al snel zien we dat we voor de deur worden afgezet. Het huisje waar we gaan logeren ziet er van buiten goed uit. Van binnen getuigt het niet van veel stijl, maar het kan er mee door. De locatie is super. Vanuit onze voordeur rollen we zo het strand op.

We gaan dan ook snel, nadat we onze bagage naar binnen hebben gegooid, even zwemmen. Het water is ongelofelijk helder en het is in de namiddag nog erg warm aan het strand. We spelen met z’n allen in de zee tot het donker wordt. Na ons even opgefrist te hebben gaan we eten. Het strand staat vol met plastic tafels en stoelen en er wordt verse vis gebakken voor de liefhebbers. Ik besluit samen met Marjan een tonijn te delen. Je ziet de vis liggen in een schaal met ijs en hij wordt ter plekke op de bbq gegooid. We eten een verse tonijn van ongeveer een kilo voor 200 bath (4,00 euro). Erg lekker.

De kinderen zijn humeurig en ik kom nog even aardig in aanvaring met Morris. De kinderen hebben morgen duidelijk rust nodig.

 

Eindelijk: Marjan gaat snorkelen!

Woensdag 13 januari 2009. Koh Lipe, Thailand.

Na het ontbijt gaan we naar het strand. Lekker uitleven in het water en op het strand. Heerlijk spelen in het witte zand en lekker zwemmen in de zee. Ook de branding is nauwelijks aanwezig, dus de kinderen durven ook veel. Ik ga een stukje snorkelen en zie mooie vissen en koraal op een steenworp afstand. Dit maakt ook Marjan enthousiast en na een korte snorkelinstructie van mij gaat ze op pad. Even later komt ze nog enthousiaster terug met de verhalen over de vissen die zij allemaal heeft gezien. Na een overheerlijke lunch in een soort koffiebarretje doen de kinderen een uitgebreid dutje om op kracht te komen. Ik ga tijdens het dutje op pad om te kijken of ik hier een mooie duik kan maken. Het aanbod van duikscholen is legio.

Aan het eind van de middag lopen we door Walking Street. Dit is een straatje wat dwars door het eiland heen loopt en de kusten met elkaar verbindt. Ko Lipe is een klein eiland van ca. drie bij twee kilometer en de je kunt je eigenlijk alleen maar lopend of met de boot verplaatsen. Zonder bagage is lopend prima te doen. De kinderen slapen lang, dus geen strand meer en we besluiten nog even door de Walking Street te lopen op zoek naar mooie souvenirs. Later eten we wat bij een in de LP hoog aangeschreven restaurant. De kinderen liggen er naar onze begrippen op tijd in (voor 21:00).

 

Thermometer op tilt

Donderdag 14 januari 2009. Koh Lipe, Thailand.

We gaan eerst uitgebreid ontbijten bij dezelfde tent waar we gisteren hebben geluncht. En zoals verwacht is het weer heerlijk. Wat ons betreft de beste cappuccino van Thailand. Daarna snel naar het strand. Onderweg kopen we de tickets voor de speedboot naar Langkawi voor. We spelen heerlijk op het strand en in het water. Heerlijk die temperaturen hier. Iets na twaalven kijk ik toch eens op het thermometertje wat aan mijn tas hangt. Tot mijn verbazing wijst die 40 C aan in de schaduw. Tijd om de schaduw op te zoeken dus. Ik leg mijn thermometertje ook nog even in de zon en hij gaat natuurlijk direct verder klimmen, maar bij 50 C gaat ie niet verder. Als ik even later weer kijk is de wijzer afgeknapt. Het is dus duidelijk nu warmer dan 50 C in de zon.

We eten roti als lunch; wij met banaan en ei en de kids met chocopasta. Daarna gaan de kinderen even slapen, althans Mayra, want Morris kan de slaap niet vatten. Hij rust gelukkig wel even uit. Ik ga naar een internetcafé om te kijken of we de huurauto voor Maleisië nog kunnen boeken. Uiteindelijk lukt dit. Later in de middag gaan we nog even lekker zwemmen en Marjan gaat weer snorkelen. Helaas lukt dit minder goed dan eerder, omdat ze een beetje bang is voor de grote zee-egels die overal tussen de stenen zitten. De kinderen spelen heerlijk zelfstandig met zand en schelpjes.

’s Avonds willen we vis gaan eten, want Ko Lipe staat wel bekend om zijn goede vis. We gaan zitten bij een tafeltje aan het strand en kiezen deze keer een barracuda uit. We nemen een kleintje van ongeveer 600 gram. Deze vis wordt op de bbq klaargemaakt en we peuzelen hem lekker op. Het kost bovendien weer geen drol. Een verse barracuda voor nog geen drie euro (!). Ook de maïs gaat er prima in. De kinderen eten flink pannenkoeken. Na het eten regel ik nog een duik voor morgen en dan gaan we onder genot van een ijsje weer richting hotel. Jammer genoeg is het wel weer laat geworden, maar dan moeten ze morgen beiden maar even slapen tussen de middag.

 

Verstuikt

Vrijdag 15 januari 2009. Koh Lipe, Thailand.

Ik ga duiken met Lotus Diving. We gaan met een kleine groep op een longtail boot naar dichtbij gelegen eilandjes. Ik duik met een duikleider en een Zweedse man. De duik verloopt goed, maar het zicht en het onderwaterleven valt mij tegen. Wat ik op Ko Lanta heb gezien is vele malen mooier dan wat ik hier zie. Misschien is de tweede duik beter… Na de lunch op een tropisch strandje gaan we weer de boot in en varen naar de tweede duikstek. De tweede duik is helaas nog veel minder leuk. Het zicht is slecht en het onderwaterleven is zeer minimaal. Het enige wat ik echt leuk vind zijn de mooi gekleurde naaktslakken. We duiken met vijftien liter tanks, dus we kunnen lang onder water blijven, maar na een uur heb ik het wel gezien en vraag aan de duikleider om de duik maar te stoppen. We duiken de tweede duik samen, dus dat vindt hij goed. Dit is voor mij de eerste keer dat ik een duik afkap omdat ik er genoeg van heb. Meestal stop je de duik omdat een van de groep bijna door zijn lucht heen is, maar in dit geval had ik nog voor meer dan een half uur lucht over.

Rond half vijf kom ik terug bij mijn gezinnetje. Morris heeft het Marjan ook niet gemakkelijk gemaakt door veel negatieve aandacht te vragen. Dus ik ga nog even met de kids naar het strand en Marjan gaat nog even genieten van een kokosmassage voor het diner. Ze komt als herboren terug. Dan gaan we nog even wat eten. Ik geniet weer van de heerlijke vis. Deze keer eet ik heel grote verse garnalen. Ik twijfel nog even als ik een vleermuisvis zie liggen, maar zie hier toch van af omdat ik waarschijnlijk meer zou genieten als ik zo’n vis bij een duik zou tegenkomen. Het blijft een beetje dubbel.

Bij het verlaten van het restaurant lopen we een trapje af en Marjan is te druk met Mayra bezig en verstapt zich en verstuikt haar enkel. Ze schreeuwt het in eerste instantie uit van pijn en kan er zeker niet op lopen. Gelukkig is een aardige mevrouw in de buurt die snel een zak ijs voor haar regelt. Er spookt ons gelijk van alles door ons hoofd. Wat als hij gebroken is? Wat als Marjan er helemaal niet op kan lopen? Maar gelukkig zakt de pijn een beetje af na een kwartiertje en we besluiten toch maar te proberen naar het hotel terug te lopen. Met mijn steun lukt dat ook aardig. Wel even schrikken.

[/column]
[column width=”33%” padding=”0″]

Foto’s Thailand 2009

[nggallery id=6 ]
[/column]